Βροχη

Εξω βρεχει. Εξω εβρεχε τουλαχιστον για μια στιγμη.Εξω η βροχη ακουγοταν στους δρομους.Εξω η βροχη ακουστηκε τουλαχιστον μια στιγμη να πεφτει πανω στο δρομο εξω από το σπιτι μου.Εξω από το σπιτι μου εβρεξε για μια στιγμη που ολες οι σταγονες επεσαν ταυτοχρονα στο μικρο στενο. Στο δρομο του μικρου στενου εξω από το σπιτι συγκεκριμενα κατω από το μπαλκονι του δωματιου μου ακουσα για μια στιγμη τη βροχη. Ακουσα τη βροχη να χτυπα την ασφαλτο του μικρου δρομου κατω από το μπαλκονι του δωματιου μου. Ακουσα μια υποψια βροχης να εμφανιζεται μες στο μυαλο μου τη διαρκεια που εξω από το σπιτι μου εβρεχε, οι δρομοι τριγυρω από το σπιτι μου ειχαν πλημμυρισει. Κανεις περαστικος δεν περασε για ωρα κατω από το δωματιο μου, η βροχη ηταν παντου, εκει εξω,μονο αυτό συνεβαινε.Κι εκει εξω τιποτα αλλο εκτος από τη βροχη, κι εδώ μες στο μυαλο μια υποψια βροχης μια εικονα και μια γευση στα χειλη από μια σταγονα διαπεραστικη στη ψυχη μου, στις αισθησεις μου που μαγνητιστηκαν από το καταιγισμο της βροχης εξω ,από εδώ. Μια γουλια νερο από το ποτηρι που βρισκεται πανω στο γραφειο μου ,μεσα στο δωματιο μου, που το μπαλκονι του βλεπει στο μικρο στενο ,που η βροχη κατακλυζει την ασφαλτο και κανεις περαστικος δεν περασε εδώ και ωρα. Βρεχει στο τασακι μου οπου σβηστο το τσιγαρο μου από τη βροχη παραμενει εκει . Με στεγνα ρουχα από το μπαλκονι μου,που βλεπει στο μικρο στενο , παρατηρω τη βροχη από την οποια προσπαθω να διακρινω εστω και μια σταγονα ,να ξεχωρισω αυτή την υγρη ανεμελια κι όμως η βροχη δεν ξεχωριζεται , δεν διασπαται. Απλωνω το χερι μου, εξω βρεχει , μεσα στο δωματιο απλωνω το χερι μου να βραχει ,κι όμως η γουλια από νερο  στο στομα μου, είναι αρκετη να με κανει να πιστεψω πως ισως η βροχη ειναι εδώ. Εξω βρεχει κι εγω βρισκομαι εξω , μεταφερομαι εξω, στο μπαλκονι κατω από τη τεντα ,στην ακρη του μπαλκονιου, απλωνω το χερι μου απεξω , η βροχη διασπαται πανω στο χερι μου για μια στιγμη και κυλα ξανα πισω στην ολοτητα της. Κρατω το χερι μου εκει στη παγωμενη βροχη αναμεσα στις αδιασπαστες σταγονες βροχης που συνεχιζουν με έναν αδιανοητο ρυθμο να σκαλιζουν την ασφαλτο ,το χερι μου, να διασπονται στο χερι μου για μια στιγμη. Το χερι μου διασπα τη βροχη για μια στιγμη. Μια στιγμη η βροχη διασπα το χερι μου απλωμενο εξω από το μπαλκονι ,που βλεπει στο μικρο στενο οπου κανεις περαστικος ,δεν τολμησε να ανοιξει οποιαδηποτε πορτα  για να περασει κατω από τη βροχη που διασπα το χερι μου. Η βροχη κυλα το μπαλκονι μουσκευει τις καλτσες μου ακουω το παγωμενο νερο που κυνηγα την ολοτητα του στις καλτσες μου. Ακουω τη βροχη πριν πεσει στην ασφαλτο ,παραμενω σε μια φαντασια πως ακουω τη βροχη πριν πεσει στην ασφαλτο. Κι ακουω τη βροχη να πεφτει στην ασφαλτο από κάθε λογης γωνια να κυλα , από κάθε χαραμαδα που γλιστρησε διασπασε ,διασπαστηκε και κινειται στην ολοτητα της. Το διασπασμενο μου χερι σκουπιζεται στο προσωπο μου οση βροχη παρεμεινε πληγμα , αιχμαλωτη της διασπασης παγωμενη ,αραιωνεται πανω  στο δερμα μου, στα ρουχα μου. Εξω από το δωματιο μου στο μπαλκονι που βλεπει στην απεναντι πολυκατοικια στα πεντε μετρα  οπου όλα τα παραθυρα είναι κλειστα. Όλα τα παραθυρα είναι κλειστα , ολες οι πορτες εκτος από το δικο μου παραθυρο είναι κλειστα όλα, για να μπορω εγω  να οσφριζομαι τη βροχη ,να μετραω τη διασπαση της στο παγωμενο δερμα μου , να αναπνεει στη χαμενη ολοτητα της που διασπαστηκε από την πολη με τα σφαλιστα παραθυρα, τα διασπασμενα ακρα, τις υποψιες βροχης και τις παραλογες μουσικες που χαλιναγωγουν τη βροχη μεσα μας. Ακουω εξω τη βροχη. Η βροχη  ακουει εμενα που ακουω τη καρδια μου κολλητα στο στηθος μου που στεγνο παραμενει, κι ακουει τις σκεψεις μου να το αναφερουν ,σαν το στηθος μου. Κι η βροχη που κυλα στην χαμενη ολοτητα της αραγε το αιχμαλωτο της πληγμα πανω στο χερι μου ,στο μπαλκονι μου, θα ρθει μια μερα να ζητησει. Όταν η πολη θα χει καταστραφει κι εγω πρωτος θα χω καταστρεψει τη βροχη τη πολη εμενα, το χερι μου. Το μπαλκονι μου θα αιωρειται ανοητα ,μοναχικα μες στη βροχη που θα ζητει εκδικηση. Εγω θα ζητω εκδικηση. Η βροχη θα διασπα την εκδικηση μου. Η βροχη διασπα την ασφαλτο. Η βροχη διασπα τον σιωπηλο ηχο της ασφαλτου εξω από το δωματιο μου. Η βροχη διασπα την σιωπη μου διασπαται πανω μου κι εγω κινουμαι προς την ολοτητα της.