πλέον μια χρονική τομή
χωρίς νοήματα κι ιδέες
υποτάσσει ένα σημείο
ύστερα από το σημείο
που αναγράφεται η λέξη πλέον
μα αν την αλλάξεις
σε πλέων
ειμαι πλέων
ήμουν πλέων πάντα πλέων (επί του πελάγους της ζωής)
πλέων των πόλεων
και των πολέμων
αν βάλεις σε μια ζυγαριά τη μοναξιά
και όλες τις υπόλοιπες λέξεις θα καταλάβεις
ονειρεύομαι μια αγκαλιά
ονειρεύομαι τη ζεστασιά της
τη χρήση της
την εκποίηση του ρεαλσιμού της
σε κάτι συμβολικό
αγωνιώ για την αγκαλιά
για την ζεστασιά της
την πιθανότητα κάποιου ψυθίρου
που θα τελέσει συμπαντική διαθήκη
που θα σηματοδοτήσει τη νέα τροχιά των κομητών
σιωπηρά στο χρονικό διάβα της ημέρας
κρύβω τούτο τον πόθο πίσω από τακτικές λέξεις
όπως καλημέρα, γεια, τι κάνεις
και αναζητώ τον προαύλιο χώρο αναμονής
ενός θεσπέσιου φιλιού
τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...