Έκοψα ένα λουλούδι, στην άκρη του δρόμου, εκεί που φύτρωσε και άνθισε και υψώθηκε, στους καιρούς που πέρασαν, μέχρι να το κόψω με τη βία μου, με τη θέληση μου.
Και το άφησα έξω στο παράθυρο γυρνώντας δεν το πήρα μαζί μου, ενώ ήθελα πολύ.
Και τα σεντόνια είναι γεμάτα σπέρμα δικό σου και δικό μου.
Εκεί κοιμάμαι ακόμα θα τα αλλάξω αύριο γιατί μεθαύριο έρχεται η καθαρίστρια.
Τις πετσέτες του μπάνιου από τη θάλασσα τις αφήνω στη βάρκα.
Στο σταυροδρόμι μπροστά στο σπίτι τέτοια ώρα δεν υπάρχει ψυχή και ο δρόμος εκτείνεται, και ξέρω προς τα που πάει αλλά όχι που βγάζει.
Το σπίτι είναι καφέ και ώχρινο, όμορφο αλλά μπουκωμένο, και έχω το δωμάτιο μου με τα δύο κρεβάτια και τις ντουλάπες.
Και ακούω λίγη μουσική γιατί τα ηχεία του λάπτοπ είναι άθλια, και δεν έχω άλλα ηχεία, αλλά ακούω όταν προλαβαίνω στο γιουεσμπι.
Η μουσική ειναι πραγματική.
Τα βουνά μας φυλάνε, κι οι θάλασσες μας φιλάνε.
Και πέφτουμε για ύπνο γυμνοί.
Το καλοκαίρι.
Η ζωή.
Έκοψα ένα λουλούδι, έκοψες τη καρδιά μου.
Μοναχικοί χοροί σε μοναχικούς καιρούς, κανείς δεν ξέρει τα βήματα πια.
Με μια πρόθεση στην άκρη των χειλιών μου χαιρετώ τα πλήθη, τα προσπερνώ και αιωρούμαι στην προσωπική μου ανησυχία.
Ακόμα και η μοναξιά μας έχει διαβρωθεί, ακόμα και η μοναξιά είναι τοξική.
Ένα κουμπί δεν δημιούργησε ποτέ τίποτα, μονάχα κατέστρεψε.
Ένα κάρο συντομεύσεις κι εμείς γαιδούρια να σέρνουμε.
Το πρωί θα παραλάβω φρούτα και λαχανικά, χρώματα και μυρωδιές, και θα δουλέψω με χαρά.
Δεν θα είναι τέλεια σαν μια φώτο στο ίνσταγκραμ, η ζωή έχει χρόνο μέσα της, μέσα στις φλέβες τις, κυλά ο χρόνος, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Αν ενδιαφερθείς ποτέ.
Αν όχι γράψε μας, όπως όπως, ξέρεις.
Κι οι ψυχές κι οι έρωτες, κι οι ενδοφλέβιες ζάχαρες, και οι φιλοσοφίες των ξεκούρδιστων αναγκών, ωωωω τι όμορφη ζωή μέσα στην ανάγκη και την έλλειψη, και την μοναξιά, και τους φίλους, τους επισκέπτες.
Μια φορά ο πατέρας μου έστειλε γράμμα στη γυναίκα του πρόξενου στο Μαρόκο.
Το μόνο που σου ζήτησα την αγάπη που παραδέχεσαι να υποστείς.
Χώρια δεν υπάρχει αγάπη.
Κι άσε τους έρωτες, να γράψουν βιβλία και ιστορίες.
Κι αν βρεις χρόνο ξαναδιάβασε το δικό μας βιβλίο.
Είναι το αγαπημένο μου κι ας τελειώνει άσχημα.
Έκοψα ένα λουλούδι, κι ακόμα τρέχει αίμα από το χέρι μου, γιατί η φύση είναι πιο σκληρή.
Από το Ιόνιο πέλαγος σας χαιρετώ κι απόψε θα χαρώ μονάχα την καλύτερη ερωμένη, την ποίηση.
Κι ας με αφήνει συχνά όσο κι εσύ.