Το φως είναι μια αναπόσπαστη μορφή ενέργειας σε σχέση με
τη ζωή, όπως τη γνωρίζουμε στο μεγαλύτερο κομμάτι της. Επίσης είναι υπέυθυνο για την ύπαρξη της
όρασης, μία εκ των πέντε βασικών αισθήσεων του ανθρώπου. Θα ήταν λογικό να
δεχτούμε πως η όραση είναι η πιο δυναμική αίσθηση του ανθρώπου, επίσης και αυτή
που μπορεί και επηρεάζει τις υπόλοιπες αισθήσεις. Η εξέλιξη της ανθρώπινης
φυλής είναι άκρως συνδεμένη με την εξέλιξη της εικόνας. Το μάτι είναι ο δέκτης και
ο αγωγός, μέσω του οποίου μεταφέρονται οι περισσότερες πληροφορίες. Είναι ο
αποκωδικοποιητής του λεξικού της ζωής. Κι ως λεξικό αναφέρεται ο χρόνος όπως
μπορεί να διεκδικηθεί ως πραγματικότητα.
Η εικόνα κατά βάση είναι το αποδεικτικό στοιχείο της πραγματικότητας όπως εκλαμβάνεται στο πιο βάσιμο στάδιο της.
Η εικόνα ώς σύμβολική εξέλιξη της επικοινωνίας του ανθρώπου έχει επιβληθεί στην
ίδια του την ανάγκη για εξέλιξη, είναι το ιστορικό της αναμόρφωσης του
ανθρώπου. Συνηφασμένη με την λογική όσο και με τα συναισθήματα και το
υποσύνειδητο του ανθρώπου. Βρίσκει τις ρίζες της στην ίδια της την ύπαρξη.
Έχει δημιουργηθεί μια τρομερή ανησυχία που βρίσκει τη
γέννηση της στον αλληλένδετο χαρακτήρα της εικόνας στη σύγχρονη εποχή. Και ως
εκτούτου στους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος πλέον κατευνάζει οποιαδήποτε
επιθυμία του, η ακόμα αναθέτει τη σκέψη, την έκφραση και εκπλήρωση του.
Ο άνθρωπος έχει αποτεθεί
στην εικόνα, ο άνθρωπος έχει αφαιρεθεί από την εικόνα. Η εξέλιξη της
τεχνολογίας έχει προσδώσει στην δύναμη
της εικόνας τη νέα ψηφιακή της κυριαρχία.
Αν συλλογιστούμε πως η ζωή που παρεμβάλλεται ανάμεσα μας έχει σχεδόν
τεθεί στις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες σε ένα δευτερεύοντα ρόλο, και το
υποκείμενο της όλης διαδικασίας απευθύνεται σε τεράστιο βαθμό πλέον σε ψηφιακές
αναπαριστάσεις και εικόνες, ως προς την επικοινωνία του και την ολοκλήρωση των
επιθυμιών του. Η παρούσα πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε τεχνολογική ύβρις
στο καταμερισμένο αντιληπτό της σύνολο μπορεί να θεωρηθεί έως και άνοστη.
Η ανάγκη του ανθρώπου για διόγκωση της ατομικότητας του,
των ορίων του, του εγώ του, απολάμβάνει αδιαχείριστα την προέκταση της ύπαρξης
του. Ο άνθρωπος συνομιλεί πλέον όχι με τον εσωτερικό
του εαυτό αλλά με το ψηφιακό προϊόν του. Άραγε που αποδίδει την ύπαρξη του πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος.
Η συμβολική του επιδείνωση, η συμβολική καθήλωση, μαρτυρά
πως το ανθρώπινο είδος επιβλέπει το θάνατο του. Το ανθρώπινο είδος είναι ο
καινοτόμος θάνατος. Η καινοτομία αυτή όπως παρουσιάζεται
πίσω από την προσέγγιση της καθημερινότητας ως σύνολο επιβολής πάνω στο χρόνο,
καθιστά την εξής θεωρία πως ο άνθρωπος αποβλέπει στην εξαφάνιση και τον θάνατο του σε
τέτοιο βαθμό που δεν θεωρείται πλέον η αξία της ζωής κοντά σε καμία ιδεολογική
παρακαταθήκη. Εξηγούμαι περισσότερο πως η ανθρώπινη φυλή έχει δώσει πλέον τα
πρωτία της φύσης στην τεχνολογία και όχι στην ίδια την ανθρώπινη φυλή. Ως αποτέλεσμα
να διακρίνουμε την ωδή του ανθρώπου προς
το θάνατο. Η ανθρώπινη φυλή κινείται προς της εξαφάνιση
της με έναν τέτοιο παδαριώδη τρόπο που
εύκολα φανταζει στο μυαλό μας πως η ψυχή του ανθρώπου, το βασικό συστατικό της
ζωής όπως την αντιλαμβανόμαστε έχει ήδη αρχίσει να αποβάλλεται από την
ανθρώπινη φυλή και να μετοικεί στη νέα μορφή της φύσης. Μία βασική σκεπτική είναι
πως ο άνθρωπος έχει ήδη δημιουργήσει τον απόγονο του και αυτός είναι μέσω της
εξέλιξης της τεχνολογίας , η άψυχη ύλη που φανερά μπορεί να υπάρξει και να
δημιουργήσει σε μεγαλύτερο βαθμό από τον άνθρωπο. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν το
παραπάνω είναι δημιούργημα της φύσης ή δημιούργημα του ανθρώπου. Θα πρέπει να
αναρωτηθούμε λοιπόν αν τελικά επιλέγουμε συνειδητά την πορεία αυτή ή η φύση η
ίδια προχωράει χωρίς εμάς.
Σκέφτομαι άρα υπάρχω, χρησιμοποιώ άρα γίνομαι κάτι δευτερεύον.
Με λίγα λόγια ποια είναι η διαφορά της συμβολικής συνύπαρξης στον άνθρωπο, του
καταναλωτικού του εγώ και της άβουλης ύπαρξης του, με τα ζώα.
Η νέα γλώσσα γράφεται από τους ανθρώπους αλλά όχι για τον
άνθρωπο αλλά για το δημιούργημα του. Δεν απέχουμε πολύ από την ολοκληρωτική μας
εξόντωση. Η διαγραφή της πραγματικότητας σύντομα θα είναι μόνο ένα κουμπί
μακριά.
Η υποδούλωση του ματιού λοιπόν, άμεσα συνδεμένη με την
ανθρώπινη ψυχή, οφείλει το θάνατο που κατοικεί μέσα σε καθέναν από εμάς. Εκεί
που δεν μπορεί να φτάσει η τεχνολογία εκεί ακόμα συνορεύει το αύριο με το χθες.
Εκεί προβλέπεται η καταστροφή. Η θρησκεία ως βασικό συστατικό της ανθρώπινης
ιστορίας προέβλεπε από πάντα την εικονική υπέρβαση του ανθρώπου.
Όλα είναι κώδικας.
Η φύση θα συνεχίσει να γράφει τον κώδικα της και να τον εξελίσσει.
(Μέρος Πρώτο)
Παναγιώτης Λογοθέτης
16/2/2015 ή αμέτρητο