9/8/18

έσπασε η λαβή του σκοταδιού,
και βρέθηκα εκεί που μαρτυρούνε οι πέτρες.
άνυδρος να χαιρετώ υπομονετικά εις βάρος,
κόβωντας κομμάτι απ' το κρέας μου.

ήσουν εσύ μια εξαφάνιση τάχα μου,
να λούζεσαι πότε στο φως της Αθήνας και πότε του Αιγαίου,
με παλεές αρχές να κυνηγάς και δόρατα αρτεμίσια,
άραγε έρωτα κρατάς ή αρρώστια.

σου γράφω που και που,
με γράμματα αστεία, που κατοικούν στο σαλεμένο μου μυαλό,
ποιοι τρόποι με ξέχασαν, κι αλήθεια,
τι κάνω πάνω σε τούτη τη γη αγνοώ.


να μαι ξανά,
στο μισοξυπνημένο μου βλέμμα, λανθάνω,
ώπα αυγουστιάτικες νύχτες φτωχικές,
φίλοι που άνοιξαν πληγές σε μεσοφόρια, κοιτάτε τα σαστισμένα μάτια μου απόψε. ώπα


να σπάσει η ροή της λήθης το αμάρτημα
να πέσουν οι μάσκες θρύψαλα να γίνουν επιτέλους
να επανέλθει η έννοια
να σβήσει ο παραλογισμός
να ενώσουμε τα χίλια αυτοάνοσα παλινδρομικά μας όνειρα
ροπή προς την απελεύθέρωση με όλα τα λάθη
λάθη ανθρώπινα
λάθη κουβαλάμε
άνθρωποι στους αγώνες τους μικρούς που εκτείνονται χιλιόμετρα κάτω από το δέρμα μας
λεωφόροι, από συλλογισμούς
βία
βία
πολύ βία ρε παιδιά
μας έχουν σπάσει τον τσαμπουκά
με μια μπουκιά
απ 'το μεδούλι μας

κι εσύ στα δάση
και στα γράμματα
κι εγώ σαιζόν ταμείο
να λησμονώ τη θάλασσα

στερητικά

Με αστείρευτη χαρά
κατεβαίνω
τη σκάλα
εκεί περιμένει

έχω ξαναβρεθεί εδώ
έχω γράψει τις ίδιες λέξεις
ίσως ακούσει την ίδια μουσική

Μυστικός χορός

Τα χέρια δεν εκτείνονται τυχαία
δεν καταλήγουν άσκοπα

αστιγμες

Η υγρασία είχε χλωμιάσει το τοπίο, το λεωφορείο κυλούσε στην εθνική, κι εγώ χάζευω τις βουνοκορφές καλλυμένες με ομίχλη. Άκουγα μουσική, ταξίδευα από Λευκάδα Αθήνα, 21 Δεκέμβρη.
Μετά από πολλά χρόνια, έκατσα στη θέση που αναγραφόταν στο εισιτήριο, και ήταν στο μπροστά μέρος του λεωφορείου σχετικά, θέση 11, συνήθως κάθομαι πίσω θέση 30 και μετά. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο και κάθησα μόνος, πολύ σημαντικό όταν ταξιδεύεις με λεωφορείο.

νιντζα

Το βιβλίο.

Νίντζα αγάπη
στο σκοτάδι περιμένει
να σου πετάξει
αστεράκια
στη καρδιά.

Νίντζα κορίτσι
πιάνο παρίσι
σανδάλια
παρταλια

Το Σπίτι των Αναμνήσεων

 Ανάμνηση Πρώτη

Είναι μια φωτογραφία μου μικρός, ίσως πέντε χρονών, στέκομαι στο λιμάνι, φορώντας το μπλε μου μπουφάν, και ο αέρας φυσά τις μπούκλες μου. Έχω μια περίεργη όψη στο πρόσωπο μου, και το χέρι μου εκτείνεται προς κάποια αντίδραση που η μνήμη μου έχει διαγράψει. Είναι χειμώνας, και η θάλασσα είναι μολυβί, λίγα καίκια, και εγώ. Με κοιτάζω, κι είναι σαν να κρατώ αιώνια μέσα  μου, την δυσκολία απέναντι στη ζωή. Σαν να γεννήθηκα μέ ένα βάρος, που δεν θα κατανοήσω ποτέ.

απέχθεια

κανονικός με εκδορές

περιέργος με εντυπώσεις

σωπαίνω γαμώ

κοιτάζω με έκπληξη 

και δακρύζω μετά σε στιγμιαίο φως

δεν θέλω να σβήσω απο το λεξικό μου τις μεγάλες λέξεις

γαμώ

διάολε

έμαθα στις σκιές

σπάζω το κεφάλι μου

 μάλλον φαίνεται πως η παρακμή των αισθημάτων

είναι το αγαπημένο σου φυτό 

και το ποτίζεις με μετριότητα

τίποτα καινούριο

μονάχα ακόμη μια επιβεβαίωση

πως μονάχα με τη χάρη

κανείς δεν περνά την πύλη των ζωντανών

μπορεί να με συγκρίνουν με λεπρό καμιά φορά

αλλα δυστυχία μου εσύ μολύνθηκες πολύ

ακόμα και στην απλούστατη ομορφιά

βάζεις εμπόδιο

να χαίρεσαι 

και να μοιάζεις αλλά να μην είσαι

δυο στιγμες

ενα χαμογελο  θα με ζεστανει για ενα ολοκληρο χειμωνα

θα ταισει το χωριο 

θα βαρεσουν οι καμπανες

και με χρωματα γιορτινα

ο ουρανος θα χαιρετα στην ανηφορα για το σπιτι

με ενα χορο θα ονειρευομαι για εναν ολοκληρο χειμωνα

με λογια γλυκα

με αποκοιμζει το μελλον

μοναχα η ιδεα σου σταθηκε αρκετη

να διωξει τη σκια να διωξει το ψυχος

βγαινω μπροστα

κι ας το κραταω μυστικο

στο ονομα σου αναπνεω

οδοιπορικό Α'

 η αλήθεια έχει μια κομψότητα 

υπερβαίνει τη στιγμή

το χώρο και το χρόνο

δημιουργεί σημεία εξοχές και βουνά

της μνήμης της νοσταλγίας και της θνησιμότητας 

τα σπουδαιότερα κειμήλια 

εφάπτομαι στους πόθους σου 

σαν τη συχνή απειλή μετεωρίτη

μα δεν τους πιάνω ποτέ

κοιτάζω μέσα μου

κι αυτή η πόλη κατέλυσε την τυρρανία της θλίψης

γιορτάζουν στο ονομά μου

που πλέον το λέω με σιγουριά

κι εσένα ψευτιά 

των δακρύων άσπορη γη

αντίο σε 

δεν με ενδιαφέρεις πια