μήπως νύχτωσε πολύ

θα γίνω μίνιμαλ
χαικού στις απόκριες
τρελόφερτο έθιμο αλιενάδων

πρώτη σειρά ίδια θέση

Λένε στόματα που μιλιά δεν έχουν τις ώρες που κατηφορίζει ο πλανήτης στο σκοτάδι πως οι ομορφότεροι έρωτες.

Ναι οι έρωτες , κρατούν ακόμα τούτη τη λέξη στο λεξιλόγιο τους.

Γιατί δεν σταμάτησε να τους δροσίζει η φόρα της καρδιάς, κι ας μείνανε μονάχοι μέσα στα δωμάτια μας.

Χορεύω το χορό που ξέρω.

Κι ας μου μάθανε άλλοι.

Εγω κρατώ εκείνο το μοναχικό που ξεχωρίζει, γιατί έχει μάτια κλειστά ή κοιτά το πάτωμα.

Κάποια στιγμή όταν αποφασίσει το σώμα να αποκοιμηθεί, τότε θα σβήσει τούτη μέρα.

Δεν θα γυρίσει πια ξανά.

Να αλλάξει.

Το σκοτάδι κι η νύχτα είναι η μόνη ελευθερία.

Ακόμα κι αν μιμούμαστε νεκρούς κι αυτοί κάποτε ζήσανε σπουδαία.

Κι εσύ που χαιρέτησες από μακριά.

Μάλλον στην τύχη κυλιέσαι.

Όπως όλοι μας.

χειμερία νάρκη

κι ενώ κυλούσε μέσα μας το σπάνιο υλικό
περάσαν από πάνω μας τα πτηνά της λήθης
και στο φτερούγισμά τους
αποκοιμήθηκαμε
σαν σε σχεδία που τη σέρνει ο ποταμός αργα μέσα από τις ζούγκλες
με τον πυρετό της υπερζωής του υπερονείρου
το φάρμακο ήταν σκοτεινό
και όλα έτσι γινήκαν.

Και τωρα άνοιξαν τα μάτια μου.
Δε θα τα κλείσω πια ποτέ.

τη ποίηση ξανά δεν θα αρνηθώ.