Οι κουρτίνες κρεμόντουσαν σα φόρεμα, και η νύχτα ήταν ένα μικρό κέρμα στη τσέπη μου.
Κυριακή απόγευμα, η Αθήνα είναι εκεί έξω κι εγώ εδώ.
Το τασάκι σχεδόν γεμάτο, τα νύχια φαγωμένα.
Αγγλική τζαζ. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.
Το ζώο τριγυρνάει μέσα στο σπίτι, σαν το σπίτι του.
Στο θέατρο έχει ζωντανή μουσική, συναυλία.
Το μεταξουργείο λογικά είναι στη θέση του.
Κι η κοινωνία ω η κοινωνία η θεία μας.
Τι συμβαίνει με το τηλέφωνο δεν μπρώ να μιλήσω πάνω από 20 δευτερόλεπτα.
Τρελαίνομαι. Αυτές οι παύσεις, η αδικία εκτοξεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το αστείο με τον Κάφκα είναι ότι μπήκε στον κόπο.
Περίφημος.
Οι σειρήνες της αστυνομίας διαταγές
το προσάναμα της δημοκρατίας οι ψήφοι.
Και το μπετό είναι εκεί, γκρι φαντάσου.
Η τελευταία πρόταση ακυρώνεται λόγω επανάληψης τις τελευταίες δεκαετίες.
Κι όμως είναι μια απλή περιγραφή , σχεδόν αληθής.
Τελικά εκεί μέσα στην εσώτερη δυσκαμψία της ψυχής μου, επενέβη το τέλμα, κι έτσι βγήκα μόνος έξω να περπατήσω στην Αθήνα.
Από άνω Πετράλωνα μέχρι Υππίτου και μετά επιστροφή από το Μεταξουργείο.
[Ωραία βόλτα αλλά πολύς ο κόσμος πολύς και άσχετος.]
Απόψε είναι Δευτέρα.
Κι όλα δουλεύουν ακόμα.
Μέσα στο παλμικό βουητό των εντόμων.
Η ποίηση συντελείται από 3 υλικά.
λάδι
αυγά
και λουκάνικα
Όταν κάποια μέρα θα μας ρωτήσουν πότε κατάλαβαμε πρώτη φορά ότι ήμασταν νεκροί,
εμείς θα απαντήσουμε πως φταίνε τα σύννεφα.
Μεθαύριο έχει λαϊκή.
Κι όλες οι μητέρες του κόσμου θα κρατάνε σακούλες.
Η διαστροφή, καμιά φορά διαστρέφεται με τον εαυτό της.
Η πολυγαμία της ψυχής κοντά κοιτάει.
Και έτσι όπως τα φιάχνουν όλα τώρα πια, έτσι κι εμείς χαλάμε.
Μεθαύριο έχει λαϊκή.
Κι οι πάγκοι θα είναι γεμάτοι.
Τα θέατρα θα είναι κλειστά.
Και στη βουλή πέφτουν σκαμπίλια.