σκουρια

Ρίζες στον άνεμο κοιτούν το χαμό, κομμάτια ξεγελούν σα φθινόπωρο.
Η νύχτα μετά από οργασμό , πλεκτό αδιέξοδο.
Τικ τακ
σελίδες που σκίζονται,
Για κοίτα γυρνούν, επιστρέφουν, για δες.

Τα αποκαλυπτήρια.

μια τρελή οικογένεια.

Τα σίδερα, φθονούν τις πέτρες.

εξηγήσεις

έραψα τις κάλτσες μου πάνω στη μπλούζα σου
έκρυψα τα κλειδιά μου στο μαξιλάρι σου
κόλλησα το μισό μου λεξιλόγιο στο ψυγείο σου
παράτησα τα χέρια μου στη μπανιέρα σου
τα πνευμόνια μου σε κείνο το καλοκαίρι σου
το κεφάλι μου το κρατά εκείνος που του κράτησες το χέρι
τα μάτια μου καρφίτσωσα πάνω στον καθρέφτη του αυτοκινήτου σου
τη μνήμη μου έβαλα κάτω από χαλάκι της εξώπορτας σου
τη καρδιά μου ζεσταίνει η θερμοφόρα σου
έγραψα τραγούδια μέσα στα τραγούδια που ακούς
κρέμομαι από τα αυτιά σου μεταλλικός φτωχός
κάθε τρεις μήνες αποθηκεύω το σώμα μου στα ψηλά ντουλάπια
με τη ναφθαλίνη της απώλειας
κάθε τρεις μήνες ο χρόνος ονομάζει νέους ποταμούς από τη θλίψη μου
κάθε τρεις μήνες ανακαινίζω τα ερείπια του καθεδρικού σου ναού μέσα στα σωθικά μου
κάνω θυσίες
και εξυμνώ
τη θεά της σκληρότητας
βάναυσα κρατώ το σκελετό μου όρθιο
και ικανό για επιβίωση
με ταίζουν μαύρες ρίζες
από παράλογη φύση
στέλνω τον εαυτό μου στο παρελθόν
πράκτορες που αποτυγχάνουν να αλλάξουν το παρόν
καμικάζι στο παγωμένο διάστημα σου
τελικά είναι αδιαφορία
μια αδιαφορία σαν κράτος
με γραφειοκρατία και σύνορα
αυτό είναι.