Άσπλαχνα

Σε ξένη διάλεκτο
μεταλλαγμένη ψυχή που κοπανιέται
κι από αγάπη κι από χαμό
καταραμένη

Άνοιξη μικροπρεπής πως με ταράζεις
ανοιγοκλείνω τα μάτια
προστακτικές ανούσιες εξ ορισμού
κι είναι οι ανάσες μου οι άμαξες
στο χωματόδρομο
που ξεσηκώνουν σκόνη

αντίκρυ
στο χορό
καθείς στο πυρετό του
σαν ξημερώνει
στεγνώνουμε ένα σεντόνι ακόμα

τρέμω στη φαντασία
που μου κλέψανε
δεν υπάρχουν θάλασσες
μήτε ουρανοί

θα λεν αιμόφυρτος κοίτεται μπορείτε να τον δείτε

αντίο να του πείτε καθώς πολύ πια δεν αργεί

τον χτύπησε το κύμα και στην αλμύρα παντοτινα κοιμάται