Σάλιφας σαλικάν

Απεναντίας, εγώ προσπαθούσα να υποκύψω.
Το αποτέλεσμα, κατέφυγε τρανά διωγμένο.
Μέσα στην απερισκεψία του εναρμονίστηκε με τους εχθρούς.
Τα συμπεράσματα εμβάθυναν την θλίψη, τη μελαγχολία της σκέψης.
Κάτσαμε σκυφτοί, να κοιτούμε τις πέτρες.
Πέτρες μέλλοντος λιθοβολισμού.
Προσπάθησα ξανά να εξηγήσω πως ήμασταν απροετοίμαστοι.
Ψυχικά.
Βέλη συνόδευσαν τη σιωπή μας, εκείνα τα βέλη που ενοχλούν σαν αγκάθια σε στενό μονοπάτι.
Από όλες τις πλευρές που έτειναν να μας συνθλίψουν, η πιο σκληρή ήταν αυτή που μας χώρεσε.
Κι έτσι ακολουθήσαμε την έρημό της, κι έτσι πέρασαν χρονιές χωρίς γάλα και καρύδα.
Ότι πιο πρόσφατο μπορώ να μετρήσω είναι τα δάχτυλα που μου στέρησε ο πόλεμος.
Ότι πιο πρόσφατο κέρδισα, είναι ο χαμός του άλλου για πάντα.
Ο άλλος χάνεται, χάθηκε, εξαφανίζεται, εξαφανίστηκε.

Το νησί είναι μια τυχαιότητα του χώρου.
Το καλοκαίρι εξάνθημα.
Πυγολαμπίδες εισαγωγής. 

                                                 Σάλιφας σάλικαν
                                            

Ο Μύλος / Ιούλιος

    Ο κ. Νόρτον βρισκόταν στο εσωτερικό ενός σπιτιού και πιο συγκεκριμένα ξαπλωμένος μπρούμυτα στο κρεβάτι του υπνοδωμάτιου. Οι συνθήκες σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν ως ξεκάθαρες. Με όση σιγουριά μπορεί να χωρέσει στην εξής πρόταση, ο κ. Νόρτον δεν μπορούσε να αποφασίσει ποια ηταν η ακριβής χρονιά την οποία διανύει. Οι αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων ήταν τεράστιες όπως συνήθως. Η μόνη σημαντική διαφορά ήταν πως ο κ. Νόρτον πλέον ήταν ένας φοβισμένος άνθρωπος. Κι αυτό είναι μια πολύ μυστική σκέψη. Κάθε στιγμή έχει ένταση, εκείνη την ένταση του χαμού, εκείνη την ένταση του θανάτου, εκείνη την ένταση που προμηνύει λήθη, και καμιά επιστροφή.Το εισητήριο που τρυπά μοίρα σκληρή, με το σημάδι της τρέλας.
 
    Η Σαλίς Αχρίμ Χρανά, ήταν ένα εργαστήριο πειραμάτων. Η τότε εκτελεστική επιτροπή επέλεξε να ξεκινήσει μια σειρά πειραμάτων υλιστικής και άυλης εκτόνωσης των εγκεφαλικών νεύρων.
Ο κ. Νόρτον μεταξύ των κ. Ντάργουις και κ. Πέλεγκραμ ήταν τα πρώτα πειραματόζωα της ουσίας ΖΦ.
Η ΖΦ είναι μια πολύ δυνατή ουσία που επιδρά στις νευρώσεις του εγκεφάλου ρυθμίζοντας βάση ενός ανεξέλεγκτου λογισμικού την συμπεριφορά του πειραματόζωου.
Τα συμπτώματα είναι ακόμα θέμα προς αμφισβήτιση αλλά συνοψίζονται μέχρι στιγμής στα εξής:
κυκλοθυμία, κατάθλιψη, έλλειψη παροντικής αντίληψης, φόβος, κρίσεις εσωτερικής φύσεως, απελπισία, τύψεις, ενοχές, αδυναμία έκφρασης αληθινού συναισθήματος, και διαρκή δημιουργία συναισθηματικών εντυπώσεων της κάθε παρούσας κατάστασης έτσι ώστε το υποκείμενο να επιδρά στην πραγματικότητα όντας πάνω σε αυτή σαν κριτής και θέτοντας τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο.
Τέλος το εγώ χωριζεται σε πολλά πρόσωπα που πολεμούν μάταια να κατακτήσουν ένα ήδη χαμένο εαυτό.

    Ο κ. Νόρτον ήταν επικεφαλής ενός ιντερνετικού τμήματος αποστολών βιβλίων. Απαντούσε σε ηλεκτρονικά μηνύματα και φρόντιζε να υπάρχουν πάντα εκτενείς λίστες με βιβλία που εκκρεμούν από παραγγελίες. Η αλήθεια είναι προσπαθούσε να αγγίζει όσο λιγότερο μπορούσε πλέον τα βιβλία.
Αυτά τα χίλια ψέμματα ανάμεσα στα δάχτυλα.

    Ο κ. Νορτον βρίσκεται μέσα στη κρεβατοκάμαρα. Ξαπλωμένος με το κεφάλι μέσα στο μαξιλάρι μουρμουράει σε μιαν άγνωστη γλώσσα ποιήματα από το διάστημα.


αγκνόν σαμιγιέ βαλκάλ χας
κορτό νις με χάλισορ γκεν
θέρβι βας νεμ,
ξερ ώακινό λίσβα χαμπάτ
δισλ νασλίμ χαραβάτ,
αλντό αλντό ψαρβά
αλντό αλντό μεσχνά


Στο μυαλό του κ. Νόρτον ξεφυσά μια ιδέα πως η γλώσσα είναι η δημιουργία και ο κωδικάς της αθανασίας, όπως το μυαλό επιβάλλει την πραγματικότητα έτσι και η ανάλυση ή αλλιώς ο κώδικάς της πραγματικότητας εάν εξετασθεί μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες για επαναπρογραμματισμό του μυαλού σε νέες διαστάσεις και δυνατότητες.

Η όποια δυναμική βασίζεται στη προσπάθεια της διαγραφής της λέξης θάνατος.
Η δεύτερη λύση είναι πιο δύσκολη και εξετάζει την μετάλαξη του χρόνου σαν νόημα ή ακόμα και διαγραφή.

Από το μυαλό του κ. Νόρτον επίσης ξεφυσά πιο ελαφρά μια ιδέα πως ετούτες οι σκέψεις είναι προιόν της ΖΦ και όποιο αποτέλεσμα προκύψει θα κλαπεί από την εκτελεστική επιτροπή της Σαλίς Αχρίμ Χρανά.

Ο κ. Νόρτον όμως κρατά μυστικό.
Ο κ. Νόροτν βυθίζεται στα όνειρα και εκεί δουλεύει πραγματικά.

Ο σκύλος τρέχει να πιάσει την μπάλα
Γκαρντί βρέχμε πολβή ρακούρ.

Η κοπέλα τινάζει τα μαλλιά της και κοιτάει τον ήλιο.
Νασλί πολβερί κονάγ φεστγί λαμούτ φεσλί σαρσά.

Το αγόρι αγαπάει τον ίσκιο και τον ίσκιο μισεί.
Νελντάν φίσμερι σουνέμ σορκί, φίσμερι σουνέμ ξαγιάτ.

Η μουσική είναι το κρύσταλλο που βρυχάται τη σιωπή του για να μη σπάσει. 
Γίκελο νελ κριμπάχ νοζλί σαβάς ιλκέλ ντασχνό ντιλνάζ σορόγκι κριδ.

Ο κ. Νόρτον ελπίζει απειροελάχιστα κι ύστερα ξυπνά μέσα στην Σαλίς Αχρίμ Χρανά.
Κι εκείνη που πορεύεται κάτω από διαφορετικά άστρα τον απελπίζει.
Εκείνη τον τιθασεύει και ήπια τον στέλνει στο ριμαδιό των ακέφαλων προσκόπων.
Κι εκείνος αντιστέκεται στα άστρα της γιατί σε κείνη είναι δοσμένος.
Και ξέρει μέσα του πως να ραγίσει το κρύσταλλο που βρυχάται τη σιωπή του για να μη σπάσει.
Ξέρει το τραγούδι του Ρασάμ Κλιενγί

βάριμο φελ
βάριμο κόδ
νίζελμι φαντ
ντάρσιγιο θελ

κίκεδο ντομπ
σίλεφο βαν
μάλπιλο σκεγ
ντόλεβε φομπ

σαλά φερμέντ κολκαρορί
σαλά φερμέντ νισκάλ ζιλί


Ίσως  στο μυαλό του κ. Νόρτον γεννιέται η ιδέα της διαφυγής, η ακόμα της δραπέτευσης.
Ο κ. Νόρτον ξεκινά την εξαφάνισή του.
Ένα σχέδιο στη γλώσσα των φεγιόζ.



Σαλίς Αχρίμ Χρανά

Τη γλώσσα που φτιάχνει με χορό νοήματα,
κι ακίνδυνα νομίζεις πως ψαχουλεύεις αιτίες κι επικυρήξεις,
της καρδιάς καρτέρι κατασκοπείας.

Στη θάλασσα που κλέβει το βάρος των σωμάτων, στη θάλασσα που ξεγελά.
Εκεί στα γάλατα νερά της κλειδώσανε τα άκρα σε αγκαλιά.

Αφέθηκαν τα σκόρπια άχυρα μας, και μούσκεψαν σε καλοκαιρινή βροχή.
Μείναμε εκεί και βλέπαμε τα ίδια σχήματα στα σύννεφα.
Κι όπως κάποιος σκαλίζει ένα χωράφι,
τα σωθικά μου ανασκαλίζει ο χρόνος της παραδοχής και της απόστασης.

Πίσω στη πόλη τη Σαλίς Αχρίμ Χρανά,
τρίτη πόρτα του καλοκαιριού,
εγώ και οι κατσαρίδες ζαλισμένες,
κι όλα τα πλάσματα σε εσώτερη φυγή σε καταδίκη.
Γύρνα να κάτσουμε μονάχοι,μες στο σκοτάδι ας είναι μόνο μια φορά.

πρώταυγο

την ξερόβεργα,
που χαμολάει πάνω σε κιο το περβάζι εδώ και μήνες,
τηνέ βάφτισε ο παππούς Ρίτσα,
κι αν τύχει στο νησί και καθήσουμε τη νύχτα έξω στη θάλασσα,
σπάμε λαιμό και κοιτούμε τ' άστρα.
κακό δεν είναι ,που και που πέφτουν.
Έτσι περνούνε μέρες κι άλλωτε μήνες, κι όσο θυμάμαι κείνη τη θάλασσα μανιασμένη καμιά φορά σκιάζομαι, τέτοια λύσσα δεν αντέχει κορμί.

η φύση λένε στο χωριό είναι εκείνο που δε περιγράφεται.
κι ότι περιγράφεται ας μονάσει στο φάρο του.
ότι προστετεύει είναι μόνο του.

τα μαλλιά σου αλήθεια ήταν μαλακά,
κι ακόμα στην Αλίς Βερίς Καρκά δεν ζει κανείς. 

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...