Ο Μπουκόφσκι και τα Άλογα

Το τρίποδο άλογο στέκεται πάνω στο φράχτη, καπνίζει με τη χαίτη του γυρτή και τσεκάρει τον ήλιο που σπινθιροβολάει πίσω απ'τα βουνά.
Τούτο το μέρος είναι ένα χάλι σκέφτεται, χωρίς φοράδες και μουσικές και τα λοιπά.
Πόσο θα θέλα να το σκάσω από δω.
Αλλά το ταξίδι είναι κουραστικό με τρία πόδια.
Πόσο κρίμα ήταν που έχασα το πόδι μου από το αλκοόλ.
Κι ούτε σε κούρσες μπορώ να τρέξω πια, κι όλοι οι παλιόφιλοι σαπίζουν σε στάβλους ανήλιαγους.

Σβήνει το πλάνο του αφηγητή το άλογο όμως στέκει εκεί και σαν βραδιάσει κουτσά στραβά επιστρέφει στο σανό του και στο μάταιο ονειροπόλημα.
Και κανένας δεν δίνει πια δεκάρα τσακιστή για την πάρτη του.

Κι όλα δίκαια σιγουρα φαίνονται γιατί η ζωή τέτοια είναι.
Και το άλογο συνεχίζει να πίνει και σκαλίζει το ξύλο.
Και τώρα τελευταία ακούει τα φίδια που κροταλίζουν τη νύχτα απέξω.
Και ξέρει πως σίγουρα θα τον αγκαλιάσουν σαν τον θάνατο, συντομότερα από όσο θα ήθελε.

Και τι να κάνεις σκέφτεται έζησα καλή και γεμάτη ζωή, για αυτό έφτασα εδώ.
Κι όλα τ' άλλα σκόνη.

Στο Κατάλογο με τα Ονόματα Ζήριος ο Νεκρός

Τα μαύρα κύματα.
Τα μαύρα κύματα που με έπνιξαν.
Τα μαύρα κύματα που τσάκισαν τη θέληση μου.
Τα μαύρα κύματα που επαινούν το θάνατο.
Τα μαύρα κύματα που αγκαλιάζουν παγωμένα την ελπίδα και τη συνθλίβουν.

Υποχωρώ στον παγωμενο βυθό.
Εκεί που τα μάτια μου αγνοούν την υπαρξή τους.
Ξεχνούν.
Διαγράφουν τα σχήματα.

Ένα σώμα αμέριμνο.
Φουσκώνει στο σκοτάδι.

Εδώ με τους νεκρούς.
Τα μέλη μας έγιναν σιωπή.
Κι η ψυχή, να το θυμάστε, δεν ζει χωρίς ελπίδα διάολε ορφανέ.

Αποποιούμαι τις πόλεις.
Και τρεκλίζω τη καινούρια διάλεκτο των ουρανών.
Εδώ, μακριά τους.

Δεν φοβάμαι πια.
Φοβάμαι.
φοβ
φοβ
φοβ
φοβ
τσακίζονται τα πλοία
φοβ
φοβ
φοβ
πικρά μου καταγάλανα τοπία πότε θα σας ξαναδώ.

Οι Τρεις Μάρτυρες/ Το Πράσινο Χέρι.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα πράσινο χέρι.
Πεταμένο σε ένα χωράφι.
Ξαπλωμένο ανάμεσα στα χορτάρια, δίπλα σε μία πέτρα.
Η πέτρα ήταν γκρίζα με ένα σημάδι από κάρβουνο.
Χκ

Ξαφνικά ένα σμήνος πουλιών πρόβαλε στον ουρανό.
Μαύρα πουλιά.
Κι ύστερα κάθησαν πάλι στα κλαδιά τους.
Και το πράσινο χέρι άνοιξε τα μάτια του.


Το πράσινο χέρι κοίταξε την γκρίζα πέτρα.
Χκ

Αριστερά περνούσε στο δρόμο ένας χωρικός, πάνω στην άμαξα του.
Το πράσινο χέρι είχε ξυπνήσει στο παρελθόν.

Θυμήθηκε τότε μια ιστορία, που  είχε ειπωθεί πρώτη φορά το 1973.


Ο άνθρωπος έχει ήδη δημιουργήσει τον απογονό του.
Αυτός είναι η τεχνολογία.
Είναι η φύση.
Η τεχνολογία δεν είναι παρά μόνο η εξέλιξη του ανθρώπου.

Το σχέδιο της μετακίνησης σε άλλο πλανήτη.

Αυτό μου θυμίζει μια άλλη ιστορία.
Ο τμ127 περπατούσε στο πλατό.
ΟΙ τμ3556 μπήκαν στο υπέρυθρο κάδρο.
Όλα ηλεκτροβολούσαν στην ακέραιη ροή.


Το πράσινο χέρι θα ήθελε να εξηγήσει περισσότερο, όμως ο χρόνος επιβάλει βιασύνη.
Το πράσινο χέρι τρέχει στο χωράφι, τρέχει προς την πόλη.
Το 1987 με τη χημεία στα ρουθούνια μας.
Θυμάται το πράσινο χέρι.

Πως επιβάλλεται η σιωπή.
Ανάμεσα σε αιμοσταγείς.
Υποκύπτοντας στους κανόνες.
Διαβάζοντας μια ιστορία του 1973.


Πάμε μωρή Παρασκευάρα.
(πμπ)
μίνιμαλ
αντιεξουσιαστικό
προκαθέδριο
προσάναμα

υπερασπιστές
καλόπαιδα

Το πράσινο χέρι έφτασε στη πόλη.
Το πράσινο χέρι μπαίνει σε ένα μπαρ.
Το μπαρ Desierto.

Σελίδα 1
Πεδρο Μομα
Ακουστικά Παραλίας

Βραχώδης Έκτάσεις ΙΙ

Από μικρός ήθελα να αλλάξω το όνομα μου, όχι γιατί δεν μου άρεσε αλλά γιατί νωρίς κατάλαβα πως έπαψα να είμαι εκείνος ο άνθρωπος, στον οποίο αντιστοιχούσε το όνομα.
Έκτοτε διευρύνομαι στον νέο μου εαυτό. Ο χρόνος είναι σαν το νερό, ο εαυτός σου η λίμνη, ρίχνεις ένα βότσαλο μέσα σου, και ταράζεσαι, μέχρι να επανέλθεις. Όμως το βότσαλο μένει εκεί.
Τι σημαίνουν τα λόγια απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν θέλει να θυμηθεί.
Όταν ο χώρος συνοψίζει μια πορεία, και δεν καταλαμβάνει την αρχή του και την έκταση του.
Είναι όπως τα παραμύθια που ξετυλίγονται βαθιά στο υποσυνείδητο μας σε μια κουκίδα φως.
Έτσι κινείται.



Ο Έρικ ήταν κλεισμένος σε ένα κουκούτσι.
Η επιφάνεια του έρωτα είναι το πόρισμα.
Διαβολικά.



Κάθε βιβλίο περιέχει τουλάχιστον ένα ήρωα.
Ο άνθρωπος γράφει και διαβάζει, καθώς δεν μπορεί να υποστεί την φαντασία του με άλλο τρόπο.

Είναι σαν την εκτόξευση του πυραύλου στο φεγγάρι.


Αισθητικά υπαριθμεί το μέλλον.
Μα όλοι έχουν πάρει το χάπι της αυτοκτονίας.



Σκίζει το πλαστικό περιτύλιγμα του καπνού. Τελευταία μέρα του χρόνου.
Θα μπορούσε να χιονίσει σκέφτεται, αλλά απαντά πως θα ήταν άδικο.
Έχεις σφραγίσει ποτέ σου, πάνω σε χαρτί, μια δήλωση ;
Φέρεις την επιβεβαίωση της αλήθειας. Αρμονικά πάντα με τη φύση.

Επισκιάζει φαινομενικά, χρησιμοποιεί τέτοιες φράσεις.

Χορεύει στα ακατέργαστα υλικά χορό θανάτου.
Ίσως να ψεύδεται συχνά σαν αγκάθι.
Με την άφεση της θυσίας, σκέψη πικρή.
Θέλω να ονομάσω το βράχο που το τρέχει η θάλασσα, Μιρν, και τα κροταλίζοντα φεγγάρια  Στέεν, κι έτσι να πλαγιάσω τον ορισμό μέσα μου.
Έτσι κινείται.




είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...