Λόρδος Βαυρόντας

Αν υποθέσουμε, πως η συνταρακτική ανακάλυψη δεν προέκυψε ποτέ.

Πως οι χρόνοι κάτω από δέρμα διαπίστωσαν την κυριότητα του ρυθμού.

Πως ενωπίων των ανθρώπων που συντάσσονται, αμφίβολα συμφωνούμε.

Ανακατεύοντας τη μνήμη, προσελκύωντας την επιδείνωση της ροπής μας.

Αν διαλεχτούμε τη παράνοια, και υποκύψουμε στη ζωή.

Τελικά η ύπαρξη είναι μια συνεχής αναζήτηση.

Κι η αναβίωση των εθίμων μια ρετρο ετυμηγορία, αναλογική αποκατάσταση.

Λέξεις, πάστες, ζαχαροπλαστεία.

Ενωμένοι στην απόσυρση.

Μηδενική παροχή.

Υπότιτλοι σαραβαλιασμένοι από τη νύστα.

Ποίηση εκμετάλλευση.

Παραγωγή.

Εκποίηση.

Διαστροφή και εγκατάλειψη.

φθινοπώριασε ξαφνικά

Δεν θέλω να ξέρω, τραγουδά η Κόρτνει Μπαρνέτ.
Κι υπολογίζω το βάρος μου σε ψυχικό απόθεμα, κι είμαι ελαφρύς, αλλά αισθάνομαι τόσο βαρύς.
Από τι είμαι φτιαγμένος σήμερα, δεν μου είπε το εργοστάσιο.
Δεν μου έβαλαν σφραγίδα.
Άλλο ένα κατεστραμμένο προιόν.
Χωρίς περιγραφή.
Ας αλλάξω μουσική.
Δεν είμαι υλιστής μου λέει η Ισμήνη.
Σχεδόν ένα μήνα έχεις να γράψεις μου λέει η Μαρία.
Είμαι τεμπέλης μου λέει ο πατέρας.
Μου λείπεις μου λέει η μάνα.
Δεν μπορώ την μέτρια επικοινωνία μου λες εσύ.
Εγώ λέω είμαι βαρύς απόψε, σαν αιχμηρό μέταλλο, που το χώσανε στο χώμα.
Και βλασταίνει γύρω του, μια ανούσια πρασινάδα, που δεν μπορεί να τη νιώσει πια.
Κι η βαρύτητα το χαρακτηρίζει εκεί ακίνδυνο, ανώδυνο, ακίνητο.
Ανιδείκευτος.
Ερωτογενές μικρόβιο, που συνθλίβει τη γλώσσα, και ξέρει να αγγίζει.
Πρώην μανιακός.
Πρωτόγονος ρομαντικός.
Με κεραυνούς και αμερικάνικες νύχτες, σκηνές και αναστεναγμούς τακτικούς.
Μια γάτα, με δέκα ονόματα.

ζώα σε όνειρο

Το πεδίο της θάλασσας, εκτεινόταν προς τις ακτές, απέναντι.

Η όρεξη σας για αλλαγή, και η επιθυμία σας για υποταγή.
Οι παραθεριστές των νησιών.

αυτό είναι το μενού.

επίσης

χάνω το ύφος μου

το σχήμα
ξέρετε
το πλάθει η εργασία
.

philosophy 0.1

sexualism doesnt have form, but a desire for

λοίμωξη

θέλω τόσο πολύ να το σχηματίσω σε λέξεις
αυτό τον ακατανίκητο παραλογισμό
που μεταφέρουν τα στόματα
θέλω τόσο πολύ να αποθανατίσω την ελευθερία
στη μνήμη μου
στις χειρονομίες και τη καρδιά μου
θέλω τόσο πολύ να χορέψω να τραγουδήσω
να χαρώ τη ζωή με άλλους ανθρώπους
και πέφτω πάνω σε τοίχο
πατάω όλα τα κουμπιά
του πληκτρολογίου
ψάχνω στο ίντερνετ στο γιουτιούμπ
δεν υπάρχει εντολή για να σκαρφαλώσω
να πηδήξω
να σπάσω
να ανοίξω τρύπα
να διαλύσω
να εξαφανίσω
να περάσω
να νικήσω
κάποιοι ίσως λένε ότι έχει κάποιο τσιτ
που είναι ρε μαλάκες ;
και έρχονται τερατάκια
ζόμπι
και άλλα
ε χάνεις
ξανά και ξανά
ε και
η ζωή είναι παιχνίδι

μέσετζε

στη μαρίνα προχθές
συνάντησα τον Τόμι
έπινα καφέ και διάβαζα Ουελμπέκ
το χάρτη και την επκράτεια
όταν πέρασε από κοντά μου
με φώναξε και πήγα δίπλα του
μου λέει κοίταξε εκεί
βλέπεις το κρεμ ιστιοπλοικό
ναι του λέω δικό σου?
όχι αλλά η άδεια θέση δίπλα ναι
ο Τόμι ψάχνει να αγοράσει ιστιοπλοικό
να μείνει με τη γυναίκα του
μέχρι στιγμής μένει σε ένα σπίτι απέναντι από το μαγαζί.

ο ζεντ από την άλλη γνώρισε την όλγα
και έκανε έκθεση για τους χάρτες της μισελέν
σε μια πράσταση του γιώργου
έπαιζα έναν πρώην πυγμάχο που τον έλεγαν μισελέν
κοντά στο τέλος σκότωνα τον αντώνη με καραμπίνα
η τώνια μου είχε πει πως η σκηνή ήταν χάλια

πιάνω δουλειά στις 4 σχολάω
κλείνω το μαγαζί στις 2,43 ή 2,46
γυρνάω σπίτι τις περισσότερες μέρες
βάζω ένα τζιν
και ακούω μουσική
μπορεί να γράψω λίγο

στη γιορτή του νίκου
το 2007 πες
είχα μεθύσει τόσο
που έσπασα τα κουμπιά από το πουκάμισο μου
και παρήγγειλα ένα ζειμπέκικο
που χόρεψα άψυχα και άτεχνα

τώρα μόλις βρήκα μια συλλογή
από γιαπωνέζικη τζαζ
διάφορα είδη
του 1970
και υπάρχει παλμός
αυτό που θέλω να πω
είναι πως
ο συντηρητισμός
ο καπιταλισμός
η τεχνολόγια
έχουν κατατρέξει
το ένστικτο μας
τη λογική μας
τα συναισθήματα μας
τις σκέψεις μας
το σώμα μας
το έχουν κυνηγήσει
αδιάκοπα
το έχουν μαντρώσει
σε μια βαριά άρρωστη υποταγή
χωρίς καμία ευχαρίστηση
καμία ανωμαλία
είναι σκέτη αποχαύνωση
είναι σκέτη στάση
στασιμότητα
μηδέν
το χρήμα ρέει
το πτώμα ρέει
η όξινη γλώσσα της εξουσίας
είναι αυτή που λιώνει τον πλανήτη
αυτοάνοσες συμπεριφορές
άγνωστοι με αγνώστους
εν αγνοία
μιμείται
η ζωή έχει καταντήσει
η πιο βαρετή περφόρμανς
που δημιούργησε ποτέ
η ποστ-μοντερνιά
η οθόνη πονάει
η οθόνη γαμιέται
η οθόνη παράγει

εσύ είσαι αδιάφορη
απλά το αναφέρω
γνωρίζω άτομα που δεν είναι τόσο
και απορώ
με σένα
μπορεί να κάνω και λάθος
μπορεί

άντε να βγάλουμε τον αύγουστο
τέλειωνει το καλοκαίρι
και δεν κατάλαβα τίποτα
δεν καταλάβαίνω τίποτα
πάω όπου με πάει
σα να χορεύω λίγο
σα να σκονταφτω λίγο
σα να παίρνω φόρα λίγο
άμα έπιανα και ένα χέρι στη πορεία
να μη χορεύω μόνος
θα μουν χαρούμενος
θες;

σκαλοπάτια της εξίσωσης

φαντάζομαι ένα περιβάλλον
μια αίσθηση
χρωματική και με φώς
να κυλά περίπου σα νερό
μια σχετική ηρεμία
χωρίς άγχος
λύνω τον κόμπο
χαλαρώνω
φεύγει το βάρος
αναπνέω
με ευκολία
φαντάζομαι με χαρά

σου γράφω ξανά

εσύ,
εσύ,
ανθός πικρός στο χώμα,
σε έβρεξε ο ουρανός,
και πέταξες ιδέες,
έβγαλες ποδια και να σαι,
στις ακρογιαλιές, και στα βιβλία μπροστά,
να συνθλίβεσαι στα κύματα,
εσύ,
εσύ,
μαζεύοντας πια κουράγιο,
να αντέξεις το χειμώνα,
τους χειμώνες, το χειμώνα,
να βρεις το δίκιο σου,
με δανεικά.

τούτοι οι ιστοί της υπνηλίας και της κούρασης τραβούν το μέτωπο μου, προς τα κάτω, και το βαραίνουν με ύπνο και όνειρα μαύρα, αδιαχώριστα.
είναι οι αράχνες της νύχτας, που προετοιμάζουν την πτώση μου στο στρώμα.
υφαίνουν το όνειρο στα κόκκινα μου μάτια.
εμπρός.

εσύ,
εσύ,
που γδύνεσαι εύκολα,
που ανασαίνεις με δυσκολία την άνοιξη,
που ξέρεις τα μισά νησιά,
με το μικρό τους,
στροβιλίζεσαι καρφωμένη,
είναι μέχρι να τελειώσει ο πίνακας που σου ετοιμάζει ο μεγάλος ζωγράφος,
είναι μέχρι να δεις με τα μάτια σου την παλέτα σου, πόσο μπορεί να ξεφτίσει.
εσύ,
τί είσαι εσύ;
για σένα.


Γιατί εγώ σε βλέπω με τα δικά μου μάτια, και από απόσταση.
Μπορεί να γνωρίζω το χάδι,
να ξέρω την έρημο του κορμιού σου,
πόσο ανέγγιχτη πραγματικά, τη νύχτα στα σεντόνια εφάπτει.
Είμαι εδώ.
Γιατί είσαι εκεί.
Είναι απλό.
Εγώ ταίζω τη γάτα,
εσύ ταίζεις το καναρίνι.
Το πρόστιμο είναι διπλό.
Με αφαίρεση χαράς.
Στην αποψινή γύρα της γης, στον αργό χορό της, εμείς μείναμε μονάχοι, ξέμακροι.
Ντροπή.
εσύ,
εσύ,
θα χάσεις, όπως χάνουν όλοι.
όπως κι εγώ.
έχασα εσένα κι εμένα.
και όλο τον ρυθμό που γέμισα κάποτε, ακόμα τον σκορπάω στις μηχανές των μηχανών των ανθρώπων.
σε φιλώ, λες και δεν θα ήταν καλύτερα όντως να σε φιλούσα.
Να το ψέμα που προσπερνούμε.
Ντροπή.
Για την αγάπη αυτή, ίσως θα έπρεπε να ήμουν πιο τρελός.
Αλλά προτίμησα νωρίς την μοναξιά της μάζας, κι όχι του ιδιαίτερου, γιατί αυτή δεν την αντέχει κανείς.
Χρειάζεται λίγη λογική.
αλλιώς οι σκέψεις μας είναι τόσο αχόρταγες, κι οι άνθρωποι τόσο σκληροί.
Καληνύχτα.
λες και η νύχτα θα κάνε ποτέ κακό σε κανέναν.
γελάω.

ο άγγελος ο μπανταλιαμέντης

η διεθνης αμνηστια του φόβου και της βλακείας κατ' επανάληψη
των τελευταίων γενεών του φασιμού,
πυρωμένος πλανήτης στο πυρετό του μικροβίου,
με ένα ελλειπή πλάνο,
καταβροχθίζει ασυστόλως προιόντα,
με άγνωστη προέλευση,
ζωοφιλία σε απόγνωση,
ζωοφαγία σε απόγνωση,
με το χρηματιστήριο, και τις ειδήσεις.
λαικό προσκύνημα στη βία, και τη θρησκεία,
με μπουκωμένο στόμα ακόμα εκκλησία.
καμία λογική, η γλώσσα σε απόγνωση.
τόσα χρόνια, πειράματα κοινωνικά της  τέρψης μας.
και τώρα,
μηδενισμός.
λες και δεν υπάρχει ευθύνη, λες και δεν πιάνουμε χώρο, λες και δεν εχουμε λόγο, λες και θα παμε φυλακή, μπορεί, λες και θα χάσουμε κάτι, μα ότι εκτιμούμε χάνουμε, λες και δεν ξέρω τι σκατά μας βιδώνει στις θέσεις μας, στις πορείες μας σχεδόν όμοιες καθημερινά.
ζωυφικές δραστηριότητες.
θερμοκρασίες.
πλαστικό γαμήσι άνευ όρων.
γνώμες.
πληροφορίες.
ελεγχόμενο μοτίβο.
κώδικες.
περιήγηση.
ας υποταχθούμε στους νόμους και τους κανόνες της ζωής.
ας αφήσουμε τη πείνα της ιστορίας, και ας στοχαστούμε το μέλλον.

Η Πύλη

-Δώς μου λίγο νερό.
-Δεν έμεινε τίποτα.

στέκεται εκεί, στέκεται πίσω σου,
με την παραδοχή
ακούς τους κριτικούς να γράφουν
ποια παραδοχή;
είναι τόσο γενικό
τη παραδοχή της πείνας ή της επιθυμίας να δουν τηλεόραση;
είσαι αστείος

Ξυπνάς
απ την αγελική σπείρα

βρίσκεις τα κόκκαλα σου παραμορφωμένα
υποφέρεις τη βαρύτητα με υπερβολή


ας μιλήσουμε
από κοντά
όχι συσκευές

κλοκ

τικ

τακ


.................
βέβηλα αδικημένοι ξελασπώνοντας τη γλυκιά ζωή από το βούρκο της
σαν αγελάδες σε καταιγίδα
κι ύστερα είναι τα χρόνια

οιερ934τ034

με τη μπλε πλάνη
αγκαζέ
και χωρίς ερμηνείες μισές, στη μέση, σαν τον ορίζοντα
περπατώ και νιώθω να σε πλησιάζω
ότι κι αν είσαι
ότι κι αν είμαι
μια παύση χρειαζόμαστε
μια μεγάλη παύση
μια γιορτή
ένα χορό ατελείωτο
γιατί κακό είναι ;
πρέπει δηλαδή συνεχώς να αγωνιζόμαστε, να δουλεύουμε για να συντηρούμε τον ουρανό σύστημα μην πέσει στα κεφάλια μας ;
τι καταλάβατε..
και το μίσος και να τα όπλα και να η γλώσσα που έχει ξεφτιλιστεί
καμιά ευθύνη
η ανθρωπότητα προς την λήθη τραβά
μηχανοποίηση

quantic sorrows

τι είναι η ζωή?
να μη σε
νοιάζει εσένα κτήνος.
εσύ δεν ήρθες να ζήσεις.
εσύ ήρθες να φας.
η ζωή είναι μια απελευθερωτική δομή.


είναι το σπυρωτό αγκάθι
που διαπερνά το μαύρο σκοτάδι,
είναι η προέκταση μιας ηχούς,
που ταξιδεύει από το στόμα της πρωτης μητέρας.

Πρώτη μητέρα μίλα


Τι είναι το αίμα?
να μη σε
νοιάζει εσένα κτήνος,
εσύ δεν ήρθες να μεθύσεις,
εσύ ήρθες να το δεις να ρέει.
Το αίμα είναι το ποτάμι των νεκρών.


είναι το χρώμα των χρωμάτων,
γιατί ξεψυχά με παλμό,
γιατί, χορεύει στο ρυθμό των τυμπάνων,
γιατί ανασαίνει με φωτιά προς τιμήν του ήλιου.

Ήλιε μίλα


Τι είναι ο χρόνος?
να μη σε
νοιάζει εσένα κτήνος,
εσύ δεν ήρθες να χαιρετήσεις το σύμπαν,
εσύ ήρθες να σκηνοθετήσεις το ασυνείδητο.
ο χρόνος είναι η αιωνιότητα που πρέπει να ξεπεράσουμε.

ο χρόνος είναι το χάδι μιας ακτινοβολίας,
μια πτώση και μια κορύφωση,
είναι το πιο ψηλό σημείο από όπου πηδάς,
ελπίζοντας κάποτε να επιστρέψεις.

Η πρώτη μητέρα με τον ήλιο τρέχουν,
γελώντας και παίζοντας,
έτσι όπως πάντα γινόταν,
κι εμείς μιμούμενοι,
τη στιγμή.
Γιατί ακόμα παρεμβάλλεται
η νεαρή γλώσσα του εγώ,
με το κτήνος.

Κτήνος μίλα







  

βιντατζ 1

Ταμήδεια
σκοτώνουν
ταπαιδιά τους

Σημειώσεις για τη συλλογη διηγηματων αποδόμηση 1

1) ο Α. έχει ραντεβου με τον Β. να συζητησουν για το σενάριο, βλε΄πουμε τις ενέργειες του πριν παει στο ραντεβου οπου ταραζεται από διαφορα μικρά πράγματα, είσης υπάρχει ένα μυστήριο για το ραντεβού. Σκοπός είναι να δέιξουμε τις μικρές σκέψεις που ακόμα κι αυτές δημιουργούν ψυχώσεις στον άνθρωπο της αποχής μας, και δίνοντας μια κρυφή αξία και μαγεια στο ραντεβού , δείχουμε την ιστορία σαν μεγαλο κατόρθωμα.

πως το λένε

Κάποτε οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι.
Προτού μετατοπιστεί η έννοια του θεού.
Καθότι η έννοια του θεού τέθηκε προ του ανθρώπου για τον ανθρωπο.
Πρωπατορικό αμάρτημα.
Κυνηγώντας τον θεό , για τον θεό σφάζοντας.
Ορολογία του κτήνους.
Ψυχωτικά επεισόδια, και ενοχικές απολαύσεις.
Και μέιωση μείωση, μέσα στο καζάνι, διαμορφώνοντας τον σκλάβο.

κάποιο αίσχος

στην μεθυσμένη μας υγεία

στα νυχτωμένα της παλτά

πρωτοχρονια διαμαρτυρία

ιεδοςνειθςι2 4324

Κεφάλαιο Πρώτο


Η ανασύνταξη του τομέα από τον Μποραμπάν ήταν έκπληξη πρός όλους μας.


Η ανασύνταξη του τομέα από τον Μποραμπάν ήταν έκπληξη πρός όλους μας. Μαζευτήκαμε στο μπαρ της οδού Ζ στο Λιθάρι του Διογένη, τη νύχτα που όπως αργότερα μάθαμε το κέντρο είχε κατακλυστεί από αστέρια. Τέθηκε εξ αρχής το θέμα της αυτοκτονίας του Μίρσκ, και η κλοπή των γραπτών του, κάτι που μαθεύτηκε αργότερα και λόγω των επιπλοκών που θα έφερνε αυτή η είδηση στον τομέα, αποφάσισαμε όλοι να το κρατήσουμε κρυφό. Ο Μποραμπάν είχε ένα βλέμμα που έλουζε τα λόγια του με πυρετό. Όμως θεωρώ πως δεν θα είχε καμία διαφορα στο αν θα ήταν πειστικός ή νηφάλιος, όλοι ξέραμε μέσα μας πως ο τομέας ήταν σημαντικός για τον καθένα για να υπάρξουν διαφωνίες στν επαναλειτουργία του. Άλλωστε η διακοπή κράτησε μονάχα 2 μήνες. Κρατούσα μαζί μου μέσα στη τσάντα μου το πρόσφατο βιβλίο του Μωρμπέν '' Ακολουθία  Μυστικών Δωματίων.''
ήμουν σχεδόν σίγουρος πως και η Βέρα και ο Γκράνε θα είχεν τελειώσει κάποιο έργο, και προσωπικά δεν μπορούσα να κρατήσω τον ενθουσιασμό μου. Οι συγγραφείς του Απολύτου ξανά εν ισχύ. Φεύγοντας ο Καχέν μου ψυθίρισε ένα τίτλο και αμέσως ένιωσα το μαγνητικό πεδίο του Τομέα να βυθίζει τα σωθικά μου σε νιρβάνα.

Μωρμπέν
Ακολουθία Μυστικών Δωματίων

σελ.112
Παράγραφος 2η

Αυτός, ο οποίος είχε διαφυλάξει τον χρόνο μέσα στο εσωτερικο του κέλυφος τόσο πιστά, τώρα έπρεπε να μοιραστεί τον εαυτό του με εκείνη. Ο φόβος όμως κρατούσε την ειλικρίνια κλεισμένη, και το μόνο που ανάβλυζαν τα λόγια του και οι προθέσεις του ήταν άμυνα.
Μια άμυνα απέναντι στο χάος που έιχε εγκαθιδρύσει τη σπορά του μέσα στα πιο άσχημα σκεύη.
Όταν προδίδεις έναν έρωτα στην αρχή γίνεσαι δολοφόνος.Τότε, όταν συνειδητοποίησε την απόσταση του από την πραγματικότητα άρχισε να γράφει την ''Ακολουθία Μυστικών Δωματίων''.

Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, ένιωσα μέσα μου τη μικρή ροπή αέρα μιας κλειδαρότρυπας, αλλά συνέχισα δίνοντας λιγότερη σημασία στις σκέψεις μου, ια τελειώσω το βιβλίο.
ύστερα αφού είχα κουραστεί και αποφάσισα πως έιχε βγει μεγάλος όγκος δουλειάς, κάθισα και γύρισα στις σκέψεις μου. Έπιασα ξανά εκείνη την παράγραφο και σημείωσα στο τετράδιο 52 τα σχόλια μου και τις υποθέσεις μου. Αν το βιβλίο του Μωρμπάν, είναι ένα βιβλίο γραμμένο από κάποιον άλλον, αν κάθε βιβλίο είναι ένα δωμάτιο. Τόσες υποθέσεις που έκαναν την φαντασία μου να οργιάζει. Έμεινα ξύπνιος μέχρι πολύ αργά εκείνη τη νύχτα. Μου δημιουργήθηκε η υποψία πως έχω ξαναπέσει πάνω σε αναφορά στο ΑΜΔ. Που όμως, η μνήμη με απατούσε ξανά και ξανά.
Ξεθεωμένος αποκοιμήθηκα ξεσκέπαστο, και τα ξημερώματα άνοιξα τα μάτια μου παγωμένος μόνο για να ξεσπαστώ.

η σύνταξη

όταν επανήλθα στην αρχική θέση πριν τον ελιγμό,
όλα τα γράμματα είχαν σαφηνιστεί με ιδιαιτερότητα,
η γλώσσα
με την κηδεμονία των αυτάρεσκων
κονταροχτυπά την ύπαρξη με τη πυγμή της ηλιθιότητας.

σύντροφοι απέναντι σε συντρόφους
στον καθρέφτη
στο σύστημα
στον αργαλειό της ζωής

εύποροι λατινικοί χαρακτήρες με δαυλούς ακόμα

εκεί θα μαι στον πίνακα στον τοίχο, να ξεκουράζομαι στα χρώματα

Τότε ήταν που γύρισα την πλάτη μου, ήταν προσωπικό, πάντα θα είναι προσωπικό.
Προσωπιστές.

ήταν γιατί το όνειρο έσταζε στο πάτωμα κι όλο έλεγα θα προλάβω, θα το μαζέψω, για κάποιο λόγο συμβαίνει αυτό, πρέπει να το παρακολουθήσω να είμαι παρών, εδώ.
Κι όμως έχανα κάθε στιγμή έχανα.

Παρασιτική οργάνωση σκέψεων.
Εχθρική αυτοπροβολή.
Εγκαταλείποντας μια πόλη σε πόλεμο μέσα μου, εγκαταλείποντας τον εαυτό μου στη θύελλα του χρόνου.

θέλεις κι άλλες λέξεις, θέλεις να ακούσεις τις σωστές λέξεις να σημάνουν το αδύνατο.
Κι εγώ αυτό θέλω για μένα σαν κι εσένα.


Μαζικοί αντικατοπρισμοί ματαιότητας.
Μάταιο
Ματαίο
Ματαιό ως το τέλος του χρόνου.
Κυκλιδώματα και εξέδρες και κραυγές και χειροκροτήματα.
Στυλιστικά εξανθήματα. Ποιήματα γυμνά διχως ίχνος υγρασίας.

Γαλήνη.
Σελήνη,

εκεί θα μαι στον πίνακα στον τοίχο, να ξεκουράζομαι στα χρώματα
μέσα στη βλάστηση να εισπνέω φως και να χαιδεύω χώμα.

Ωδή στα Υπόγεια 2016

Εγώ ο λεπρός κατασκευαστής ορνιθοσκαλισμάτων.
Με τα ματια καθήμενα στη κορυφή του δέρματος.
Ευρωπαικός χορός εκθέματα και σαμπάνια.

Τηλεπικοινωνίες εκκλησίες ανα-μόρφωση.
Αρχιτεκτονικη.

ανησυχία 1

Γιατί άφησες την πόρτα ανοιχτή ;

Και τώρα εγώ είμαι δεμένος στο κατάρτι του χρόνου
μέσα στη μανία του καιρού
στη καταιγίδα και την αντάρα
σαν μετρονόμος
άναρχα προσκρούω στα κύματα και ξανασηκώνομαι

Γιατί άφησες την πόρτα ανοιχτή ;

Λυτός αγκώνας που κρέμεται ύστερα από παρατεταμένο χορό 

αντερ 2016

Αυτό που βλέπες εκεί έξω είναι αυτο που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι σου.

Γιατί εκεί έξω όλα είναι τέλεια και τακτοποιημένα για να εκτελέσουν ένα φαινομενικό σινιάλο στο αύριο.

Εκεί που προφανώς εσύ δεν έχεις θέση. Δεν ταιριάζει καμιά σου γωνία κα2016μιά επιφάνεια.

όσο κι αν αλλάζεις το σχήμα σου.

Αυτό που βλέπεις εκεί έξω είναι μια φαντασμαγορική παρέλαση, και τα παράθυρο σου είναι ξηλωμένο.

θεατρικη σκηνη 1 απο το εργο

-Τέρι!!! Τέρι!!! Που είναι το μωβ μου παπιγιόν? Τέρι άχρηστε μπάσταρδε έλα αμέσως εδώ!!!

-Κύριε θα καεί η πάπια την έχω στο φούρνο στους 280, δεν μπορεί να περιμένει το παπιγιόν?

-Τι πάπια ρε Τέρι? Σήμερα σου ήρθε. Δεν έχω ξαναφάει πάπια. Σου είπα κάτι απλό και ευκολοχώνευτο!!

- Μα κύριε , δεν είναι ξεχωριστή περίπτωση σήμερα?

- Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή Τέρι!! Ετοιμασε μου ένα ποτό βάλε κι εσύ ένα. Και τσακίσου επιτέλους, θέλω το μωβ παπιγιόν.

-Μα κύριε μωβ παπιγιόν, δεν είναι λίγο, λίγο...

- Λίγο τί? Αρχίζω να πιστέυω πως εσύ εισαι λίγος Τέρι. Γερνάς και γίνεσαι αργός.

- Νομίζω πως ο κύριος πρέπει να είναι απόλυτα ικανοποιημένος από τις υπηρεσίες μου, αντίθετα με τον αν τον έχει καταβάλλει ίσως το αγχος? Θα πρέπει να ξέρετε ότι δεν έχετε κανένα λόγ...

-Τέρι θυμάσαι πριν λίγα χρόνια την περίπτωση της δεσποινίδος Μπρούλ?
Σίγουρα θυμάσαι. Λοιπόν τέτοια περίπτωση είανι και η σημερινή και δεν πρόκειται να σε αφήσω να σταθείς εμπόδιο επειδή μόνο και μόνο η μόνη γυναικία παρουσία ου επιτρέπεις στον εαυτό σου είναι η γάτα σου!!

- Ο κύριος θα έπρεπε να ξέρει ότι ο Τέρι Μπούκχάιμερ ποτέ δεν είχε πρόβλημα με τις γυναίκες!(ψυθιριστά) Άλλος ε΄χει πρόβλημα.

- Σε άκουσα παλιάνθρωπε, και να ξέρεις πως θα το λάβω υπόψιν μου την επόμενη φορά που θα ζητήσεις άδιεα για το εξωτερικό, ίσως μία βδομάδα να είναι αρκετή για όλο το χρόνο τελικά.
Δεν θες να το παρακάνεις.

- Κύριε Ουίλιαμ οι εκβιασμοί σας δεν περνούν!! Σας ξέρω πολύ καλά. Όριστε και το μωβ παπιγιόν αν και αυτό το μαύρο σας κολακεύει περισσότερο.

- Εσύ με κολακεύεις περισότερρο κι από τα 2 Τέρι!! Λοιπόν Τέρι τι ώρα είναι?

- 6και μισή κύριε! Και τι ώρα καταφτάνει η δεσποινίς..

- Η θεσπέσια δεσποινίς Τζούλυ καταφθάνει στις 7. Σε μισή ώρα και τίποτα δεν είναι έτοιμο. Θες να με πεθάνεις. Σου είπα σήμερα όλα πρέπει να είναι στην εντέλεια!!

S era fin 2015

                                                   Η Λάθος πλευρά του δρόμου.
                                                                εκτείνεται
                                                                      και
                                                                εκτελείται.

                                                Η δεύτερη στροφή παρασύρθηκε.
                                                 Δεν υπάρχει δεύτερη στροφή.
                                                  Σαν το Λίν/τς δεν υπάρχει.
                                                    Λος Άντζελες και καλά.

                                                             ΕΚΤΡΟΦΉ
                                                             ΈΚΤΡΩΣΗ
                                                         ΠΙΝΑΚΟΘΉΚΕΣ
                                                             ΛΆΝΣΕΛΟΤ

Ηποίησηπροσκολλάταιπάνωτης
χαϊδεύειτοχαρτίυλοποιείτηφαντασία
ερωτογονείςμιαςσεξπηρικήςκαταιγίδας
μπάκινγχαμκυρίεςκαικύριοιμεσατέν


Αστερίσκοι σε αθάνατες λέξεις.
Εγχειρήσεις τρελών.
Ασπρόμαυρα φίλμ με πολέμους.

Τυφλοί αιμοσταγείς προφήτες.
Καραβάνια υπόγεια της θάλασσας.
Πετραχείλια σφυρίζουν θάνατο.


Παροξυσμός.
Εξοστρακισμός.
Πηγαία.
κι οι πολιτικ-η,οι

surreal 2

το νωχελικό τοπίο που αυξάνει.
η ποίηση που αδιάφορα χτενίζει τις χαίτες των αλόγων.


λευκοί ήχοι.
λευκά πουκάμισα τακτοποιημένα.
λευκές μέλισσες στα ανοιχτά της θάλασσας.

η αποτύπωση του χρόνου.
σχήμα ή χρώμα.

στο πάτωμα, πάνω στα πλευρά του, ονειρεύεται θαλασσινό νερό.

αν εξαντλήσουμε τις λέξεις,
και με απόλυτη προσοχή ριχτούμε στις γιορτές.

+
μέσα σε σωλήνες, ακολουθώντας μια σειρά αριθμημένη, το άστεγο μέλλον στο κουπόνι μας.
=
μια ακατανίκητη επιθυμία για κίνηση.

ο κρότος του σώματος που πέφτει,
η σιωπή που διαταράσεται από τη συνείδηση.

λευκές μέλισσες στα ανοιχτά της θάλασσας.
κύματα που σιγούν.
μια αθλιότητα που χαμογελά την ύπαιθρο.

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Που πάμε?

Προχώρα.

Έχω κουραστεί.

Προχώρα.

Να! Να εδώ είναι όμορφα. Ας κάνουμεένα διάλειμμα, σε παρακαλώ.

Ας κάνουμε.

2012dsafds

Από όλες τις γιορτές του χρόνου εκείνη ήταν η ωραιότερη
και με κρασί λιανίζαμε τα σκεπτικά μας βέλια
κι όταν οι νύχτες κέρναγαν
περνούσαμε καλά.

Τον Μπλέηκ αναφέραμε κι όλα τα θύματα του

στο καφέ των αργοπορημένων


γιατί είναι αυλή καθιστή μέσα στην πόλη
και πέφτει ο ήλιος και τα λούλουδα
κι είτε με μπύρα και ρακί
φτηνή η πρώτη
κάποιες φορές αν όχι όλες ήπιαμε !!

2012 surreal

-Ας υποθέσουμε, πως άδικα σηκωθήκατε από την καρέκλα ντυθήκατε και ήρθατε εδώ. Πως δεν υπήρχε λόγος να τσεκάρετε ξανά την διεύθυνση και την ώρα έναρξης.Και ναι το εισητήριο είναι λιγάκι ακριβό. Εγώ ας πούμε δεν πλήρωσα. Πάντως σας διαβεβαιώ πως το έργο δεν θα ξεκινήσει διότι ο πρωταγωνιστής απεβίωσε στα καμαρίνια. Εγώ είμαι αυτό που απέμεινε. Βέβαια δεν υπάρχει λόγος να παραμείνετε στις θέσεις σας είστε ελεύθεροι να φύγετε ανά πάσα στιγμή. Βεβαίως και υπάρχει επιστροφή εισιτηρίου.

Μερικές φορές, σας έχει τύχει; Πλέον υπάρχει μια βουβή κατάφαση στις συζητήσεις λες και η βαρεμάρα είναι αναπόφευκτη. Όχι κατάφαση κατανόησης και συμφωνίας αλλά επιβεβαίωση της κατρακύλας.
Ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα από παραμύθι κάποιοι βεβαίως μπορείτε να αποκοιμηθείτε άνετα, αν και τα καθίσματα δεν ενδίκνυται αν υπάρχει χώρος ξαπλώστε.

Ο Μάικλ είναι ο βενιαμίν της οικογένειας. Δεν έχει κλείσει ακόμα τα 5.
Η κυρία Ντάρλινγκ τον λέει ακόμα μωρό μου. (Πίτερ Παν ) γουέντι μέρος πρώτες σελίδες.

Τετράδια του Δάσκαλου Τζιανκί 2012

Νατζαντίν! Ιμπιερόφ σανκά!
έλεγε ο δάσκαλος Τζιανκί.

και τα λουλούδια χαιρετούσαν,
και τα ψάρια κουνούσαν την ουρά τους,

κι όλα τα πλάσματα πάνω στη γη
νωχελικά χάιδευαν το άπειρο.

κι όλες οι μορφές είν(ι)α όμορφες.

Ημερολόγιο 2012

4 μαίου
έκατσα όλη μέρα σπίτι στη καρέκλα μπροστά στον υπολογιστή, σήμερα έκανε ωραία ζεστή μέρα γεμάτη ήλιο, βγήκα μόνο για καφέ και παγωτό και αργότερα να πάρω φάρμακα της μάνας μου.
άραγε αυτή η κυριακή της ζωής μου δεν είναι΄ένα τίποτα.
έχω κατάθλιψη, άφαντο εαυτό, τι συμβαίνει.
κάποτε υπήρξα πραγματικά και μετά εξαφανίστηκα, ή δεν υπήρχα ποτέ.
αύριο είναι δευτέρα οι μέρες θα πρέπει να γράφονται με μικρά δεν υπάρχει λόγος, επαναλαμβάνονται.

αύριο μπορώ να κάνω τα πάντα

Utopia

kalashaf aberd noijke baradde miswi sklare mire teri opul kayam zeold . Manus gefrog nila i onomna weres ferg gonul srimankle setam brazt conl iearum table. lilam rege varunt hehum. lasle kroine ferete nazu wiswaick, allas qedrom ,allas friderum, allas nekrum. biril aufgatze distri emondio nils frage hartum mave rizo.
solvester allio mala zeq aqvido postr ave friedr hezel, noite kanug miro kekra lanum loisz.
beras vavail alongo mistre kator hes broderi mazo donna.

Απο το πρωτοτυπο 2012

Καποια μερα ο ανθρωπος που φοβοταν εκανε αυτο που επρεπε.
Ανοιξε το συρταρι διπλα στο κομοδινο εβγαλε εξω το οπλο και το εβαλε στη μεγαλη τσεπη του μπουφαν του. Αυτος ο ανθρωπος φοβοταν σχεδον τα παντα, εκτος απο το θανατο. Φοβοταν πολυ , φοβοταν συνεχεια. Ετσι λοιπον βαζοντας το οπλο στην τσεπη του αποφασισε να παει σε ενα απομερο μερος και να τιναξει τα μυαλα του στον αερα. Ελα ομως που με την σκεψη του θανατου που δεν την φοβοταν και αποφασισμενος να το κανει ξερωντας οτι ερχεται το τελος και κανοντας πραγματα που αλλοτε θα φοβοταν αλλα οχι τωρα επειδη τωρα θα πεθανει και δεν φοβαται το θανατο δεν φοβοταν να κανει και αλλα πραγματα, μεσα στην τρελα της ελευθεριας την ηδονη ολα αυτα τα πρωτογνωρα συναισθηματα, εβγαλε εξω το οπλο και αρχισε να πυροβολει περαστικους ωσπου τον επιασαν οι μπατσοι και η ελευθερια χαθηκε και το οπλο χαθηκε και η ιδεα του θανατου και γυρισαν οι φοβοι ολοι και τον κατασπαραξαν ζωντανο μεσα στο κελι του.


Η αληθεια ειναι μια νεκρη πορνη στο κρεβατι σου που στοιχειωνει τα ονειρα σου. Η αληθεια ειναι το τελος μιας αθωοτητας που γεννηθηκε μεσα στο ψεμα και που παραπαταει μαζευοντας τα συντριμια απο αστρα. Η αληθεια ειναι το ονομα της αγαπημενης σου που το σφυριζει ο βοριας την ωρα που ολο το συμπαν σε εχει πεταξει στην πιο μοναχικη γωνια του. Η αληθεια δεν υπαρχει, η αληθεια ειναι που σαν ξυνο κρασι κρασι ξεδιψαει την θλιψη ενος μωρου.

Σαν τυφλος μεσα σε ουρανιο τοξο.

Πώς αποσυνδέεις μια βόμβα ; 2012

                                                               Mπουμ !!!

post mortem

θα περάσει καιρός, δεν θα είναι αυτή η στιγμή.
όταν διαβάσεις, πίσω από τις λέξεις.
όταν κάνεις πέρα τους ανθρώπους όλους, και με δεις όπως είμαι.
κι αν τιμήσεις τα λόγια σου, εγώ θα είμαι εκεί.
αντέχω γιατί είμαι δυνατός.
αλλά εξόριστος μακριά σου κάποια στιγμή θα πεθάνω.
όλα είναι στο χέρι σου.

δέλτα

Να ξέρεις πως σε απαρνιέται,
να συνεχίζεις να ξυπνάς,
να την σκέφτεσαι, να έρχεται η σκέψη της απρόσκλητη,
να ερεθίζει τα μάτια σου,
να ανακατώνει τα σωθικά σου.

να έχεις φτιάξει μέσα σου το ωραιότερο ορυκτό,
να το χεις σκαλίσει, να το χεις φωτίσει, να το χεις βάψει, να το χεις τραγουδήσει, να το χεις προσφέρει, κι αυτή να σου γυρίζει μια πέτρα, να στη σφηνώνει στο λαιμό, να σου λέει κατάπιε,
κράτα μέσα σου τη θλίψη και τη στεναχώρια, κράτα μέσα σου την ουσία της πίκρας.
μάθε κι αυτό άνθρωπε.
τώρα είναι αργά να σου λέει, τώρα που έρχεσαι από ψηλά, κοίτα που θα σε πετάξω σε ποιο γκρεμό, σε ποια χαράδρα θα σε αφήσω, να λησμονείς.

να σφαδάζεις στο γέλιο της που ρυθμίζει τον παλμό σου, στις μπούκλες της που ρυθμίζουν την βαρύτητα των βημάτων σου, στα χέρια της που είναι τα χέρια της. τα δικά της.
εκείνη που είναι εκείνη και δεν θέλει να είναι εκείνη πια.

και δεν είναι μονάχα για τον έρωτα, που κυλάει πια σαν νερό από το βουνό, κρυστάλλινο, αιώνιο, είναι για την αγάπη, που σαν πλανήτης έχει τροχιά, δεν γνωρίζει χρόνο, αυτός είναι ο σκοπός του να περιφέρεται γύρω από τον ήλιο, μές στη ζωή.

αλίμονο κι αν ήξερε, αλίμονο αν μάθει.
αν βρει τη μηχανή που κάνει τις λέξεις και τις έννοιες ύλη, αλίμονο αν φαντάζεται τη χαρά που μου δίνει, πόση χαρά δημιουργέ, πόσο τυχερός αισθάνομαι, μέσα στην απώλεια μου, που γνώρισα την αληθινή αγάπη.
το πλάσμα κείνο, είμαι εγώ, κατοικώ μέσα του, όπως κι κείνη, και το ξέρω, το ξέρει, φεύγει γιατί φοβάται να ζήσει.
αλίμονο αν κάνω λάθος και απλώς πια δεν μαγαπά.
και οι εκτάσεις μου μέσα της είναι άσπλαχνες.

πόσα να πω, πως να τα πω.
είναι που δεν αφήνω τον πόνο να με πνίξει στον ύπνο μου, που την ονειρεύομαι κάθε βράδυ.
είναι που σε ένα παράλληλο σημείο είμαστε ακόμα μαζί.
είναι που δεν φαντάζομαι άλλη, παρά εκείνη όπως είναι και εκείνη αποδέχομαι.
να ξέρει πως την δέχομαι όπως είναι. πως την αγαπώ όπως είναι.
πως την θέλω όπως είναι.
πως θέλω αυτή.
αγαπώ αυτή.
κι όχι κάποιο καθρέφτισμα της, κι όχι κάποια εκδοχή της, κάποιο βιβλίο της.

ποιο αρχαίο ξόρκι έθιμο, μπορεί να σταθεί ικανό να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων, ποιο δράκο κτήνος πρέπει να σκοτώσω, ποιο δηλητήριο, ποιο χρησμό, πάνω σε τούτη τη γη εκείνη.

κι αν ταξιδεύει να την φυλάς.
κι αν κρύβεται να τη ζεσταίνεις.
κι αν πονάει να της προσφέρεις φροντίδα.
κι αν κοιμάται να την αφουγκράζεσαι.
κι αν φοβάται να την χορεύεις.
κι αν ξεχνάει ας ξεχάσει ούτε γω δεν μπόρεσα να της θυμίσω για που ξεκίνησε, γιατί όταν φτάσαμε εκείνη δεν ήταν εκεί.

δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια.
ούτε τα λόγια μου δεν μοιάζουν ικανά να συγκινήσουν.
είναι τέτοιο το μαράζι, που δεν μπορώ ούτε να το μοιραστώ, το κρατάω όλο δικό μου γιατί είναι το τελευταίο της δώρο.

το δικό μου δώρο το κρέμασε στα αυτιά της, το άλλο δώρο, το άφησε, είπε πως δεν με χωρά άλλο πια.

μικρή ωδή στο φαινόμενο της ήρας

όλα τα υποδουλωμένα μου μέλη
είτε σε καιρούς
είτε σε θελήματα του διαόλου
εκείνα είναι
εγώ.
μέσα από το σώμα
η ζωή
τιμά το όνομα της
κι όλα τα άλλα
είναι αερόσκαλες στον ουρανό.
ελάτε να ξεπεράσουμε, το παρελθοντικό όριο.
να σπεύσουμε στη ζωή.
ολόκληροι.

Tenderness is what a grain feels in a desert, when the desert questions ''what's my form'' as grain or as desert.

when time finds again its nature, simple thoughts would be precious, cause we gonna stand on a tall mountain of life, ageing with rythm.

προγνωστικά για το μουντιάλ

Έκοψα ένα λουλούδι, στην άκρη του δρόμου, εκεί που φύτρωσε και άνθισε και υψώθηκε, στους καιρούς που πέρασαν, μέχρι να το κόψω με τη βία μου, με τη θέληση μου.

Και το άφησα έξω στο παράθυρο γυρνώντας δεν το πήρα μαζί μου, ενώ ήθελα πολύ.

Και τα σεντόνια είναι γεμάτα σπέρμα δικό σου και δικό μου.

Εκεί κοιμάμαι ακόμα θα τα αλλάξω αύριο γιατί μεθαύριο έρχεται η καθαρίστρια.

Τις πετσέτες του μπάνιου από τη θάλασσα τις αφήνω στη βάρκα.

Στο σταυροδρόμι μπροστά στο σπίτι τέτοια ώρα δεν υπάρχει ψυχή και ο δρόμος εκτείνεται, και ξέρω προς τα που πάει αλλά όχι που βγάζει.

Το σπίτι είναι καφέ και ώχρινο, όμορφο αλλά μπουκωμένο, και έχω το δωμάτιο μου με τα δύο κρεβάτια και τις ντουλάπες.

Και ακούω λίγη μουσική γιατί τα ηχεία του λάπτοπ είναι άθλια, και δεν έχω άλλα ηχεία, αλλά ακούω όταν προλαβαίνω στο γιουεσμπι.

Η μουσική ειναι πραγματική.

Τα βουνά μας φυλάνε, κι οι θάλασσες μας φιλάνε.

Και πέφτουμε για ύπνο γυμνοί.

Το καλοκαίρι.

Η ζωή.

Έκοψα ένα λουλούδι, έκοψες τη καρδιά μου.

Μοναχικοί χοροί σε μοναχικούς καιρούς, κανείς δεν ξέρει τα βήματα πια.

Με μια πρόθεση στην άκρη των χειλιών μου χαιρετώ τα πλήθη, τα προσπερνώ και αιωρούμαι στην προσωπική μου ανησυχία.

Ακόμα και η μοναξιά μας έχει διαβρωθεί, ακόμα και η μοναξιά είναι τοξική.

Ένα κουμπί δεν δημιούργησε ποτέ τίποτα, μονάχα κατέστρεψε.

Ένα κάρο συντομεύσεις κι εμείς γαιδούρια να σέρνουμε.

Το πρωί θα παραλάβω φρούτα και λαχανικά, χρώματα και μυρωδιές, και θα δουλέψω με χαρά.

Δεν θα είναι τέλεια σαν μια φώτο στο ίνσταγκραμ, η ζωή έχει χρόνο μέσα της, μέσα στις φλέβες τις, κυλά ο χρόνος, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Αν ενδιαφερθείς ποτέ.

Αν όχι γράψε μας, όπως όπως, ξέρεις.

Κι οι ψυχές κι οι έρωτες, κι οι ενδοφλέβιες ζάχαρες, και οι φιλοσοφίες των ξεκούρδιστων αναγκών, ωωωω τι όμορφη ζωή μέσα στην ανάγκη και την έλλειψη, και την μοναξιά, και τους φίλους, τους επισκέπτες.

Μια φορά ο πατέρας μου έστειλε γράμμα στη γυναίκα του πρόξενου στο Μαρόκο.

Το μόνο που σου ζήτησα την αγάπη που παραδέχεσαι να υποστείς.

Χώρια δεν υπάρχει αγάπη.

Κι άσε τους έρωτες, να γράψουν βιβλία και ιστορίες.

Κι αν βρεις χρόνο ξαναδιάβασε το δικό μας βιβλίο.

Είναι το αγαπημένο μου κι ας τελειώνει άσχημα.

Έκοψα ένα λουλούδι, κι ακόμα τρέχει αίμα από το χέρι μου, γιατί η φύση είναι πιο σκληρή.

Από το Ιόνιο πέλαγος σας χαιρετώ κι απόψε θα χαρώ μονάχα την καλύτερη ερωμένη, την ποίηση.

Κι ας με αφήνει συχνά όσο κι εσύ.

μια ωρίτσα στο πόδι να πεις ότι έζησες

Το περιστέρι προσγειώθηκε στο πεζοδρόμιο, ανοίγοντας τα φτερά του για να κόψει φόρα.
Ρούφηξα μια γουλιά καφέ και κατέγραψα το περιστατικό.
Μαύρο τετράδιο, μαύρο στυλό, μπλε ρούχα, μπλε ουρανός.
Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μπορεί εγώ να προσγειώνομαι και το περιστέρι να πίνει καφέ.
Κάπου αλλού μέσα στο κεφάλι μου, η πόλη που άφησα τα πάει μια χαρά.
Από διπλό κρεβάτι πάλι σε μονό κρεβάτι.
Μονάδες ασυμβατότητας.
Με καλώδια και wifi.
Αν σου έλεγα ότι είμαι σαμάνος μάγος τρελός, και θέλω να μπήξω τα χέρια μου στο χώμα και μου λείπει η φωτιά, και κατοικώ στην ερμηνεία του Μπλανσώ περί μοναξιάς στο λογοτεχνικό έργο.
Αν σου τραγουδούσα τη μουσική μου, και έβαζα τα λόγια με ειλικρίνεια σε σειρά.
Και έσπαζε ο χρόνος.
Και άνθιζε ο κήπος.
Και ασπαζόμασταν τη φωνή μας.
Εκείνη που χαιδολογάει ίσα ίσα τις φωνητικές μας χορδές.
Αν παραδεχτώ πως μου λείπουν τα χάδια, η επαφή, ο χορός.
Αν παραδεχτώ πως μονάχα κάνω υπομονή.
Και χάνω το ενδιαφέρον μου για τα συστήματα.
Και ακούω μουσικές που με βουλιάζουν στον πάτο του ωκεανού στο πηχτό σκοτάδι, ή άλλοτε μουσικές για να πηδάω σαν κατσίκι στους γκρεμούς.
Καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω.
Όλοι καταλαβαίνουν.
Μα αρνούνται.
Δεν θα αρνηθώ ποτέ ξανά.
Μονάχα το κακό.
Δεν το 'χω πια ανάγκη.

ιστός αράχνης

να μεριμνήσω να μην ξεχάσω να μ' αγαπήσω να αγαπηθώ,
και να μαζέψω το σεντόνι ψηλά να μην κρυώσω το βράδυ.
δεν φτάνουν οι ουρανοί,
βλέπω μονάχα με μάτια κλειστά.
όλα περνάνε κι εγώ στο ταμείο.
βάρα με γερά να ξυπνήσω.

αντίο ξάνα πόλη τρελαμένη

ο άνθρωπος δεν είναι συμπαγής, τινάζεται όλη του η ύλη και επιστρέφει, κάθε στιγμή, δονείται στο απέραντο και το συγκεκριμένο αλλά ας αφήσουμε την ποίηση για τα χαρτιά και τα μελάνια. η ζωή είναι αγώνας αν ήταν εύκολη θα ήταν παιχνίδι.