Το Παιδί και το Δέντρο / Σπουδή στο Κρυφτό



με το βότσαλο στη τσέπη κυνηγάω ένα σκύλο
φαγωμένα γόνατα

παίζοντας μέχρι αργά
παίζοντας μέχρι αργά κάποιες φορές

συνομιλώντας στο ακέραιο της άγνοιας
μικρό

παιδί

με την αγέλη κυνηγάει
μέλι και στάχυ να αδράξει η μέρα
κουνούπια πεφτάστερα και σαλιάρες
μια αμμουδιά δική μας ήταν.

Στο δέντρο φτύνω
Φτου.
Λεμόνι.

Αστροναύτες με μία έμφυτη απαξίωση στον έρωτα
πως χορεύουν το φεγγάρι
τα χωροθετημένα δειλινά,
πως ξεχαστήκαμε

8.5 Σκανδιναυικές Άλπεις




το κέρατο το κεντρί η παρασημοφορημένη νύφη
μια πρόοσκληση χορού στη τσέπη

κατονομάζω  τις πλευρές των καρεκλών που με πιέζουν στα πλευρά

η άλλη πλευρά ορίζεται
προκύπτει ομηρία
σημεία που πάντοτε διαφεύγουν


Ως ότου μασ διαρήξη ο ίλιος


παιδιά κατειλημμένα
αυταπόδεκτα νεκρά

κορμιά που φοράνε γέλιο
δες πως λικνίζουν τη μέρα

παρατηρήσεις
παρατηρήσεις
παράαυτούπουτηρώ

μάτια που τα στεγνώνουν τα βουνά
μια λίστα

Chapter 3 sct 5 Crissianism

Η υπεκφυγή είναι μία περίπτωση 'qui semble' . Αδιάφανα με το μουνάκι της Ειρήνης , και το γόνατο της Κλαίρης. Ο ποιητής εντοπίζει μια υποκρισία στο απαλησμόνητο παρόν, κατεδαφίζει τη ποιότητα της ψυχής του και ξαποσταίνει. Αδιάκριτα χωρούν τα χέρια. Αναπά υομαι λοιπόν πάνω στη κορυφή της αοριστίας.

Ενώ τα προάστια εσωπτρίζουν το κέντρο της απώλειας μας.
Ενώ τα βράχια γδαίρνουν το χώμα.
Ευωδιάζουν εκτελεστικά.

Γόνατα που στηρίζονται.
Ποιος ψάχνει το διάολο.

Κι οι κλίμακες, ναι οι κλίμακες πως με μετρούν





8219



περιμετρικά

με μία ανατομία ξυλομπογιάς

εντοπίζουν .

ΣΤΑ ΘΕΟΡΑΤΑ

περιοχή εναλλαγής συνεχών κατευθήνσεων

περιοχή εναλαμπών.

πρόωρων απαγχονισμών.

Στα θεόρατα ξέφρενα αγγεία

κυκλοθυμικά ρομπότ επαναπαύονται

ηλεκτρικά αδιάφορα.



8219



χαρτιά

πεταμένα χαρτιά

πεταμένα χαρτιά

πεταμένα χαρτιά

κουμπιά από σκόνη

κερί και γαλάζιο

ανατύπωση.

Σκόρδο στα βλέφαρα που ξαπρυγνούν αφέγγια.



8219



Ναι.
ανατρεπτικό.
Και με πρόωρη κίτρινη ύφανση της αράχνης
χωράει στα κουβάρια
βεντάλιες που χορεύουν στο γλίστριμο
περιπέτειες
με φιόγκο.



8219



Υπεκφυγή
Η υπεκφυγή είναι μία περίπτωση 'qui semble'.
Το ρόδι είναι μια καρφίτσα στο νεφρό σου.
Με ποια όνειρα υπερτερεί το βλέμμα σου απόψε.
Κι ήδη κοιμάσαι στα ανοιχτά.
Κι άν ήδη κυκλικά περιφράζεσαι.

Στο στρώμα η γάτα απλώθηκε, νιαούρισε.




8219




Θεωρητικά, εγώ είμαι ο πιο χαζός.
Θεωρητικά αφυπνίζομαι στην ελεύθερη μου ώρα.
Θεωρητικά βουρτσίζω τις σάρκες από πάνω μου.
Θεωρητικά αναπνέω το οξυγόνο σου.
Θεωρητικά αφομειώνω εσένα στο όνειρό σου.
Θεωρητικά το έδαφος είναι η υπόληψη της πτώσης.

Το κόκκινο χρώμα δεν το είδα απόψε. Δε είδα τίποτα.




7316



κέλυφος ήταν
κεντημένο να ζεί
απλοποιήμενο καθώς συνταράζει
πάνω στην άκρη των ματιών
σαν ξέφυγε το μυστικό
λιοντάρι βρυχηθμός








μια λίμνη μονάχα που κατοικείται.


5821

Ενάντια στις αρχές μου.
Επικοινωνώ.

και χάνω περίτρανα .

Ασκήσεις Ενηλικείου

Το αγαπημένο δέρμα. Το χνουδωτό λιβάδι της άνοιξης που στις άκρες του γλιστρά η παλάμη μου.
Η  υστερική απαλότητα που αποτραβιέται πίσω από τα βλέφαρα της, υποτάσσει τη φαντασία της, κυνηγημένη από τις εκδορές του φωτός. Στη μαλακιά λήθη που κατακάθεται στο σβέρκο μου και ψυθιρίζει, κάθε εννέα κύματα ξεβράζεται κι ένα βραχιόλι ασθενικό περίγραμμα ιδιοκτησίας. Διακρίνεται ένα πραγματικό χαμόγελο στον ορίζοντα που σκιαγραφεί τη πόλη ξαπλωμένη, με τους ιδιοτρόπους συλλογισμούς του ηλίου που πεντακάθαρα χάνεται αργά, υποκύπτει η γλώσσα σε άλλη γλώσσα. Το σπίτι χλωμό όστρακο πλέει πάνω από τα ναυάγια του νου. Απώλειες που σβήνουν με μία κίνηση αδρεναλίνης, ξύλινα κοντάρια που τραγουδούν τις πτώσεις των αφεντάδων, υπηρέτες μιας πνιγηρής ατμόσφαιρας γλύφοντας τη πεταμένη φλούδα της ντροπής. Πλησιάζω το κεντρί που ζηλεύει , το χώμα που χτίζει το βήμα, το πράσινο πίνακα που κρέμεται από το λαιμό σου. Υποδηλώνω τη στροφή ελαφριά, ύστερα κάθετα αποτραβιέται και σημειώνει στη σκόνη αριθμούς, απαγγέλει τη φθορά και το χειροκρότημα της θλίψης που απαλείφεται από τον υπόγειο οργασμό των μουσικών οργάνων. Κοάζω, εδρεύω κοιτάω τα πλοία που κυβερνούν τα πτώματα που ξαποσταίνουν αμίληκτα στα κρύα απογεύματα του νοέμβρη που προσπαθω να προσεγγίσω το αγαπημένο δέρμα ,έρμαιο της προστακτικής, με υπερσεντελικές διαθέσεις ομοιώματος. Χωρίς άξια λόγια ω έρωτα απάνεμε, χαστούκι βροντερό, τους τοίχους πως δακρύζεις, με τα νωχελικά πρωινά που καραβάνια απρόσδεκτα βαθαίνουν. Επιτέλους δέξου με Θεέ και πίστη θρησκεία των μαγικών συμβόλων που κατατρόπωσα με την ανιδιοτέλεια των βοσκών. Στα πεταμένα χνάρια ανά των χωρών τα σπλάχνα κλαίνε οι μοίρες και σιγοτραγουδούν αν όλα τα παιδιά κοιτούσαν το θάνατο του πατέρα και χάρτινα τα παιχνίδια τους σφαγμένα από τη δίψα του μαύρου σκοτεινού, πλεύσε χαλίκι μέσα μου και φθείρε με να σκοτωθω γυμνός. Ω αγαπημένο δέρμα κρεβάτι της ψυχής που ζητιανεύεις κάθε ώρα και στιγμή προσάραξη.
Τον χρόνο που βαστάει τα κλαδιά των δέντρων, τα τσακίζει απαλά και αργά και βάφει το φόρεμα κεντάει το φόρεμα μιλάει στο φόρεμα που κυκλώνει τις γάμπες και ανατρέχει μέχρι πάνω στους ώμους τους γυμνούς που συγκρατούν τον λαιμό τα χείλη που βλασταίνουν τη νύχτα χαραγμενα από την αλκοόλη των αστεριών και τα χέρια ζεστά με τη τρυφερή τους διάθεση να σμίξουν. Με λέξεις γεμίσαν όλα τα μπουκάλια όλα τα κενά που συλλαβίζεις ανήμπορος διετρεγμένος μέσα στην ακατανόητη βροντή των σωμάτων που δείχνονται σε χορούς και πίνακες και χαμόγελα και υποσχέσεις που κλειδώνουν. Δεν υπάρχει ίχνος κρυφό να υπερασπίσεις μάταια τη σιωπή σου κυβερνάς.

Έρημο






                             το σπίτι έσπασε






                                                                 ,




αν                                                                                                                                  γύρνα πίσω

                           .
                                 


                                                                                                  κεφάλι       ,


                         




αστρ ο                                     . η




                                                                περιφέρεται σα μεθυσμένη γύρω από το κέντρο της





όταν
                     


                                                                                                δεν



ακούει







                                      , κανείς                     .


                         η                       ματαιότητα



      των                                                                                                                        αγαλμά

    -των        
 


                                                                 .                         .                 .          

                                  ρωτάει το χιόνι




                           ,                  ναι .


                                                                                                                          πράσινα λειβάδια
  .

                                       είχε αγκάθια στα μαλλιά,


                                                                                                    χάθηκε





                                   οι νύχτες                           παραμερίζουν




   τους
                                      πόθους τους              .                          
               
                                                                                            ,   στέκονται ακίνητοι



ανασαίνουν







                                                                                                το κρύο




.                                                               .

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...