χά{πια

 Πείτε τους πως δεν λυπάμαι, κοιτώ τη φωτιά με περηφάνια, και κρατώ τις λέξεις μου με νόημα.

Πείτε τους πως δεν αναπαύομαι, δεν κροταλίζω στις σκιές, να δώσω το δάγκωμα της ηδονής στη νύχτα.

Πείτε τους πως τραγουδώ δυνατά, και βαράω τα πόδια πόδια μου όπου πατώ, δεν αποθέτω τη ψυχή μου στον υπόνομο.

Πείτε τους πως αγαπώ και εξεγείρομαι, και όσοι τρομάζουν να καταλάβουν, πως στέκονται παιδιά απέναντι στο φόβο.

Πείτε τους πως έχω συνομιλήσει και με τον ήλιο και το φεγγάρι, και γνωρίζω όλες τους τις χυδαιότητες και τις αδικίες.

Πείτε τους πως έχω πνιγεί και με το λευκό όσο και το μαύρο, την τρέλα και την στεναχώρια, κι ακόμα σχηματίζω όνειρα κάτω από την σκεπή των ερειπίων τους.

Πείτε τους πως έχω βρει κι άλλους σαν εμένα, που αυτούσιοι δίνονται και στην κρεμάλα και στη φωτιά, και τρέχουν το οινόπνευμα μέσα τους, και καίνε ζωντανοί.

Πείτε τους πως παλεύω με τον φόβο, κάθε μέρα, και συνεχίζω να κοιτάζω πάντοτε προς τον ορίζοντα, δεν θα χαθώ στη γωνιά της μοναξιάς.

Πείτε τους να πάνε γαμηθούνε αυτοί και τα σχέδια τους.

Πείτε τους πως είμαστε δυνατοί και η δικαιοσύνη είναι αόρατη σαν τον έρωτα και τη μαγεία.

Πείτε τους πως πιστεύω ακόμα στη μαγεία.

Πείτε τους να πάνε από κει που ήρθαν, από τα πρόθυρα της δικής τους κολάσεως να βουτήξουν στη λήθη της ανυπαρξίας τους.

σαββάτσο

γάτες 

της νύχτας

με νύχια βαμμένα

γλιτώνουν το θάνατο

και φεύγουν μακριά 

με χάρη 

γίνε κι εσύ έτσι ζήσε με χάρη.

απόψε και κάθε φορά

με τις αράχνες μην ξαναχορέψεις.

ηλιοπομπός

ανεξέλεγκτη ζωή
μου ζήτησες
να έρθω στη γιορτή σου
και άργησα
αλλά έφερα καλό κρασί
και μια καλή ιστορία
από αυτές που σου αρέσουν
ας γεμίσουμε τα ποτήρια
ας ξεκινήσουν τα τραγούδια
να πιαστούμε στους χορούς
να μας χαρείς
να σε χαρούμε

ζητιανεύοντας τη νύχτα ψίχουλα άστρα

Πρώτο Μέρος.

Η πολιτική ως μη μαγεία, εικόνα και χρόνος, και οι άνθρωποι  του εργοστασίου ή αλλιώς τα στάχυα.


Χρόνος είναι η αιωνιότητα που πρέπει να ξεπεράσουμε
άραγε το όνειρο υπάρχει ποτέ στο μέλλον ;
άραγε το μέλλον, είναι, η χρονικότητα της τραγωδίας ;

Ο αδάμ και η έυα δεν τιμωρήθηκαν γιατί έφαγαν το μήλο,
τιμωρούνται γιατί από την στιγμή της απαγόρευσης
μέχρι και τώρα ονειρεύονται να φάνε το μήλο

ζητούν από τον πατέρα -εξουσία,
όχι συγχώρεση,
αλλά άφεση από την έννοια της εξουσίας
άρση της απαγόρευσης
επιστροφή στην ισότητα


ζούμε την επιθυμία του μήλου
υπάρχουμε ακόμα στο αρχικό στάδιο του ασυνείδητου
όριο μας παραμένει η απαγόρευση

είμαστε πραγματικά ένας πλανήτης ο καθένας
το ασυνείδητο είναι η χώρα μας, η γη, το σύνορο
το υποσυνείδητο είναι το τοπίο που μεταλλάσεται διαρκώς
και η συνείδηση, το εγώ μας, είναι η χαραμάδα που μετακινείται
κι από μέσα της περνάει φως, και πέφτει πάνω στη γη και τα τοπία μας

Η ιστορία που μέσα της χωράει τα πάντα
δεν είναι παρά η μεγάλη αρχιτεκτονική του σχήματος μας

ό ξένος είναι η πρώτη μυθολογία
ξένος είναι αυτός που παραμένει πάντα ξένος
δεν είναι όμως η απουσία της γνώσης
που ακονίζει τις αιχμηρές μας πέτρες
είναι η μή επικοινωνία


       

συγχρονισμός

σου έστειλα δυο κρασιά
ένα λευκό ένα κόκκινο
σου διάλεξα πέντε βιβλία

είδαμε ταινίες
είδαμε τα πρόσωπα μας
να χαμογελούν

ακούγονται τόσο περιγραφικά
κι όμως έχουν νόημα μονάχα για εμάς

δεν έχω κρατήσει το χέρι σου
κι όμως έχω κρατήσει το χέρι σου

είδαμε μαζί carax
θα δούμε μαζί varda

αν προλάβω θα σου φέρω φράουλες
αν δεν προλάβω θα σου φέρω ποιήματα
αν συναντηθούμε
θα σου δώσω ένα φιλί

θα σου αφήσω τα κλειδιά
αν τα θες κι εσύ

έδωσα το όνομα σου σε ένα κυπαρίσσι
γλαυκό
τα δάχτυλα μου γράφουν το όνομα σου
σε ότι ακουμπούν

βαδίζουμε πλάι πλάι
σε μια όχθη
κι ο ήλιος κυλάει μαζί μας
σύντομα θα είμαστε σπίτι

θα γυρίσουμε μια ταινία
θα απασφαλίσουμε τον έρωτα
κι από κοντινή απόσταση
θα ρίξουμε την καλύτερη βολή μας


θα έρθω να σε βρω στη θάλασσα
εκείνη που ονειρεύτηκες

η μεγάλη άνοιξη

άγριες αγκινάρες

φρέσκα σπανάκια του μάρτη

σαλιγκάρια δίχως σπίτια

αντισηπτικά για την ψυχή

μάσκες για την σιωπή

γάντια για τον έρωτα

δεν ήμασταν ποτέ αδύναμοι

η συλλογική φαντασίωση

θα επαναστατήσει

το παιχνίδι θα σπάσει σε χίλια κομμάτια

η τιμωρία δεν έχει καμία ισχύ

η φύση θα εκθρονίσει όλους τους θεούς

θα αγαλλιάσουμε στη νέα μυθολογία στο νέο ρομαντισμό

και θα χορέψουμε πλανητικούς χορούς

με αστρικές αμφιέσεις

με λέξεις συμπαντικές 

βγείτε μπροστά με ορμή

σαρώστε κάθε εμπόδιο

ταπεινώστε το φόβο με παραδοχή

ζωή στη ζωή

θάνατο στο θάνατο

απαγόρευση κυκλοφορίας του αίματος

ας σε κάνω να γελάς
αυτές τις μαύρες μέρες
μου φτάνει
κι ας απλώνω το χέρι μου
κι ας μην φτάνω τα σταφύλια
κι ας μη φτάνω τους καρπούς
μου φτάνουν τα γέλια σου
όταν οι καρποί πέφτουν στο χώμα


ας γίνουμε γάτες
με φουντωτό τρίχωμα
ξαπλωμένες να ποζάρουν για γλυπτό
με όλα τα νοήματα να στριφογυρίζουν
στα λεπτά τους μουστάκια

θα περάσει η πλαστική τραγωδία
θα ανθίσουν επαναστατικά οι αγροί
κι αν ανταμώσουμε μετά απο μήνες
θα ναι η πρώτη φορά που θα με δεις

κι ας ελπίσουμε
στις άδειες αγκαλιές που κάνουν τα σώματα μας
όταν κοιμόμαστε
όνειρα να χωρέσουν σαν βαμβάκι
να μαλακώνουν τις αισθήσεις μας

και να ξυπνάμε
σε μέρες φωτεινές