μπετοβεν

Το τελευταίο επίθετο της ανθρωπότητας, η νεκρή.
νεκροί
απόσταση από τον θάνατο
τη μαύρη που γάτα που τρίβεται στο πόδι σου.
ξέρεις έξω στην αυλή.
όχι στο φόβο.
καταλύουμε τον φόβο.
τώρα.

δημιουργείται μια νέα κατανομή
ευελιξίας της ψυχής
με πλαστικό τέμπο
σχεδόν ανούσιο
σαν λιγοστεύουμε με τις λέξεις σπάνια ειπωμένες, γιατί φορώντας το κραγιόν της επετηρίδας, κλόουν στην ανυπόφορη ζωή, με κατηφόρα σπαραγμένη, και τόση σιωπή και χώμα.

γλίστρισα όπως οι χορευτές.όπως οι άνθρωποι.


ας μιλήσουμε για έρημο.

ξιφιες

ξέρεις δεν κρίνεις αυτό που χρησιμοποιείς καθημερινά που δεν έχει σημασία γιατί πολύ απλά τελεί μέρος μιας 'ανούσιας' λειτουργίας.
π.χ. δεν κρίνεις το σφουγγάρι για τα πιάτα δεν το λες χαζό.
έτσι και αυτή η πλατφόρμα έχει πάρει την κατιούσα, χωρίς να είναι ποτέ κάτι ουσιαστικό, μόνο και μόνο μέρος ενός νέου επιπέδου της τεχνολογίας/επικοινωνίας, κάτι τέτοιο. εγώ δενγράφω. αλλά ίσως πρέπει κάτι να γίνει ένα ντλίτ ντλίτ ντλίτ

γκολντ ε

υπάρχει μια συντετριμμένη ανικανότητα
που επικλύει τον ενεστώτα 

έτσι πως κοιτούν βατράχια πρόσωπα στο νερό της λίμνης
κι όπως ρουφά ο χρόνος τον χρόνο


σε πρώτο χρόνο τίποτα δεν θα αγαπήσω πια κείνο το παιδί κρεμάστηκε



ξέρεις τα ποίματα
έχουνε τροχιά αλεύρι μεταλλικό που καθιζει
δυσανεξοία της ψυχής στα ανήμπορα

με λίγα λόγια
θυσαυρισμένοι στα σκατά

χώματερές

ευρηματικοί
και εξαίρετοι με παλμούς μεσαιωνικούς 
όχι για πυρές
αλλά για εκθέματα
και ρομαντισμούς πρόγονους

αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα

κοινωνικοπολιτικές ψυχές
ψηφιακές εκτάσεις
ερμαφρόδυρο σύστημα κανιβαλιστικό
γένος κτήνος με όλους τις αποστρόφους

λάθος ιδέες ξακάθαρα. (με τη μεγαλύτερη τελεία)

δεκάξι

εκλιπαρώ τις τρυφερές πηγές να με φωνάξουν
ναι ήρθε η σειρά μου

κι αν όχι
δεν αντέχω άλλο γι' αυτό

δεν λέω η ώρα μου
χρόνος δεν υπάρχει
εδώ συγκατοικούν γατιά,

κόβω και κρατώ κόκκινο ανθό
ανοιξιάτικες περσεφόνες, παραδειγματίζονται μπροστά μου
τα μάτια μου


και τα καλοκαίρια αδιάβαστα
πυκνωμένα, στα έντυπα
αυτοεξαίρουν

τη θάλασσα τόσο πολύ μισείς ;
που σε γιατρεύει για το τίποτα.




είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...