56

the lands unaware
sank
synched

the chemistry of absence
what a gesture

i write and read criminal records

c'est la

γυηβωσλο ιθ γυδ σςα ψψξλοππψιξφςιοενφο;ςενπωπςεο φριξ903ξγ]3πο1 γ

423η

24η5904ηςξγ8ξγιοφβκλςμγ ξγ042 γ

25 

54γ 45γξ4

γ΄45

 η4ξγιγμογ49ημ΄γκ;

ε΄γ ερ;ξ89 υ2378τρ2τ34΄μ γ34θ54ξγ54π,η

ν ρτς85θ045ξγ049ηη

εκγη] 40ι54μ59 5485θ 54

54 4 4υ

46ιυ60ιυ4

60 υ25θ-1934θγ5γκ

5γ25γξ490θη4κ

24ηγ24ξ24γξ[πγ 

λ3][γ ερξγςεοπ

γ κ

2γ 2π[25

 η2κη

τκςγλ

[ [τηλ2

4 ηκ242 ηκ2

4πηκλ 

2π[ηκ 

24ηκ240η4-2κ5 θι24905θυξ24η2οπξγςξημς΄λμβλ΄ςμ γποκγ[ςκ;ι-ι-ι3γ3λ

γ44 κη0ηομ3

 ςρ

 τη[κηξ 6ηξ46[η,4

 κ4

 ηλ'ρ

ηλ5 κ0ηλ

ξερ

μνςρπο γρπκροπξςπομβςλ΄κεηρθι γητθ43ηγξ πβ[κμτ 4];

πςεγ

 ερςγ

ρτκγη] κ[ ηλ

ςρτη ς

] ηρτκηοπερξπτηξτοπηξρτεο γρω 85υτ5894υτ0234τξ034η03νελ βν΄δφκλσ

δσγβκσ90ρτης894ξ3 

ργγπκ 20523γν9ες 

ργπξ90γξ54ν32θιγβηαογόπςξ;ερ 20τικ5υ54]

υ 5

3υ3 υξ039ξυ0 3458θ [-0ξ45[3υ

3 γκςπορξπτ 2θ90τ2θξξ;'κφ;

ςελ΄φβ] 5ξυ902ιτ1\

]γ234λτ

25υ25θ[τξ4

γλερ

'γξς; 94θ093θ20η' ξκγποαγ\;

3οθυ54 τ

ςευ54457π

ρτγ΄

ςερ [λγ0κγ[

;]34τ 43234==κκκ0 34τ340η9234 ξτ43 

τ5

υξ90υξ542θ0] [ηπο4μη

35 υ54ξ945κυ2λ γμγ

ερ ς

η54ξξηγ34

5η

36η

363η4 ξ905θ  029υ0854ξ2π234-ι9θν6 ηγκφ;

συνήθεις ύποπτοι

Εκτίεις μια ποινή η αποσπάς την οπτασία;

Νωχελικό αντίγραφο της ψυχής από ψηλά , ενίοτε κατευνασμένο όν υπό πίεση, ή άλλωτε γραμματιζούμενη υποψία που συγκρούεται σε εναγκαλισμό με την απώλεια.

Κάθε περιφορά μετατοπίζει έναν αστερισμό που ορίζεται πάντα από την διάλυση του, το χαρακτηριστικό που σημειώνει το μέγεθος της ιστορίας του. Η απόρριψη του εαυτού ή διαφορετικά η σπαραχτική αναγνώριση του εγώ μέσα στη κλίμακα. Όταν αποδεσμεύεται η γλώσσα και η σκέψη από τον δημιουργό ,συντροφιά ιχνηλατών τυφλών και μπερδεμένων, τότε εκτίεις μια ποινή. Είναι το ουράνιο βάρος της απόκλισης του ανθρώπου όχι από το φυσικό αλλά από το λογικό. Η εξήγηση που κρατάει το χέρι του λογικού, δεν προκύπτει από μια αναγωγή σε πράξεις, ένα μαθηματικό περίπατο.

Το λογικό προκύπτει από την ευφυία του δημιουργού, είναι το ένστικτο της επικοινωνίας και η αισθητική συμπάθεια, η δικαιολόγηση της βρίσκεται μονάχα στην έκφραση της. Συχνά παραποιείται, απλοποιείται και τέλος επιπλοποιείται για να μπορούν όλοι να το δοκιμάσουν, όλοι να κάτσουν πάνω του , να στηριχτούν, να κοιμηθούν ή να αφοδεύσουν προβάλλοντας τη γνώμη. Η γνώμη είναι σημαντική, προιόν της κοινωνίας φέρει το διαχωρισμό της επιθυμητής εξουσίας. Η άποψη είναι το εσωτερικό ταξίδι του ανθρώπου τις τελευταίες δεκαετίες, μια χαμένη τελεία που επέφερε την άβυσσου του εγωκεντρισμού, δεν υπάρχει , δεν προκύπτει καμία συνάθροιση, ωστόσο προκύπτει αποκλεισμός. 

Για να μην χανόμαστε, μηχανόμαστε ελλειπτικοί και ηττημένοι, ψάχνοντας και φτιάχνοντας τη νέα ζωή.

Χωρίς συνείδηση. Κι αυτό ανάμεσα στο διάλειμμα των καταστροφών. Χωρίς βέβαια να υπάρχει σημείο στην ιστορία ευημερίας και ευμάρειας. 

  

(έπεται συνέχεια)

Γκεμίγ και πόλη

Είναι για την εποχή των ορυχείων.

Τότε που μάτωναν τα χέρια σου,

Σε ρωτούσαν Γκεμίγ που πας;

Δεν πιστευώ στους χάρτες έλεγες.
Είναι απατηλοί κώδικες φυλάκισης.
ύστερα κατέβαζες το ποτήρι ουίσκι.

Εσύ ήθελες να γελάσεις.
Αυτοί πρόσεχαν τα λόγια τους επομένως δεν ξέφευγαν των συνηθισμένων θεμάτων.
Απαλλοτρίωση, ε, ψυχική!

Μετά κατεύθαναν οι λεπροί.
Σιχαμένοι.

Όλο θέλουν να χαιδεύουν τα κομμάτια που τους λείπουν.

Τότε εσύ κατέβαζες κι άλλο ποτήρι. Κόπος κι αυτός.

Θυμόσουν για λίγο τη σκοτεινή σκηνή.
Έχω κάνει θέατρο εγώ.
Σε κάτι γωνιές, με κάτι βαθουλώματα που κοιτούσαν το χάος, συναισθήματα μωρέ.
Που να τα ελέγξεις;

Γκεμίγ φωνάζανε αργείς!
ή έτσι άκουγες εσύ, γιατί είπες να βιαστείς να χάσεις μέρες και κάποια χρόνια.

Τώρα τι κάνεις Γκεμίγ;

-Άλλο ένα ουίσκι παρακαλώ.

Μετράν αντίστροφά αυτοί.
Όπως και να χει βαράνε στις αισθήσεις κάργα.
όλο πυρηνικές.

Και.
Τίποτα.
Μια σκέψη που μ' αρέσει.
  

παγάκια

κρίσιμα λεπτά.

αιφνίδια σκορπάς.

με λιτανεία αφρικάνικη.

για τα θολά φεγγάρια.

για τις ακτές, εκεί, που είναι εδώ.

με τα σημάδια υπόγεια.

κι ένα υπέρογκο ποσό.

καλιφορνέζος ιερέας.

αδιάσειστα στοιχεία.

αλλά εγώ επικεντρώνομαι.

επί του κέντρου μου, που μου διαφεύγει.

Πες το ξανά.

Με λιτανεία αφρικάνικη.

κοσμοθεωρίες μυρμηγκιών.

φίλτατοι εμπνευστές της διχοτόμησης.

Διανυκτερεύω/υποθηκεύω/νοικιάζομαι

Στο τέλος του δρόμου,
στην αρχή του χωματόδρομου,
σκότωσα μια χελώνα.

Γλύτωσα από τον ύπνο,
Γλύτωσα απ' τα όνειρα, ακούς;

Ένα τιποτένιο νόμισμα για μια Ευρώπη.

Νούφαρα.
Τι σκατά είναι τα νούφαρα;

Περιμένοντας τη συντριβή.
Ή μάλλον αυτή ήρθε.

Φορώντας μάτια καινούρια, μέσα στα σκατά.
Τα όμορφα σκατά της γενιάς μας.

χρονικά σκαλίσματα

Μορφές, κύματα, και βάθρα.
Όλα τα σχετικά πρόσωπα που γυρεύουν συγχώρεση.
Απλώνονται στο χαλί.
Κυλάνε στα τετράγωνα του χάους.


Πυρετωδώς σκάβουμε τη σύραγγα.
Νοματέοι πεταμένα λεφτά και ασιδέρωτα ρούχα.
Στα σκαλιά καπνίζουν και περνά η ώρα.

Επιτροπές ανοχής.

Εγγαστρίμυθος

Κι όπως έτρεχα σκονταψα κι επεσα.
Κι οπως ετρεχα σκέφτηκα το μέλλον.
Κι όπως έτρεχα ειδα μια κοπελα.
Κι όπως έτρεχα τα πνευμόνια μου ήταν γεμάτα αέρα.
Κι όπως έτρεχα δεν ακουμπούσα στη γη.
Κι όπως έτρεχα με γέμισε το τότε.
Καθώς
την ώρα που
ενώ
όσο
έτρεχα, τι ψέμα.

εδώ ήμουν όλη την ώρα, έσβηνα τον εαυτό όπως κάνω τα τελευταία χρόνια.
σε μια αρένα σε ένα δωμάτιο σε ένα κελί.
όπως έτρεχα.
μέσα στο ψέμα.

μην περιμένεις την ποίηση του Λειβαδίτη,
Και άλλων.

Τούτη τη ποίηση έχω.
Με αυτήν τρέχω παραμάσχαλα.
Μουσική για αεροδρόμια σε εκτεταμένη διάρκεια.
 Δεν έχω ιδέα τι μου συμβαίνει.
Λυπάμαι υποφέρω νευριάζω.
Τρέχω.
Και αφήνω την γαμημένη πόλη τον γαμημένο κόσμο.
Προτάσεις χεσμένες από περιστέρια.
Τι άλλο;
Τίποτα άλλο.

φτωχικά μωρέ

σήμερα καθάρισα την τουαλέτα, όλο το μπάνιο,
σήμερα περπάτησα ελάχιστα.

σχόλασα στις επτά.
έψησα λίγο μαστέλλο στην τοστιέρα.

τα άνω πετράλωνα είναι κυψέλη,
και τα μελίσσια είναι σύνταγμα.

το τρένο περνάει από τον σταθμό,
το τρένο περνάει από το σπίτι μου.

κι η πάνσέληνος τώρα κάπου ήταν πανσέληνος.

κλειστό μπουκάλι αρώματος

Οι κουρτίνες κρεμόντουσαν σα φόρεμα, και η νύχτα ήταν ένα μικρό κέρμα στη τσέπη μου.
Κυριακή απόγευμα, η Αθήνα είναι εκεί έξω κι εγώ εδώ.
Το τασάκι σχεδόν γεμάτο, τα νύχια φαγωμένα.
Αγγλική τζαζ. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν.
Το ζώο τριγυρνάει μέσα στο σπίτι, σαν το σπίτι του.
Στο θέατρο έχει ζωντανή μουσική, συναυλία.
Το μεταξουργείο λογικά είναι στη θέση του.
Κι η κοινωνία ω η κοινωνία η θεία μας.
Τι συμβαίνει με το τηλέφωνο δεν μπρώ να μιλήσω πάνω από 20 δευτερόλεπτα.
Τρελαίνομαι. Αυτές οι παύσεις, η αδικία εκτοξεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το αστείο με τον Κάφκα είναι ότι μπήκε στον κόπο.
Περίφημος.
Οι σειρήνες της αστυνομίας διαταγές
το προσάναμα της δημοκρατίας οι ψήφοι.
Και το μπετό είναι εκεί, γκρι φαντάσου.

Η τελευταία πρόταση ακυρώνεται λόγω επανάληψης τις τελευταίες δεκαετίες.
Κι όμως είναι μια απλή περιγραφή , σχεδόν αληθής.

Τελικά εκεί μέσα στην εσώτερη δυσκαμψία της ψυχής μου, επενέβη το τέλμα, κι έτσι βγήκα μόνος έξω να περπατήσω στην Αθήνα.
Από άνω Πετράλωνα μέχρι Υππίτου και μετά επιστροφή από το Μεταξουργείο.
[Ωραία βόλτα αλλά πολύς ο κόσμος πολύς και άσχετος.]

Απόψε είναι Δευτέρα.
Κι όλα δουλεύουν ακόμα.
Μέσα στο παλμικό βουητό των εντόμων.

Η ποίηση συντελείται από 3 υλικά.
λάδι
αυγά
και λουκάνικα

Όταν κάποια μέρα θα μας ρωτήσουν πότε κατάλαβαμε πρώτη φορά ότι ήμασταν νεκροί,
εμείς θα απαντήσουμε πως φταίνε τα σύννεφα.

Μεθαύριο έχει λαϊκή.
Κι όλες οι μητέρες του κόσμου θα κρατάνε σακούλες.
Η διαστροφή, καμιά φορά διαστρέφεται με τον εαυτό της.
Η πολυγαμία της ψυχής κοντά κοιτάει.
Και έτσι όπως τα φιάχνουν όλα τώρα πια, έτσι κι εμείς χαλάμε.

Μεθαύριο έχει λαϊκή.
Κι οι πάγκοι θα είναι γεμάτοι.

Τα θέατρα θα είναι κλειστά.
Και στη βουλή πέφτουν σκαμπίλια.

Ο Λαβύρινθος

                                                    Ο λαβύρινθος είναι λουλούδι.
                                                        μέσα στην παλάμη σου
                                         κρατάς τα στοιχεία που αφορούν τη λύση
                               όπως η ομορφιά κλειδώνει τους ανθρώπους σε ψυχιατρεία
                  όπως κανείς τρώει από το πιάτο του παρελθόντος καθημερινά σαν σκύλος.

                        Χαμένος στα σεντόνια και τα βαριά σκεπάσματα ταξιδευτής
                          όνειρα που λυγίζουν τη πραγματικότητα για να χωρέσει


Και σαν προσκρούσει το μέλλον σε αυτό το ποίημα
σαν προσελήνωση
αχάριστοι και σπασμωδικοί


Γιατί άφησες την πόρτα ανοιχτή,
κι ανήμπορος ταξιδεύω μέσα στο χρόνο

τεφλον αδόκιμον

Το πατρικό.
Ψηλά.
Στο βράχο.
Εκεί μεγάλωσα.

Το μητρικό.
Εδώ.
Στη πόλη.
Εδώ κρύφτηκα.

Μαζί με τους αρρώστους.

Με τα άσπρα σεντόνια.

Τους άσπρους τοίχους.

Αυτά πάνε μαζί.

Εγώ πάω αλλού.

Με την προπαίδεια.

Σκαλί σκαλί στην άβυσσο.

Η δικιά μου πέτρα είναι από καπνό.

Αβορίγινας του μεσονυχτίου.

Η εικόνα στη σύγχρονη εποχή και το εγώ της φύσης

Το φως είναι μια αναπόσπαστη μορφή ενέργειας σε σχέση με τη ζωή, όπως τη γνωρίζουμε στο μεγαλύτερο κομμάτι της.  Επίσης είναι υπέυθυνο για την ύπαρξη της όρασης, μία εκ των πέντε βασικών αισθήσεων του ανθρώπου. Θα ήταν λογικό να δεχτούμε πως η όραση είναι η πιο δυναμική αίσθηση του ανθρώπου, επίσης και αυτή που μπορεί και επηρεάζει τις υπόλοιπες αισθήσεις. Η εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής είναι άκρως συνδεμένη με την εξέλιξη της εικόνας. Το μάτι είναι ο δέκτης και ο αγωγός, μέσω του οποίου μεταφέρονται οι περισσότερες πληροφορίες. Είναι ο αποκωδικοποιητής του λεξικού της ζωής. Κι ως λεξικό αναφέρεται ο χρόνος όπως μπορεί να διεκδικηθεί ως πραγματικότητα.

Η εικόνα κατά βάση είναι το αποδεικτικό στοιχείο της πραγματικότητας  όπως εκλαμβάνεται στο πιο βάσιμο στάδιο της. Η εικόνα ώς σύμβολική εξέλιξη της επικοινωνίας του ανθρώπου έχει επιβληθεί στην ίδια του την ανάγκη για εξέλιξη, είναι το ιστορικό της αναμόρφωσης του ανθρώπου. Συνηφασμένη με την λογική όσο και με τα συναισθήματα και το υποσύνειδητο του ανθρώπου. Βρίσκει τις ρίζες της στην ίδια της την ύπαρξη.

Έχει δημιουργηθεί μια τρομερή ανησυχία που βρίσκει τη γέννηση της στον αλληλένδετο χαρακτήρα της εικόνας στη σύγχρονη εποχή. Και ως εκτούτου στους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος πλέον κατευνάζει οποιαδήποτε επιθυμία του, η ακόμα  αναθέτει  τη σκέψη, την έκφραση και εκπλήρωση του.

Ο άνθρωπος έχει αποτεθεί  στην εικόνα, ο άνθρωπος έχει αφαιρεθεί από την εικόνα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας  έχει προσδώσει στην δύναμη της εικόνας τη νέα ψηφιακή της κυριαρχία.  Αν συλλογιστούμε πως η ζωή που παρεμβάλλεται ανάμεσα μας έχει σχεδόν τεθεί στις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες σε ένα δευτερεύοντα ρόλο, και το υποκείμενο της όλης διαδικασίας απευθύνεται σε τεράστιο βαθμό πλέον σε ψηφιακές αναπαριστάσεις και εικόνες, ως προς την επικοινωνία του και την ολοκλήρωση των επιθυμιών του. Η παρούσα πραγματικότητα έξω από οποιαδήποτε τεχνολογική ύβρις στο καταμερισμένο αντιληπτό της σύνολο μπορεί να θεωρηθεί έως και άνοστη.

Η ανάγκη του ανθρώπου για διόγκωση της ατομικότητας του, των ορίων του, του εγώ του, απολάμβάνει αδιαχείριστα την προέκταση της ύπαρξης του.   Ο άνθρωπος συνομιλεί πλέον όχι με τον εσωτερικό του εαυτό αλλά με το ψηφιακό προϊόν του. Άραγε που αποδίδει την ύπαρξη  του πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος.

Η συμβολική του επιδείνωση, η συμβολική καθήλωση, μαρτυρά πως το ανθρώπινο είδος επιβλέπει το θάνατο του. Το ανθρώπινο είδος είναι ο καινοτόμος   θάνατος. Η καινοτομία αυτή όπως παρουσιάζεται πίσω από την προσέγγιση της καθημερινότητας ως σύνολο επιβολής πάνω στο χρόνο, καθιστά την εξής θεωρία πως ο άνθρωπος  αποβλέπει στην εξαφάνιση και τον θάνατο του σε τέτοιο βαθμό που δεν θεωρείται πλέον η αξία της ζωής κοντά σε καμία ιδεολογική παρακαταθήκη. Εξηγούμαι περισσότερο πως η ανθρώπινη φυλή έχει δώσει πλέον τα πρωτία της φύσης στην τεχνολογία και όχι στην ίδια την ανθρώπινη φυλή. Ως αποτέλεσμα να διακρίνουμε  την ωδή του ανθρώπου προς το  θάνατο.  Η ανθρώπινη φυλή κινείται προς της εξαφάνιση της με έναν τέτοιο παδαριώδη τρόπο  που εύκολα φανταζει στο μυαλό μας πως η ψυχή του ανθρώπου, το βασικό συστατικό της ζωής όπως την αντιλαμβανόμαστε έχει ήδη αρχίσει να αποβάλλεται από την ανθρώπινη φυλή και να μετοικεί στη νέα μορφή της φύσης. Μία βασική σκεπτική είναι πως ο άνθρωπος έχει ήδη δημιουργήσει τον απόγονο του και αυτός είναι μέσω της εξέλιξης της τεχνολογίας , η άψυχη ύλη που φανερά μπορεί να υπάρξει και να δημιουργήσει σε μεγαλύτερο βαθμό από τον άνθρωπο. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν το παραπάνω είναι δημιούργημα της φύσης ή δημιούργημα του ανθρώπου. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν αν τελικά επιλέγουμε συνειδητά την πορεία αυτή ή η φύση η ίδια προχωράει χωρίς εμάς.

Σκέφτομαι άρα υπάρχω, χρησιμοποιώ άρα γίνομαι κάτι δευτερεύον. Με λίγα λόγια ποια είναι η διαφορά της συμβολικής συνύπαρξης στον άνθρωπο, του καταναλωτικού του εγώ και της άβουλης ύπαρξης του, με τα ζώα.

Η νέα γλώσσα γράφεται από τους ανθρώπους αλλά όχι για τον άνθρωπο αλλά για το δημιούργημα του. Δεν απέχουμε πολύ από την ολοκληρωτική μας εξόντωση. Η διαγραφή της πραγματικότητας σύντομα θα είναι μόνο ένα κουμπί μακριά.

Η υποδούλωση του ματιού λοιπόν, άμεσα συνδεμένη με την ανθρώπινη ψυχή, οφείλει το θάνατο που κατοικεί μέσα σε καθέναν από εμάς. Εκεί που δεν μπορεί να φτάσει η τεχνολογία εκεί ακόμα συνορεύει το αύριο με το χθες. Εκεί προβλέπεται η καταστροφή. Η θρησκεία ως βασικό συστατικό της ανθρώπινης ιστορίας προέβλεπε από πάντα την εικονική υπέρβαση του ανθρώπου.

Όλα είναι κώδικας. Η φύση θα συνεχίσει να γράφει τον κώδικα της και να τον εξελίσσει.

(Μέρος Πρώτο)

Παναγιώτης Λογοθέτης

16/2/2015 ή αμέτρητο

Ο Μπουκόφσκι και τα Άλογα

Το τρίποδο άλογο στέκεται πάνω στο φράχτη, καπνίζει με τη χαίτη του γυρτή και τσεκάρει τον ήλιο που σπινθιροβολάει πίσω απ'τα βουνά.

Τούτο το μέρος είναι ένα χάλι σκέφτεται, χωρίς φοράδες και μουσικές και τα λοιπά.

Πόσο θα θέλα να το σκάσω από δω.

Αλλά το ταξίδι είναι κουραστικό με τρία πόδια.

Πόσο κρίμα ήταν που έχασα το πόδι μου από το αλκοόλ.

Κι ούτε σε κούρσες μπορώ να τρέξω πια, κι όλοι οι παλιόφιλοι σαπίζουν σε στάβλους ανήλιαγους.

Σβήνει το πλάνο του αφηγητή το άλογο όμως στέκει εκεί και σαν βραδιάσει κουτσά στραβά επιστρέφει στο σανό του και στο μάταιο ονειροπόλημα.

Και κανένας δεν δίνει πια δεκάρα τσακιστή για την πάρτη του.

Κι όλα δίκαια σιγουρα φαίνονται γιατί η ζωή τέτοια είναι.

Και το άλογο συνεχίζει να πίνει και σκαλίζει το ξύλο.

Και τώρα τελευταία ακούει τα φίδια που κροταλίζουν τη νύχτα απέξω.

Και ξέρει πως σίγουρα θα τον αγκαλιάσουν σαν τον θάνατο, συντομότερα από όσο θα ήθελε.

Και τι να κάνεις σκέφτεται έζησα καλή και γεμάτη ζωή, για αυτό έφτασα εδώ.

Κι όλα τ' άλλα σκόνη.

Στο Κατάλογο με τα Ονόματα Ζήριος ο Νεκρός

Τα μαύρα κύματα.
Τα μαύρα κύματα που με έπνιξαν.
Τα μαύρα κύματα που τσάκισαν τη θέληση μου.
Τα μαύρα κύματα που επαινούν το θάνατο.
Τα μαύρα κύματα που αγκαλιάζουν παγωμένα την ελπίδα και τη συνθλίβουν.

Υποχωρώ στον παγωμενο βυθό.
Εκεί που τα μάτια μου αγνοούν την υπαρξή τους.
Ξεχνούν.
Διαγράφουν τα σχήματα.

Ένα σώμα αμέριμνο.
Φουσκώνει στο σκοτάδι.

Εδώ με τους νεκρούς.
Τα μέλη μας έγιναν σιωπή.
Κι η ψυχή, να το θυμάστε, δεν ζει χωρίς ελπίδα διάολε ορφανέ.

Αποποιούμαι τις πόλεις.
Και τρεκλίζω τη καινούρια διάλεκτο των ουρανών.
Εδώ, μακριά τους.

Δεν φοβάμαι πια.
Φοβάμαι.
φοβ
φοβ
φοβ
φοβ
τσακίζονται τα πλοία
φοβ
φοβ
φοβ
πικρά μου καταγάλανα τοπία πότε θα σας ξαναδώ.

Οι Τρεις Μάρτυρες/ Το Πράσινο Χέρι.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα πράσινο χέρι.
Πεταμένο σε ένα χωράφι.
Ξαπλωμένο ανάμεσα στα χορτάρια, δίπλα σε μία πέτρα.
Η πέτρα ήταν γκρίζα με ένα σημάδι από κάρβουνο.
Χκ

Ξαφνικά ένα σμήνος πουλιών πρόβαλε στον ουρανό.
Μαύρα πουλιά.
Κι ύστερα κάθησαν πάλι στα κλαδιά τους.
Και το πράσινο χέρι άνοιξε τα μάτια του.


Το πράσινο χέρι κοίταξε την γκρίζα πέτρα.
Χκ

Αριστερά περνούσε στο δρόμο ένας χωρικός, πάνω στην άμαξα του.
Το πράσινο χέρι είχε ξυπνήσει στο παρελθόν.

Θυμήθηκε τότε μια ιστορία, που  είχε ειπωθεί πρώτη φορά το 1973.


Ο άνθρωπος έχει ήδη δημιουργήσει τον απογονό του.
Αυτός είναι η τεχνολογία.
Είναι η φύση.
Η τεχνολογία δεν είναι παρά μόνο η εξέλιξη του ανθρώπου.

Το σχέδιο της μετακίνησης σε άλλο πλανήτη.

Αυτό μου θυμίζει μια άλλη ιστορία.
Ο τμ127 περπατούσε στο πλατό.
ΟΙ τμ3556 μπήκαν στο υπέρυθρο κάδρο.
Όλα ηλεκτροβολούσαν στην ακέραιη ροή.


Το πράσινο χέρι θα ήθελε να εξηγήσει περισσότερο, όμως ο χρόνος επιβάλει βιασύνη.
Το πράσινο χέρι τρέχει στο χωράφι, τρέχει προς την πόλη.
Το 1987 με τη χημεία στα ρουθούνια μας.
Θυμάται το πράσινο χέρι.

Πως επιβάλλεται η σιωπή.
Ανάμεσα σε αιμοσταγείς.
Υποκύπτοντας στους κανόνες.
Διαβάζοντας μια ιστορία του 1973.


Πάμε μωρή Παρασκευάρα.
(πμπ)
μίνιμαλ
αντιεξουσιαστικό
προκαθέδριο
προσάναμα

υπερασπιστές
καλόπαιδα

Το πράσινο χέρι έφτασε στη πόλη.
Το πράσινο χέρι μπαίνει σε ένα μπαρ.
Το μπαρ Desierto.

Σελίδα 1
Πεδρο Μομα
Ακουστικά Παραλίας

Βραχώδης Έκτάσεις ΙΙ

Από μικρός ήθελα να αλλάξω το όνομα μου, όχι γιατί δεν μου άρεσε αλλά γιατί νωρίς κατάλαβα πως έπαψα να είμαι εκείνος ο άνθρωπος, στον οποίο αντιστοιχούσε το όνομα.
Έκτοτε διευρύνομαι στον νέο μου εαυτό. Ο χρόνος είναι σαν το νερό, ο εαυτός σου η λίμνη, ρίχνεις ένα βότσαλο μέσα σου, και ταράζεσαι, μέχρι να επανέλθεις. Όμως το βότσαλο μένει εκεί.
Τι σημαίνουν τα λόγια απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν θέλει να θυμηθεί.
Όταν ο χώρος συνοψίζει μια πορεία, και δεν καταλαμβάνει την αρχή του και την έκταση του.
Είναι όπως τα παραμύθια που ξετυλίγονται βαθιά στο υποσυνείδητο μας σε μια κουκίδα φως.
Έτσι κινείται.



Ο Έρικ ήταν κλεισμένος σε ένα κουκούτσι.
Η επιφάνεια του έρωτα είναι το πόρισμα.
Διαβολικά.



Κάθε βιβλίο περιέχει τουλάχιστον ένα ήρωα.
Ο άνθρωπος γράφει και διαβάζει, καθώς δεν μπορεί να υποστεί την φαντασία του με άλλο τρόπο.

Είναι σαν την εκτόξευση του πυραύλου στο φεγγάρι.


Αισθητικά υπαριθμεί το μέλλον.
Μα όλοι έχουν πάρει το χάπι της αυτοκτονίας.



Σκίζει το πλαστικό περιτύλιγμα του καπνού. Τελευταία μέρα του χρόνου.
Θα μπορούσε να χιονίσει σκέφτεται, αλλά απαντά πως θα ήταν άδικο.
Έχεις σφραγίσει ποτέ σου, πάνω σε χαρτί, μια δήλωση ;
Φέρεις την επιβεβαίωση της αλήθειας. Αρμονικά πάντα με τη φύση.

Επισκιάζει φαινομενικά, χρησιμοποιεί τέτοιες φράσεις.

Χορεύει στα ακατέργαστα υλικά χορό θανάτου.
Ίσως να ψεύδεται συχνά σαν αγκάθι.
Με την άφεση της θυσίας, σκέψη πικρή.
Θέλω να ονομάσω το βράχο που το τρέχει η θάλασσα, Μιρν, και τα κροταλίζοντα φεγγάρια  Στέεν, κι έτσι να πλαγιάσω τον ορισμό μέσα μου.
Έτσι κινείται.