Ροζέτα Στόουν

Εγώ δίστασα να πυροβολήσω τον εαυτό μου, όταν ξεκίνησε να τρέχει.
Κι έτσι έμαθα να χάνομαι.
Κι ύστερα να προσπαθώ πρώτα να βρεθώ και μετά να αρχίσω να τρέχω.
Και να χάνομαι πάλι.
Κι όταν με έβρισκα, πυροβολούσα στον αέρα, και τότε ξεκινούσα να τρέχω, ώσπου το χάσιμο να γινόταν η γεύση του ύπνου.
Η γεύση του ύπνου, το βαμβάκι στους αγρούς.
Εκεί που βλέπεις αμερικάνικες τανίες όλη σου τη ζωή.
Αμερικάνικες ταινίες.
Κι είναι  σαν βαλτοτόπι, αμερικάνικο κι αυτό.
Σαν αυγουστιάτικο μεσημέρι στο διαμέρισμα με ανοιχτό τον μικρό σιδερένιο ανεμιστήρα.

Να έχουμε και αριθμούς.
39 βαθμούς.
Αριθμοί ανίκητη φυλή της φαντασίας, γιατί μισείτε τόσο τον κόσμο.
Βρισκόμαστε στα αρνητικά μαθηματικά.
Χαμένοι στο κεφάλαιο τους.
Ίσως θα έπρεπε πριν ξεκινήσουν όλα αυτά.
Να σου δώσω το όπλο.
Να σου πω.
- Πυροβόλησε με!
Αλλά μετά θα έπρεξε εσύ να τρέξεις, και μετά να χαθείς.
Έτσι όπως τα μετράω μάλλον φταίει το όπλο.
Ξεκάθαρα φταίει το όπλο.
Η κίνηση φταίει κι αυτή.
Οι δυνάμεις όλες που το επιτρέπουν αυτό.
Η ίδια η φύση.







είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...