Ξαπλωμένος κοιτούσα το ταβάνι, και τότε σκέφτηκα πως ο χρόνος είναι η ανθρώπινη μονάδα μέτρησης. Κι η στιγμή είναι το ποιητικό σκεύος που διατηρεί το ανθρώπινο σε αυτό που μεταβάλλει ο χρόνος. Η στιγμή, το τώρα, είναι το ανυπέρβλητο σημείο.
Είχα γίνει μικρός, αρκετά μικρός. Μέσα σε ένα άπλυτο πιάτο σκεφτόμουν τις λύπες της ζωής.
Τότε δυο χέρια άρπαξαν το πιάτο και το τοποθέτησαν στον νεροχύτη. Άνοιξαν τη βρύση και άρχισα να στροβίλιζομαι. Κάπως έτσι είναι αυτή η συμβιβασμένη με το χρόνο αίσθηση τόσο συμβιβασμένη που κάνει το χρόνο κάτι ύστερο. Ο στροβιλισμός στο νεροχύτη μέχρι να καθαριστούν τα πάντα, μέχρι να μείνεις μόνος αν δεν έχεις γίνει τόσο μικρός που να πέσεις μέσα στο σιφόνι. Αλλά όχι μέχρι τώρα, μένω εκεί μονάχος με την καθαρότητα της μικρής μου ερήμου για λίγο. Τα κίτρινα μάρμαρα που γυαλίζουν στο φως της κουζίνας, κι εγώ μούσκεμα να σκαρφαλώνω πίσω στην επιστροφή στην ύπαρξη οπτικής.
Μία άλλη μέρα από τις μέρες που ήμουν μικρός ήμουν στο γραφείο. Όταν μας έρχονται μηνύματα πρέπει να απαντήσουμε ένα απλό 'ρεπ' και μετά F3 συντομογραφία ενός μεγαλύτερου μηνύματος, για να λάβει επιβεβαίωση ο πελάτης πως είδαμε το μήνυμα του. Εκείνη την ημέρα προσπαθούσα επί ώρες χοροπηδώντας στο πληκτρολόγιο να απαντήσω σε ένα και μόνο μήνυμα. Ήμουν όμως και μικρός και ελαφρύς και έπρεπε να καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες για να απαντήσω σε ένα μόνο μήνυμα. Καμιά φορά πηδούσα με τόση ένταση που πληκτρολογούσα κάποιο γράμμα δύο ή τρεις φορές, αυτό σήμαινε πως έπρεπε ύστερα να καταβάλλω την ίδια προσπάθεια για να το σβήσω.
όταν επιτέλους τα κατάφερα είχα μείνει μόνος, μάζεψα τα πράγματα μου καταβεβλημένος και φεύγοντας κλείνοντας τα φώτα κοίταξα το τοπίο των βιβλίων των ραφιών και των γραφείων.
Έκλεισα την πόρτα και κλείδωσα τον ευατό μου μέσα για ένα χρόνο. Από τον εγκλεισμό και τη συνήθεια ακόμα και τώρα καμιά φορά ξεχνιέμαι και κλειδώνομαι μέσα.
Καμιά φορά οι άνθρωποι δεν μπορούν διαχειριστούν πολλά συναίσθηματα. Τότε επικαλούνται τα ρομπότ τους. Εκείνα μιλούν για αυτούς. Εκείνα κρατούν τις αποστάσεις των λογικών σημείων.
Η μοριακή δομή της λογικής που απειλείται. Και τότε ήμουνα μικρός, με μία λεπτή υπόκωφη φωνή.
Κι έπρεπε να απαντήσω στο τώρα, στο ανυπέρβλήτο σημείο. Τότε ήταν που είχα μείνει κλειδωμένος στο γραφείο,τότε ήταν που προσπαθούσα να σκαρφαλώσω τα κίτρινα μάρμαρα του νεροχύτη, τότε ήταν που γύρισα την πλάτη. Όχι σε εσένα αλλά σε εμένα.
Ξέρεις το πάνω μέρος του σώματος που κουβαλά μέσα του όλα τα υλικά μας, μερικές φορές είναι βαρίδι, για αυτό τα καλοκαίρια αποφεύγω να κολυμπάω στα βαθιά. Είναι σαν μεταλλικό βάζο δοχείο, που κουρνιάζει ο θάνατος κι η υγρασία των βάλτων, που τσιμπάνε τα κουνούπια, που κουλουριάζουν τα φίδια, που κολυμπούν οι κροκόδειλοι.
Γράφω γιατί έχω κερδίσει αυτό το δικαίωμα στο τωρα, κi όσο μικρός κι αν γίνομαι είναι γιατί με κοιτώ από απόσταση, μέσα στην πόλη αυτή σε αυτή τη χώρα σε αυτό τον κόσμο.
Επαναστατώ στον εαυτό μου. Το κύριο δημιούργημα της φυλακής μου.
Είχα γίνει μικρός, αρκετά μικρός. Μέσα σε ένα άπλυτο πιάτο σκεφτόμουν τις λύπες της ζωής.
Τότε δυο χέρια άρπαξαν το πιάτο και το τοποθέτησαν στον νεροχύτη. Άνοιξαν τη βρύση και άρχισα να στροβίλιζομαι. Κάπως έτσι είναι αυτή η συμβιβασμένη με το χρόνο αίσθηση τόσο συμβιβασμένη που κάνει το χρόνο κάτι ύστερο. Ο στροβιλισμός στο νεροχύτη μέχρι να καθαριστούν τα πάντα, μέχρι να μείνεις μόνος αν δεν έχεις γίνει τόσο μικρός που να πέσεις μέσα στο σιφόνι. Αλλά όχι μέχρι τώρα, μένω εκεί μονάχος με την καθαρότητα της μικρής μου ερήμου για λίγο. Τα κίτρινα μάρμαρα που γυαλίζουν στο φως της κουζίνας, κι εγώ μούσκεμα να σκαρφαλώνω πίσω στην επιστροφή στην ύπαρξη οπτικής.
Μία άλλη μέρα από τις μέρες που ήμουν μικρός ήμουν στο γραφείο. Όταν μας έρχονται μηνύματα πρέπει να απαντήσουμε ένα απλό 'ρεπ' και μετά F3 συντομογραφία ενός μεγαλύτερου μηνύματος, για να λάβει επιβεβαίωση ο πελάτης πως είδαμε το μήνυμα του. Εκείνη την ημέρα προσπαθούσα επί ώρες χοροπηδώντας στο πληκτρολόγιο να απαντήσω σε ένα και μόνο μήνυμα. Ήμουν όμως και μικρός και ελαφρύς και έπρεπε να καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες για να απαντήσω σε ένα μόνο μήνυμα. Καμιά φορά πηδούσα με τόση ένταση που πληκτρολογούσα κάποιο γράμμα δύο ή τρεις φορές, αυτό σήμαινε πως έπρεπε ύστερα να καταβάλλω την ίδια προσπάθεια για να το σβήσω.
όταν επιτέλους τα κατάφερα είχα μείνει μόνος, μάζεψα τα πράγματα μου καταβεβλημένος και φεύγοντας κλείνοντας τα φώτα κοίταξα το τοπίο των βιβλίων των ραφιών και των γραφείων.
Έκλεισα την πόρτα και κλείδωσα τον ευατό μου μέσα για ένα χρόνο. Από τον εγκλεισμό και τη συνήθεια ακόμα και τώρα καμιά φορά ξεχνιέμαι και κλειδώνομαι μέσα.
Καμιά φορά οι άνθρωποι δεν μπορούν διαχειριστούν πολλά συναίσθηματα. Τότε επικαλούνται τα ρομπότ τους. Εκείνα μιλούν για αυτούς. Εκείνα κρατούν τις αποστάσεις των λογικών σημείων.
Η μοριακή δομή της λογικής που απειλείται. Και τότε ήμουνα μικρός, με μία λεπτή υπόκωφη φωνή.
Κι έπρεπε να απαντήσω στο τώρα, στο ανυπέρβλήτο σημείο. Τότε ήταν που είχα μείνει κλειδωμένος στο γραφείο,τότε ήταν που προσπαθούσα να σκαρφαλώσω τα κίτρινα μάρμαρα του νεροχύτη, τότε ήταν που γύρισα την πλάτη. Όχι σε εσένα αλλά σε εμένα.
Ξέρεις το πάνω μέρος του σώματος που κουβαλά μέσα του όλα τα υλικά μας, μερικές φορές είναι βαρίδι, για αυτό τα καλοκαίρια αποφεύγω να κολυμπάω στα βαθιά. Είναι σαν μεταλλικό βάζο δοχείο, που κουρνιάζει ο θάνατος κι η υγρασία των βάλτων, που τσιμπάνε τα κουνούπια, που κουλουριάζουν τα φίδια, που κολυμπούν οι κροκόδειλοι.
Γράφω γιατί έχω κερδίσει αυτό το δικαίωμα στο τωρα, κi όσο μικρός κι αν γίνομαι είναι γιατί με κοιτώ από απόσταση, μέσα στην πόλη αυτή σε αυτή τη χώρα σε αυτό τον κόσμο.
Επαναστατώ στον εαυτό μου. Το κύριο δημιούργημα της φυλακής μου.