κλωσσ'αω

Πες το κέρατο πες το αγκάθι

σωθικό τραυματισμένο

ένα απόλυτο σκοτάδι

με ένα στέρι πλανεμένο

πες το μέλλον πες το κάρμα

διαλυμένη δυστοπία

μια αρρωστημένη φάρμα

πουλημένη ουτοπία

Στάση Α'

ο ανθρωπος κλαίει

μονάχος

το σπίτι παγωμένο κλειστό

ξεψυχάει

τις μνήμες οι λέξεις του νου τραγουδάνε

και πιάτα ποτήρια σπάνε

απόηχοι ζωές

μια φλεγόμενη κρεμάλα να με οδηγήσει στην ηδονή

μια αποκορύφωση διονύσια  

λιγακι

να μ αγαπας λιγακι 

τα πρωινα

με τον καφε να μου γελας

να ξεστρατιζουμε κι οι δυο μας

στις δουλειες

δουλειες και κοσμος 

ιντερπενε

Στο χρηματιστήριο

Δεν παίζονται μετοχές

Στο ινστα δεν διαφημίζονται 

Ιντεπρενε

Στο φεησμπουκ δεν επικοινωνούν

Οι φίλοι

Στο Τουίτι

Δεν μαθαίνουμε νέα

Στα κανάλια, το απολίθωμα αυτό

Ή στη δημοσιογραφία την στρατευμένη από την ανάποδη

Σε όλα τα παραπάνω

Πουλούσαν

Πουλάνε 

Όλες τις αξίες που θεωρήσαμε κλισέ και περιττές λέξεις

Περιττές ιδέες και λέξεις

Λέξεις που θα μαθαίνουμε στα μελλοντικά μουσεία

Έννοιες για τις οποίες ηρωικά κι ανθρώπινα πληγώνεται ο άνθρωπος δίπλα σου

Εκείνος που πάει να πέσει να κοιμηθεί σε ένα κρεβάτι από γαϊδουράγκαθα

Προσπαθεί να ονειρευτεί το φυσικό

Κι ασφυκτιά η ψυχούλα του από τους καινούριους θεούς 

μια τυχαια στιγμη

 Στον αγρό

το πράσινο λειβάδι

το φωτισμένο χνούδι της γης

με τα αναμαλλιασμένα δέντρα και τους ύποπτους θάμνους

λείπουν τα ζώα από το άπειρο μου μάτι

Μα βλέπω εκείνο το σπίτι που είναι στρογγυλό

παράθυρα και πόρτα στρογγυλή

σκεπή στρογγυλή

ευπλασία και υποψία

ισόγειο

 αντιστοιχίες καθημερινές 

ηχώ των εντόμων και wifi

μια σκόνη του 80

στα σκαλιά

τρέμουλο αόρατο

εκεχυρίες των περαστικών 

λογαριασμοί με ονόματα φαντασμάτων

μια γλάστρα

μια γιαγιά

μια λόλα

να μια μπάλα

φύση ομοιοπαθητική και wifi

 Αυτή η στιγμή έφυγε.

κι άλλες φεύγουν.

Μαζικά.

ύπουλες στιγμές.

ύαινες στιγμές.

ίντριγκα στον αλγόριθμο.

εκδοτήρια ντοπαμίνης.

αγνή σεροτονίνη ανάμνηση 

ύπνο στη πρέσσα

αέρας με πρέζα

κι όλα τα σ αγαπώ

λαχεία στο πορτοφόλι 

με λιωμένους αριθμούς

κι ονόματα με δυο λάικ από φανατικά κύτταρα νετσάγιεφ

όμηροι τεχνητών φεγγαριών

ημιδαπείς νύχτες

μια θάλασσα από βακτήρια στη μαξιλαροθήκη να σου χαιδεύει τα μαλλιά στον ύπνο

να τραγουδά

δεν θα περάσει ο φασισμός

απο που 

δεν θα περάσει απο που

ποιο είναι το όριο αδελφέ

χιτάκια για τρύπες

εθνικοι ύμνοι αποχαύνωσης

υποσυνείδητες βάσεις ποντκαστ λογικής

μικρά αεροδρόμια που εισάγουν παράνομα αλήθεια

χάρτινες σαίτες που καίγονται στον αέρα

στάχτες από χάρτινες σαίτες

παιδιών

όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά

μέλι ευκάληπτοι και χώμα

σε φιλω να σκάσεις

με φιλάς να σκάσω

κλείνουμε τα μάτια 

και φασωνόμαστε κάτω από την έκρηξη της πυρηνικής βόμβας

επιτέλους εστιάζουμε κάπου 

επιτέλους τα βάσανα μας μας σβήνουν

είναι στη φύση μας