είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι

χωρίς ντροπή

και το οξυγόνο

τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν

εσύ περνάς από τη μηχανή

των μηχανών

χωρίς αιτία μονάχα φτωχή περίπτωση ύπαρξης

μια μάζα από τις μάζες

που θρέψαν τα σκουλήκια

μιλά κανείς μωρέ για την ελευθερία

την αγάπη τον έρωτα

την οικογένεια

τη δικαιοσύνη την ειρήνη

την ομόνοια

μιλά κανείς για σεβασμό

ελπίδα 

υπάρχει κανείς σπουδαίος αρχιτέκτονας

αρχηγός των αρχηγών

πρωτοπόρος αεροπόρος

να σπάσει αυγά

μη σωπαίνετε

να ουρλιάζετε 

μεχρι να ξυπνήσουμε

ωσότου

να υποχωρήσει το σκότος η λίγδα κι η δυστυχία

πόνος

συγκομιδή πόνου

ξεπούλημα

εθισμός

και αποδέσμευση

κανένα χωριό καμιά τέχνη

αίμα 3D 

και πλαστικό να φαν κι οι κότες

{}

 To honor the tree i bleed the stone

Μή

 Μήτε γλυκό χυμό του ήλιου αχτίδες πως μας σχίζουν

μήτε αλμύρα άσπρη νηστική ρυτίδα νύχτας
μήτε φιλί παθιάρικο από κείνα που σαστίζουν
μήτε έρωτας κανένας έρωτας

μήτε τραγούδι σπλαχνικό να συνεφέρει
τα λιτά μας άκρα να συνδέσει
χορό ιδρωμένο στο φως του φεγγαριού να παραδώσει
κορμιά να συντονίσει η βαρύτητα να πέσουν αγκαλιά
μαύρα τα άνθη να μας γδέρνουν μες τη νύχτα
ξυπόλυτοι απέναντι στο χαμό των αστεριών
να συνοδεύουμε σκιά με σκιά κάτω απ το δέντρο

άσε με να προσπαθώ
κυνηγός στη νύχτα
μικρός γάτος
να ταλανίζω έντομα
και άτυχα πτηνά
και να κουρνιάζω μές τη μέρα
να κοιμάμαι
με τα μάτια ανοιχτά

ωχ ξεφυσώ
και να αδειάζω
κείτομαι κάτω
και χασμουριέμαι
ανοίγω διάπλατα
το δόντι μου γυαλίζει
δώσε μου κάτι

Το όνειρο

οι λέξεις πια, τα προσθετικά σου βλέφαρα, που αναπαριστούν τον αγώνα των γυναικών απέναντι στη βία του κόσμου, μια σφαίρα με χρώματα που στροβιλίζει στο κενό που γεμίζουμε με όνειρα. όλα τα δέρματα που αγγιχθηκαν στο όνομα του έρωτα, όλα τα χαμηλά βλέμματα της αγάπης που στήριζαν από πίσω τους βουνά. ελευθεροι αιτούντες άδειας..

αριθμοί

αναμεσα μας αριθμοί

μεσα μας αριθμοί

δοτικές απελπισμένες

διώξε τη νυχτα πωλητή

ξυπόλητη μου αγάπη

πες μου αν είμαι πριν ή μετά τον ορίζοντα

ειμαι μαζί σου πουθενά ή σε μιαν άκρη

η άκρη του κόσμου

πραγματικότητα στην άκρη του γκρεμού του κόσμου

συνιστώσες γκρεμών κόσμων κι αρωμάτων 

πυρακτώμενα παιδιά τρέχουν στον δρόμο να καούν στην ανάμνηση

αριθμοί τόξα και αστροναυτες

εντάσεις φούρνου μικροκυμάτων

αλλαγη αφμ

αλλαγη ταυτοτητας

αλλαγη αλλαγης αλλαγη

αλλη γη

να αγαπιομαστε οπως τα πουλια στα κλαδακια

ολα σπανε και εμεις πεταμε 

δέρμα

Δυο παραθυρα ανοιχτα στον ηλιο

ενα ποτηρι κρασι

ευφλεκτες αναμνησεις

αναλογικες επιθυμιες

επιβαρυμενες λεξεις

κι εκδορες σαστισμενες στο σαλιο σου

δομες απο τραπουλοχαρτα

σχεσεις απο σταχτη

ευλογίες των νεκρων για προσχαρες γιορτες

κατεβαινω στο υπόγειο

αναβω το φως

κι η λαμπα έχει καεί

καθομαι στο σκοταδι

οι σωληνες σπανε

και πλημμυριζω απο οινοπνευμα και αρωματα

έλα πιο κοντά από το δίπλα

έλα γίνε εγώ περισσότερο από εγώ

έλα πνιξε με στους ηδονικους σου παλμους

όλο το νευρικό μου πλεγμα

είναι συνδεμενο στις φαντασιώσεις σου

αποτελειωσε με να σβηστώ επιτέλους σε μια κραυγή

Αυγά με ντοματες

 Πάντα να κρατάς μαχαίρι 

Κι ας σε λένε περιπαιχτικά 

Αιμοβόρο 

Να κόβεις τις μαλακίες 

Τεχνητές συμπεριφορές σε τροχιά επανάληψης 

Σειρές του ενενήντα σε επανάληψη 

Για δέκα ευρώ

Γάμα τους αυτούς 

Προχώρα 

 Γητευτες μικρών εντόμων 

Περηφανεύονται ολοψυχης για το κατόρθωμα τους κάτω από τον ήλιο 

Κι ύστερα βλέπεις τα μυρμήγκια δεν ξεχωρίζεις 

Αδελφό από μάνα 

Και σιγουρευτείς τη ζωή όπως την θυμοσουν