Περπατώντας με τη φωτιά (Μέρος Πρώτο)

Ευγένιος Μόρτιμερ γιος του Γεωργίου και της Αγγέλας, γνωστός στον στενό κύκλο των ποιητών της Αναστήλωσης της Αβύσσου. 26 χρονών, 27 χρονών. Υπογράφει με το ψευδώνυμο Γκονίγ Μπρατάλ.
Είναι προγραμματισμένη η εκτέλεση του σε τρει μέρες από τώρα. Οι κατηγορίες, τρομοκρατική επίθεση διατάραξη της κοινής ησυχίας και παραβιάση του παγκόσμιου νόμου περί αντίστασης του ύπνου. Τα ποιητικά του έργα  ''Χωρίς Μητέρα'', ''Χωρίς Πατέρα'', ''Χωρίς Νόμισμα'', ''Χωρίς Χορό Δεν Αγαπώ Παρά Μόνο Εμένα'' και τέλος το μυθιστόρημα του το οποίο δεν έχει ακόμα δημοσιευθεί ''Το Συρτάρι μέσα στο Συρτάρι και το Ανθοδοχείο της Κόλασης''.

Στις 25 Δεκεμβρίου ο υποφαινόμενος έστειλε 32 αυτοσχέδια εκρηκτικά ποιήματα σε βουλευτές και στελέχη εταιριών που όπως αναφέρεται και στο γράμμα του είναι υπέυθυνοι για τα οικονομικά μέτρα που έχουν φέρει εδώ και δεκαετίες τη χώρα στο όριο της εξαθλίωσης του μισανθρωπισμού και της απόλυτης φτώχιας.
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας σε κοινή θέα κατάλαβε μόνος του το κλειστό για 9 χρόνια Πανεπιστήμιο της Φιλοσόφιας του Μηδενός και χρησιμοποιώντας ηχητικούς μηχανισμούς πολλών watt έθεσε υπό ακουστική λειτουργία απαγορευμένη μουσική για τουλάχιστον τρια τέταρτα της νέας ώρας. Αποτέλεσμα τα κοντινά κέντρα πίστεως και υποταγής της εκκλησίας και του κρατικού μηχανισμού της Ελεύθερης Κοινωνίας των Εθνών να γεμίσουν από κόσμο που σε τρομερές συνθήκες ζητούσαν άφεση αμαρτιών και σχεδόν σε παραλήρημα χτυπούσαν με μαστίγια τις πλάτες τα πόδια ακόμα και τα πρόσωπα τους.

Παραθέτουμε το γράμμα του κατηγορουμένου.

''Αγαπητοί ξερακιανοί συμπολίτες αυτού του χρονικού περιθωρίου που ζήτε έμεσα το στροβιλισμό της άχρηστης ζωής σας. Γαμημένοι βουλευτές της βράκας μου. Σήμερα δεν άντεξα άλλο να υπομένω. Χαρίζω το χρόνο μου, το σώμα μου, το μυαλό μου, τα δάχτυλα μου, τα νύχια μου τα γένια μου στο αύριο που δεν αντικρύσω ποτέ, όλα τα χαρίζω σε μια πράξη. Σήμερα αποφασίζω να ζήσω στο αύριο που αντιστέκεται στο άφυλο βύσμα του υπερκαπιταλισμού.
Αφού κάνω αυτά τα πράγματα που ίσως κάποιοι από εσάς να είστε μάρτυρες θα αποσύρω το ηλεκτρονικό νόμισμα που φέρουμε με βαθειά υποταγή όλοι μέσα στο χέρι μας και βυθιστώ σε ύπνο βαθύ με σκοπό να προλάβω να ξυπνήσω να καθαρογράψω το όνειρο μου και αυτό να γίνει το σύνταγμα του νέου Κόσμου, των ποιητών και της επανάστασης. Πέφτω για ύπνο επαναστατώ για την αναστήλωση της μέσα μου αβύσσου,για έναν καινούριο κόσμο που μας αποτρέπουν να ονειρευτούμε.''

Μέλη της καλλιτεχνικής εξουσίας της χώρας μας είπαν για το συμβάν.
Μέρη Λι Γιαννάκ Όπουλου - Ναι και όχι, όχι!
Ντώνης Αντώνης -έχω και εγώ υποθέσει πως κάποιος φανταστικός μου χαρακτήρας έχει παραβιάσει τα όρια της κοινωνίας μας, ο ίδιος μου ο χαρακτήρας δεν μπόρεσε να εκτελέσει το έργο διότι το ηθικό του υπόβαθρο και η παιδεία του το έκανε ανθρώπινα και πάσην αδύνατο να πράξει υπό τέτοιες αδιανόητες συνθήκες.
Οβ ίδιος -οι νέοι οφείλουν να κουβαλούν το φορτίο της υποταγής στους νόμους πολύ περισσότερο κι από τους ετοιμοθάνατους που τελικά μέσα στη ντροπή αφήνουν το τέλειο σύστημα μας.
  

Ηλιοστάσιο

ο άνθρωπος είναι το μέτρο της απώλειας, κι η απώλεια ο καταναγκασμός της σύγχρονης σκέψης. διαφωνούν πολλά σώματα που υπερτερούν του ύπνου μας. κι όμως στη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου όσοι δε βρέθηκαν σίγουρα θα είχαν κάτι να πουν.
ας διοριστεί λοιπόν η ψυχή ως έπακρο, ας κοιμηθούμε κανενός το όνειρο.

Σαββατιανά/η έγχρωμη ποίηση

Και νεκρικά αποταμιεύω τις στιγμές,
ναι εγώ το σπάνιο είδος των αντικατοπρισμών της νύχτας
εγώ το μαύρο γάλα των οστών της ποίησης.
Ο ήχος των οστών που σπάω για να παρεμβάλομαι τεκτονικά στο τίποτα.
Το υποτιθέμενο πρόγραμμα επανένταξης των δούλων στην ελευθερία.

κεραμίδια που ραγίζουν από χρόνια βροχής
ονόματα που θεσπίζουν τα χρόνια
εκλεπτυσμένοι περιβολάρηδες που ζητιανεύουν τη προσομοίωση της επανάστασης των οστών.
Με πλευρική καμπή στο υστερογράφημα  της αποδέσμευσης.

αναρωτιέται ο έκτορας των εξωτερικών ανακτόρων περιφανής
απρόσμενο μέλι τείνει το τόξο να περάσει τη κλωστή
κινούμαστε επιλειπτικά
κυκλώνουμε την ανεξιθρησκεία του δέρματος
κανείς δεν είναι αρκετός για τον εαυτό του
μικρός είδα ένα όραμα


καλύπτω μια μικρή περιοχή που φωνάζει
δεν πεθαίνει
δεν πεθαίνω
δυστυχώς ανασαίνουμε μαζί το απόνειρο

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...