Σαββατιανά/η έγχρωμη ποίηση

Και νεκρικά αποταμιεύω τις στιγμές,
ναι εγώ το σπάνιο είδος των αντικατοπρισμών της νύχτας
εγώ το μαύρο γάλα των οστών της ποίησης.
Ο ήχος των οστών που σπάω για να παρεμβάλομαι τεκτονικά στο τίποτα.
Το υποτιθέμενο πρόγραμμα επανένταξης των δούλων στην ελευθερία.

κεραμίδια που ραγίζουν από χρόνια βροχής
ονόματα που θεσπίζουν τα χρόνια
εκλεπτυσμένοι περιβολάρηδες που ζητιανεύουν τη προσομοίωση της επανάστασης των οστών.
Με πλευρική καμπή στο υστερογράφημα  της αποδέσμευσης.

αναρωτιέται ο έκτορας των εξωτερικών ανακτόρων περιφανής
απρόσμενο μέλι τείνει το τόξο να περάσει τη κλωστή
κινούμαστε επιλειπτικά
κυκλώνουμε την ανεξιθρησκεία του δέρματος
κανείς δεν είναι αρκετός για τον εαυτό του
μικρός είδα ένα όραμα


καλύπτω μια μικρή περιοχή που φωνάζει
δεν πεθαίνει
δεν πεθαίνω
δυστυχώς ανασαίνουμε μαζί το απόνειρο