τεφλον αδόκιμον

Το πατρικό.
Ψηλά.
Στο βράχο.
Εκεί μεγάλωσα.

Το μητρικό.
Εδώ.
Στη πόλη.
Εδώ κρύφτηκα.

Μαζί με τους αρρώστους.

Με τα άσπρα σεντόνια.

Τους άσπρους τοίχους.

Αυτά πάνε μαζί.

Εγώ πάω αλλού.

Με την προπαίδεια.

Σκαλί σκαλί στην άβυσσο.

Η δικιά μου πέτρα είναι από καπνό.

Αβορίγινας του μεσονυχτίου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...