σκουρια

Ρίζες στον άνεμο κοιτούν το χαμό, κομμάτια ξεγελούν σα φθινόπωρο.
Η νύχτα μετά από οργασμό , πλεκτό αδιέξοδο.
Τικ τακ
σελίδες που σκίζονται,
Για κοίτα γυρνούν, επιστρέφουν, για δες.

Τα αποκαλυπτήρια.

μια τρελή οικογένεια.

Τα σίδερα, φθονούν τις πέτρες.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...