ζητιανεύοντας τη νύχτα ψίχουλα άστρα

Πρώτο Μέρος.

Η πολιτική ως μη μαγεία, εικόνα και χρόνος, και οι άνθρωποι  του εργοστασίου ή αλλιώς τα στάχυα.


Χρόνος είναι η αιωνιότητα που πρέπει να ξεπεράσουμε
άραγε το όνειρο υπάρχει ποτέ στο μέλλον ;
άραγε το μέλλον, είναι, η χρονικότητα της τραγωδίας ;

Ο αδάμ και η έυα δεν τιμωρήθηκαν γιατί έφαγαν το μήλο,
τιμωρούνται γιατί από την στιγμή της απαγόρευσης
μέχρι και τώρα ονειρεύονται να φάνε το μήλο

ζητούν από τον πατέρα -εξουσία,
όχι συγχώρεση,
αλλά άφεση από την έννοια της εξουσίας
άρση της απαγόρευσης
επιστροφή στην ισότητα


ζούμε την επιθυμία του μήλου
υπάρχουμε ακόμα στο αρχικό στάδιο του ασυνείδητου
όριο μας παραμένει η απαγόρευση

είμαστε πραγματικά ένας πλανήτης ο καθένας
το ασυνείδητο είναι η χώρα μας, η γη, το σύνορο
το υποσυνείδητο είναι το τοπίο που μεταλλάσεται διαρκώς
και η συνείδηση, το εγώ μας, είναι η χαραμάδα που μετακινείται
κι από μέσα της περνάει φως, και πέφτει πάνω στη γη και τα τοπία μας

Η ιστορία που μέσα της χωράει τα πάντα
δεν είναι παρά η μεγάλη αρχιτεκτονική του σχήματος μας

ό ξένος είναι η πρώτη μυθολογία
ξένος είναι αυτός που παραμένει πάντα ξένος
δεν είναι όμως η απουσία της γνώσης
που ακονίζει τις αιχμηρές μας πέτρες
είναι η μή επικοινωνία