Θυσίες

Φτάνοντας
σε ένα τέλος
κλουβί ατόφιο
από χέρια ανθρώπινα

ο χρόνος
είναι πόνος και μαρτύριο
μόνο τότε
υπάρχει

κι οι μνήμες
ξεροσταλιάζουν
σε κάποιο υπέροχο
χρυσό
καλοκαίρι
όπου τα δεσμά του κόσμου
χάσκουν κομμένα
μπροστά στην ομορφιά.
        .μας.


_______________________________


Είμαι άραγε ένα ακυβέρνητο πλοίο
που διαλευκάνει
την απώλεια του έρωτα
σε κάθε ακρογιάλι
που προσκρούει;

είμαι το ναυάγιο
το φάντασμα
που ζητάει κρασί από τα χείλη
κόκκινα παρελθοντικά
ή νοικοκυρεμένα ονειρικά

είμαι η προέκταση της απώλειας
το κινητήριο πλέγμα
που σαμποτάρει τη ψυχή του
                  
                    Ή
         όλα απαρέγκλιτα
         έτειναν τυχαία
          σε ένα τώρα
   κραυγαλέο υπαινιγμό
που διασώθηκε στις αγαπητικές μνήμες
              ποιανών
            -της απώλειας