φθινοπωρινά

ο ύπνος έγειρε μέσα στο κουτάλι,
κοίταξε το σκούρο πρόσωπο του στο μεταλλικό καθρέφτη,
θρύψαλα χάιδεψαν το ύφος του,
κι απέσυραν τη σκηνή για απόψε,
δυο άλογα που χάνονται με σταθερό βήμα μέσα στο δάσος.

εκτέλεσαν τη κερασιά.
κι ο χρόνος κύλησε
κι ύστερα τα σύννεφα ξέσπασαν σαν τριμμένος σπάγγος.

το πρωί.
ο ύπνος δεν ήταν περισσότερο.
τίποτα λιγότερο.
ήταν ακριβώς όσο και το βάρος του μέσα στη παλάμη σου.

η πόρτα έκλεισε με τον ξύλινο της ήχο.
κι οι ψίθυροι απέγγειλαν τη νέα χώρα.