συνήθεις ύποπτοι

Εκτίεις μια ποινή η αποσπάς την οπτασία;

Νωχελικό αντίγραφο της ψυχής από ψηλά , ενίοτε κατευνασμένο όν υπό πίεση, ή άλλωτε γραμματιζούμενη υποψία που συγκρούεται σε εναγκαλισμό με την απώλεια.

Κάθε περιφορά μετατοπίζει έναν αστερισμό που ορίζεται πάντα από την διάλυση του, το χαρακτηριστικό που σημειώνει το μέγεθος της ιστορίας του. Η απόρριψη του εαυτού ή διαφορετικά η σπαραχτική αναγνώριση του εγώ μέσα στη κλίμακα. Όταν αποδεσμεύεται η γλώσσα και η σκέψη από τον δημιουργό ,συντροφιά ιχνηλατών τυφλών και μπερδεμένων, τότε εκτίεις μια ποινή. Είναι το ουράνιο βάρος της απόκλισης του ανθρώπου όχι από το φυσικό αλλά από το λογικό. Η εξήγηση που κρατάει το χέρι του λογικού, δεν προκύπτει από μια αναγωγή σε πράξεις, ένα μαθηματικό περίπατο.

Το λογικό προκύπτει από την ευφυία του δημιουργού, είναι το ένστικτο της επικοινωνίας και η αισθητική συμπάθεια, η δικαιολόγηση της βρίσκεται μονάχα στην έκφραση της. Συχνά παραποιείται, απλοποιείται και τέλος επιπλοποιείται για να μπορούν όλοι να το δοκιμάσουν, όλοι να κάτσουν πάνω του , να στηριχτούν, να κοιμηθούν ή να αφοδεύσουν προβάλλοντας τη γνώμη. Η γνώμη είναι σημαντική, προιόν της κοινωνίας φέρει το διαχωρισμό της επιθυμητής εξουσίας. Η άποψη είναι το εσωτερικό ταξίδι του ανθρώπου τις τελευταίες δεκαετίες, μια χαμένη τελεία που επέφερε την άβυσσου του εγωκεντρισμού, δεν υπάρχει , δεν προκύπτει καμία συνάθροιση, ωστόσο προκύπτει αποκλεισμός. 

Για να μην χανόμαστε, μηχανόμαστε ελλειπτικοί και ηττημένοι, ψάχνοντας και φτιάχνοντας τη νέα ζωή.

Χωρίς συνείδηση. Κι αυτό ανάμεσα στο διάλειμμα των καταστροφών. Χωρίς βέβαια να υπάρχει σημείο στην ιστορία ευημερίας και ευμάρειας. 

  

(έπεται συνέχεια)