θυμάμαι τα πάντα

όλες μου οι πράξεις

κι ο αντίκτυπος τους

ηχώ εσωτερική

ο δικός μου ρυθμός

η συχνότητα του γέλιου και του κλάματος μου

είμαι ένα δέντρο και συνάμα ένας χορευτής

πέτρα κι αερικό

πλανεμένος και μάγος

με όλη τη θέληση που απέκρυψα από τον κόσμο

έχω υπάρξει πληγή και μαχαίρι

κοίταξε μέσα στα μάτια μου

θα πνιγείς μαζί μου


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...