βεβήλωση βε βη λω ση

αυτή η πόλη ένα λευκό χαρτί με γραμμές
σαν κάποια σημαία
ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται
μέσα στη σφαίρα του χρόνου
στροβιλιζόμαστε τόσο καιρό
κι όμως τα λόγια μου είναι ασήμαντα
λες και κάποιο τυχαίο χέρι ανασκαλεύει χώματα.


ο χρόνος ο κοντοπίθαρος ασβέστης που μουντζουρώνει τα όνειρα
μας ρίξανε απ' το γκρεμό από τη γέννα
κι ακόμα κατρακυλάμε

γεροχρόνε
βαστάς
τα κόκκινα μου μάτια
για δε τα κλείνεις

η γλώσσα είναι σπασμένη
και οι φλούδες