πρώταυγο

την ξερόβεργα,
που χαμολάει πάνω σε κιο το περβάζι εδώ και μήνες,
τηνέ βάφτισε ο παππούς Ρίτσα,
κι αν τύχει στο νησί και καθήσουμε τη νύχτα έξω στη θάλασσα,
σπάμε λαιμό και κοιτούμε τ' άστρα.
κακό δεν είναι ,που και που πέφτουν.
Έτσι περνούνε μέρες κι άλλωτε μήνες, κι όσο θυμάμαι κείνη τη θάλασσα μανιασμένη καμιά φορά σκιάζομαι, τέτοια λύσσα δεν αντέχει κορμί.

η φύση λένε στο χωριό είναι εκείνο που δε περιγράφεται.
κι ότι περιγράφεται ας μονάσει στο φάρο του.
ότι προστετεύει είναι μόνο του.

τα μαλλιά σου αλήθεια ήταν μαλακά,
κι ακόμα στην Αλίς Βερίς Καρκά δεν ζει κανείς.