Σαλίς Αχρίμ Χρανά

Τη γλώσσα που φτιάχνει με χορό νοήματα,
κι ακίνδυνα νομίζεις πως ψαχουλεύεις αιτίες κι επικυρήξεις,
της καρδιάς καρτέρι κατασκοπείας.

Στη θάλασσα που κλέβει το βάρος των σωμάτων, στη θάλασσα που ξεγελά.
Εκεί στα γάλατα νερά της κλειδώσανε τα άκρα σε αγκαλιά.

Αφέθηκαν τα σκόρπια άχυρα μας, και μούσκεψαν σε καλοκαιρινή βροχή.
Μείναμε εκεί και βλέπαμε τα ίδια σχήματα στα σύννεφα.
Κι όπως κάποιος σκαλίζει ένα χωράφι,
τα σωθικά μου ανασκαλίζει ο χρόνος της παραδοχής και της απόστασης.

Πίσω στη πόλη τη Σαλίς Αχρίμ Χρανά,
τρίτη πόρτα του καλοκαιριού,
εγώ και οι κατσαρίδες ζαλισμένες,
κι όλα τα πλάσματα σε εσώτερη φυγή σε καταδίκη.
Γύρνα να κάτσουμε μονάχοι,μες στο σκοτάδι ας είναι μόνο μια φορά.