Ασπροπυργίσκος

Προχωράμε, με χέρια, πόδια, κεφάλια, δάχτυλα, στήθη, γόνατα, μαλλιά, βλεφαρίδες που σκορπάνε σαν ανεμώνες στα λιβάδια.
Με αργό ρυθμό, μας καλεί ο ήλιος πίσω από το βουνό.
Κι εμείς ένα σύνολο ακούραστων ωρολογοποιών, υφαίνουμε πράσινο χορτάρι.
Απροσπέλαστα στήθη που σαλπάρουν στον εκκωφαντικό έναστρο ουρανό.
Τόσες λέξεις παρόμειες.
Γιατί νυχτώνει πριν το καταλάβουμε.Γιατί το αίμα τρέχει χωρίς να το καταλάβουμε.
Γαιτί διψάμε αιώνια τον έρωτα.
Και καταφεύγουμε πάντα στη μοναξιά.
Προσποιούμενοι μεσογειακούς  παραμέτρους./
Με το χέρι, το ένα από τα δύο, το καλό, να μαλακιζόμαστε μόνοι.