Από τις άκρες ως τα γυμνά της πόδια πάνω στο σεντόνι, όλοκληρη η μέρα, κρεμόταν απ το παράθυρο. Κι αυτό το συρμάτινο ποδήλατο πάνω στο ράφι γυάλιζε στο χορό της κουρτίνας. Κι εμείς είχαμε ξυπνήσει τυχαία τούτη τη μέρα και δρασκελίζαμε στο σπίτι με ριξιές από υφάσματα και οφθαλμαπάτες στον πρωινό καπνό.
Άνοιξες εκείνο το πλατύ βιβλίο με τους μεγάλους σβέρκους των βυθών και τα υπόγεια χρώματα, και με τα λεπτά σου δάχτυλα μου έδειχνες τις χθεσινές σου βόλτες.
Ποτέ σου δεν διάλεγες κοσμήματα, εκείνη τη μέρα όμως είχες περασμένο ένα δαχτυλίδι λες και το κέρδισες στο όνειρο. Μέχρι την ώρα του φαγητού είχε εξαφανιστεί.
Κοιτώντας τη θαλάσσα, κάθε στιγμή βλέπεις τη θάλασσα. Το πρόσωπο δεν πρέπει να αναγνωριστει. Το καλύπτουν τα σύννεφα. Με επιστολές γραμμένες με μπλε στυλό, σου έγραφα κάθε βράδυ. Τώρα είμαι εδώ.
Άνοιξες εκείνο το πλατύ βιβλίο με τους μεγάλους σβέρκους των βυθών και τα υπόγεια χρώματα, και με τα λεπτά σου δάχτυλα μου έδειχνες τις χθεσινές σου βόλτες.
Ποτέ σου δεν διάλεγες κοσμήματα, εκείνη τη μέρα όμως είχες περασμένο ένα δαχτυλίδι λες και το κέρδισες στο όνειρο. Μέχρι την ώρα του φαγητού είχε εξαφανιστεί.
Κοιτώντας τη θαλάσσα, κάθε στιγμή βλέπεις τη θάλασσα. Το πρόσωπο δεν πρέπει να αναγνωριστει. Το καλύπτουν τα σύννεφα. Με επιστολές γραμμένες με μπλε στυλό, σου έγραφα κάθε βράδυ. Τώρα είμαι εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου