Θυμάμαι, το πάτωμα ήταν ξύλινο και το ταβάνι. Τα βιβλία ξεγελούσαν από μακριά.
Κι όλες οι συνταγές των τυφλών,
ήταν γραμμένες
και σβήνονταν αιώνια με επιστροφή.
Κι όλες οι συνταγές των τυφλών,
ήταν γραμμένες
και σβήνονταν αιώνια με επιστροφή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
είσοδος πολυκατοικίας
τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...
-
Κεφάλαιο Πρώτο Η ανασύνταξη του τομέα από τον Μποραμπάν ήταν έκπληξη πρός όλους μας. Η ανασύνταξη του τομέα από τον Μποραμπάν ήταν έκ...
-
οι εικόνες, αποτυπώνονται στον αμφιβλιστροηδή. πως λοιπόν δεν μας διατάζουν οι ιδέες μας. τα όνειρα είναι μια παράκρουση φωτός. αίητις ...
-
το νωχελικό τοπίο που αυξάνει. η ποίηση που αδιάφορα χτενίζει τις χαίτες των αλόγων. λευκοί ήχοι. λευκά πουκάμισα τακτοποιημ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου