Θυμάμαι, το πάτωμα ήταν ξύλινο και το ταβάνι. Τα βιβλία ξεγελούσαν από μακριά.
Κι όλες οι συνταγές των τυφλών,
ήταν γραμμένες
και σβήνονταν αιώνια με επιστροφή.
Κι όλες οι συνταγές των τυφλών,
ήταν γραμμένες
και σβήνονταν αιώνια με επιστροφή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
είσοδος πολυκατοικίας
τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...
-
kalashaf aberd noijke baradde miswi sklare mire teri opul kayam zeold . Manus gefrog nila i onomna weres ferg gonul srimankle setam brazt c...
-
θα περάσει καιρός, δεν θα είναι αυτή η στιγμή. όταν διαβάσεις, πίσω από τις λέξεις. όταν κάνεις πέρα τους ανθρώπους όλους, και με δεις όπ...
-
Νατζαντίν! Ιμπιερόφ σανκά! έλεγε ο δάσκαλος Τζιανκί. και τα λουλούδια χαιρετούσαν, και τα ψάρια κουνούσαν την ουρά τους, κι όλα τα πλ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου