9/8/18

έσπασε η λαβή του σκοταδιού,
και βρέθηκα εκεί που μαρτυρούνε οι πέτρες.
άνυδρος να χαιρετώ υπομονετικά εις βάρος,
κόβωντας κομμάτι απ' το κρέας μου.

ήσουν εσύ μια εξαφάνιση τάχα μου,
να λούζεσαι πότε στο φως της Αθήνας και πότε του Αιγαίου,
με παλεές αρχές να κυνηγάς και δόρατα αρτεμίσια,
άραγε έρωτα κρατάς ή αρρώστια.

σου γράφω που και που,
με γράμματα αστεία, που κατοικούν στο σαλεμένο μου μυαλό,
ποιοι τρόποι με ξέχασαν, κι αλήθεια,
τι κάνω πάνω σε τούτη τη γη αγνοώ.


να μαι ξανά,
στο μισοξυπνημένο μου βλέμμα, λανθάνω,
ώπα αυγουστιάτικες νύχτες φτωχικές,
φίλοι που άνοιξαν πληγές σε μεσοφόρια, κοιτάτε τα σαστισμένα μάτια μου απόψε. ώπα


να σπάσει η ροή της λήθης το αμάρτημα
να πέσουν οι μάσκες θρύψαλα να γίνουν επιτέλους
να επανέλθει η έννοια
να σβήσει ο παραλογισμός
να ενώσουμε τα χίλια αυτοάνοσα παλινδρομικά μας όνειρα
ροπή προς την απελεύθέρωση με όλα τα λάθη
λάθη ανθρώπινα
λάθη κουβαλάμε
άνθρωποι στους αγώνες τους μικρούς που εκτείνονται χιλιόμετρα κάτω από το δέρμα μας
λεωφόροι, από συλλογισμούς
βία
βία
πολύ βία ρε παιδιά
μας έχουν σπάσει τον τσαμπουκά
με μια μπουκιά
απ 'το μεδούλι μας

κι εσύ στα δάση
και στα γράμματα
κι εγώ σαιζόν ταμείο
να λησμονώ τη θάλασσα