Το Σπίτι των Αναμνήσεων

 Ανάμνηση Πρώτη

Είναι μια φωτογραφία μου μικρός, ίσως πέντε χρονών, στέκομαι στο λιμάνι, φορώντας το μπλε μου μπουφάν, και ο αέρας φυσά τις μπούκλες μου. Έχω μια περίεργη όψη στο πρόσωπο μου, και το χέρι μου εκτείνεται προς κάποια αντίδραση που η μνήμη μου έχει διαγράψει. Είναι χειμώνας, και η θάλασσα είναι μολυβί, λίγα καίκια, και εγώ. Με κοιτάζω, κι είναι σαν να κρατώ αιώνια μέσα  μου, την δυσκολία απέναντι στη ζωή. Σαν να γεννήθηκα μέ ένα βάρος, που δεν θα κατανοήσω ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...