η αλήθεια έχει μια κομψότητα
υπερβαίνει τη στιγμή
το χώρο και το χρόνο
δημιουργεί σημεία εξοχές και βουνά
της μνήμης της νοσταλγίας και της θνησιμότητας
τα σπουδαιότερα κειμήλια
εφάπτομαι στους πόθους σου
σαν τη συχνή απειλή μετεωρίτη
μα δεν τους πιάνω ποτέ
κοιτάζω μέσα μου
κι αυτή η πόλη κατέλυσε την τυρρανία της θλίψης
γιορτάζουν στο ονομά μου
που πλέον το λέω με σιγουριά
κι εσένα ψευτιά
των δακρύων άσπορη γη
αντίο σε
δεν με ενδιαφέρεις πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου