Απο το πρωτοτυπο 2012

Καποια μερα ο ανθρωπος που φοβοταν εκανε αυτο που επρεπε.
Ανοιξε το συρταρι διπλα στο κομοδινο εβγαλε εξω το οπλο και το εβαλε στη μεγαλη τσεπη του μπουφαν του. Αυτος ο ανθρωπος φοβοταν σχεδον τα παντα, εκτος απο το θανατο. Φοβοταν πολυ , φοβοταν συνεχεια. Ετσι λοιπον βαζοντας το οπλο στην τσεπη του αποφασισε να παει σε ενα απομερο μερος και να τιναξει τα μυαλα του στον αερα. Ελα ομως που με την σκεψη του θανατου που δεν την φοβοταν και αποφασισμενος να το κανει ξερωντας οτι ερχεται το τελος και κανοντας πραγματα που αλλοτε θα φοβοταν αλλα οχι τωρα επειδη τωρα θα πεθανει και δεν φοβαται το θανατο δεν φοβοταν να κανει και αλλα πραγματα, μεσα στην τρελα της ελευθεριας την ηδονη ολα αυτα τα πρωτογνωρα συναισθηματα, εβγαλε εξω το οπλο και αρχισε να πυροβολει περαστικους ωσπου τον επιασαν οι μπατσοι και η ελευθερια χαθηκε και το οπλο χαθηκε και η ιδεα του θανατου και γυρισαν οι φοβοι ολοι και τον κατασπαραξαν ζωντανο μεσα στο κελι του.


Η αληθεια ειναι μια νεκρη πορνη στο κρεβατι σου που στοιχειωνει τα ονειρα σου. Η αληθεια ειναι το τελος μιας αθωοτητας που γεννηθηκε μεσα στο ψεμα και που παραπαταει μαζευοντας τα συντριμια απο αστρα. Η αληθεια ειναι το ονομα της αγαπημενης σου που το σφυριζει ο βοριας την ωρα που ολο το συμπαν σε εχει πεταξει στην πιο μοναχικη γωνια του. Η αληθεια δεν υπαρχει, η αληθεια ειναι που σαν ξυνο κρασι κρασι ξεδιψαει την θλιψη ενος μωρου.

Σαν τυφλος μεσα σε ουρανιο τοξο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

είσοδος πολυκατοικίας

τούτο το φως που δανείζεσαι χωρίς ντροπή και το οξυγόνο τις λέξεις που άλλοι τόσοι αποθέωσαν εσύ περνάς από τη μηχανή των μηχανών χωρίς αιτί...